در ادامه یادداشت روز گذشته در خصوص تبعات معنوی ساخت فیلم «رستاخیز» و حواشی رخ داده پیرامونش، این بار به سراغ خسارات مالی تحمیلی از سوی این فیلم خواهیم رفت. مبلغی که در واقع از جیب بیت المال برای سرمایه گذاران ایرانی و اروپایی و عرب این فیلم واریز خواهد شد و این پرسش را پدید می آورد که اصولا فیلم «رستاخیز» با توجه به تبعات منفی به بارآورده از لحاظ مادی و معنوی برای سینما چرا باید ساخته می شد و اصولا مرجعی در وزارت ارشاد وجود ندارد تا به شکلی منطقی و طی تحقیقات از پیامدها و حواشی مربوط به تولید و عرضه یک فیلم آن هم با عظمت «رستاخیز» مطلع شود تا ناگزیر به پرداخت چنین دیه گزافی نگردد؟
اگر چه فیلم «رستاخیز» به گفته تقی علیقلی زاده، تهیه کننده فیلم دارای مجوز نمایش بوده است و مطابق قراری عرفی آثار دارای مجوز اگر به هر دلیلی اکران نشوند، می توانند از وزارت ارشاد شکایت کنند و سازندگان «رستاخیز» هم چنین کرده و حکم دیوان عدالت اداری را مبنی بر پرداخت خسارت برای فیلم دریافت کردند، اما پرسش اساسی در این گونه مسائل این است که اصولا فیلم «رستاخیز» مگر با نظرارکان دولت ساخته شده که حال باید از خزانه وزارت ارشاد مبلغی برای جبران ضرر و زیان به فیلم فوق پرداخت شود؟
آیا هر فیلم مخدوشی که بنا به قصور سازندگان و یا مسئولان ارشاد به ساخت درآمده و در نهایت با ایجاد فضای رسانه ای بخواهد در سیمای یک قربانی ظاهر شود، باید به راحتی اقدام به وضع حکم و الزام پرداخت برای سازندگانش کرد؟ آیا پرداخت وزارت ارشاد به سازندگان فیلم «رستاخیز»، ساکت کردن عوامل فیلم و دور ماندن وزارت خانه از مواجهه با حواشی مختلف نمی باشد؟! مساله ای که بارها با موضع محافظه کارانه و همراه با ترس مسئولان وزارت ارشاد دولت یازدهم در رخدادهای مختلف رخ داده است!
عوامل فیلم «رستاخیز» در ادامه سناریویی برنامه ریزی شده اعلام کردند که بعد از گذشت حدود 15 ماه از تعلیق فیلم هیچ اصلاحیه ای به تهیه کننده اثر اعلام نشده است، اما آن چه از فضای رسانه ای بارها به شکل خروجی درآمد و حتی واکنش های منفی عامل فیلم «رستاخیز» من جمله احمد رضا درویش را در برداشت، لزوم انجام اصلاحات در فیلم «رستاخیز» به خصوص ایجاد هاله نور بر چهره مقدسین بود که به دلیل لجاجت و سرسختی بی دلیل کارگردان «رستاخیز» صورت نیافت. از این منظر آیا لجاجت ورزی های شخصی که سودای تابوشکنی با فیلمی حساس و دینی دارد در نهایت باید منجر به پرداخت غرامت از سوی خزانه ملت شود؟! آیا اصرار سازندگان فیلم «رستاخیز» برای نمایش چهره قمر بنی هاشم با وجود مخالفت شدید علما، مراجع و مردم متدین ایران به جای پرداخت مبالغی جهت جبران ضر و زیان نمی بایست شکلی معکوس بیابد و همراه با جبران خسارات روانی وارد شده از سوی سازندگان این فیلم به دلیل ایجاد جوی مسموم در فضای رسانه ای و به خصوص در بُعد بین المللی باشد؟! آیا رفتار نابجای فیلمسازی که با نام اثری دینی، معامله ای سیاسی می کند و به شکلی کودکانه علاقه ای برای اکران فیلمش در زمان روی کار بودن دولت اصولگرا ندارد، باید در نهایت منتهی به تبرئه این نوع تفکر و محکومیت طرف مقابل شود؟ سوالات بسیاری که با توجه به حکم صادره و پرداخت خسارت توسط وزیر ارشاد به شکلی عمیق قابل طرح و پاسخگویی خواهد بود.
البته برخلاف نظر امیدوارانه فیلمساز مبنی بر اکران باشکوه «رستاخیز» در دولت یازدهم در نهایت ابتدا 40 دقیقه از فیلم حذف شد و سپس به پیشنهاد سخنگوی وزارت ارشادِ علی جنتی قرار بر این شد که افکت نوری بر چهره بازیگر نقش حضرت ابوالفضل (ع) اعمال شود که مخالفت سازنده اثر را در بر داشت. حتی نامه تهیه کننده فیلم همراه با امضای عوامل «رستاخیز» به رئیس دولت یازدهم در تاریخ 30 تیرماه بدون پاسخ ماند. در این میان تناقض گویی های مسئولان ارشاد و در راس آن وزیر ارشاد دولت یازدهم مبنی بر شرایط اکران فیلم «رستاخیز» ادامه ای از ناآگاهی و نبود ثبات فکری و قاطعیت در تصمیم مدیران دولتی است که عنوان «تدبیر» برای خود برگزیده اند! از این رو علی جنتی باز هم مسیری متمایز را برای پاسخگویی و تصمیمی قاطع در پیش گرفت و مسیر فرهنگی سیاست زده سخن گفت: «من احساس کردم یک عده عناصری می خواهند علیه دولت و فعالیت‌هایش، تظاهراتی را به عنوان دفاع از تاریخ عاشورا راه بیندازند و به دنبال بهانه گیری هستند. همان‌طور که شاهد بودید، عده‌ای 2 روز در مقابل وزارت ارشاد تظاهرات کردند که خیلی هم آدم‌های مذهبی ای نبودند ولی این بهانه ای بود برای اینکه با دولت مخالفت کنند، بنابراین ما اکران این فیلم را به تعویق انداختیم بخصوص که نمی‌خواستیم جشن هسته ای تحت شعاع این موضوع قرار بگیرد.»
این گفته ها و نگاه وزیری است که سرنوشت فرهنگ و هنر و اتخاذ تصمیمی منطقی در زیر سایه اهمیت موضوعی سیاسی قرار می گیرد و همین نگاه است که حتی فروش تصادفی امسال سینماها را به موضوع برجام متصل می دارد! منظری از تصمیمات وزارت ارشادی که به عقیده فیلمساز مشتاقی چون درویش، تعبیر به معامله سیاسی می شود و از این رو احمدرضا درویش طی یادداشتی می نویسد: «در آستانه عید سعید فطر، به دستور دولت تدبیر و امید! در معامله ای کاملا سیاسی، در برابر جهل و بی اخلاقی، پژواک ندای حسین (ع)؛ رستاخیز را از اکران سینماهای کشور پایین کشید…»
حالا از این معامله سیاسی میان وزارت ارشاد دولت یازدهم و فیلمساز اصلاحاتی که البته از انجام اصلاحات بر فیلمش جلوگیری کرد! ضرر و زیان متوجه مردمی خواهد شد که بخشی از بودجه فرهنگی خود را باید به دست سرمایه گذارانی قرار دهند که بخش اعظمی از آن غیرایرانی هستند، چرا که فیلم «رستاخیز» با سرمایه کمپانی هایی چون شرکت انگلیسی «آکوا فالز» و شرکت «دلتامدیا» و حمایت موسسه عربی «آل البیت (ع)» » در استودیوهای انگلیسی در خط تولید قرار گرفت و تمام مراحل فنی فیلم پس از فیلمبرداری طبق قرارداد با شرکت انگلیسی «مولینر» انجام شد.
حال پس از نمایش در جشنواره عربی فیلم بغداد که طبق گفته درویش شبی خاطره انگیز بوده است، «رستاخیز» فرصت این را دارد که باز در کشورهای عربی به اکران درآید و خدشه ای دیگر به نگاه مخاطبان وارد سازد. همانگونه که تهیه کننده فیلم در مورد حضور بازیگران، تدوینگر، صداگذار و آهنگساز اروپایی و انجام مراحل پس از تولید در انگلستان اشاره به این داشت که بازار اصلی این فیلم، کشورهای اسلامی است و با شرایط رخ داده ضرر را ما باید متحمل شویم و تماشایش را مخاطبان عربی دریافت کنند!
