این مساله در بازی قبلی هم دیده شد. همان زمان که قرار شد پیشکسوت‌های سابق رئال مادرید رودرروی منتخب ستاره‌های هنر و ورزش ایران قرار بگیرند، کلی برای این بازی فضاسازی شد و حتی خود عادل فردوسی‌پور هم در لیست بازیکنان ایرانی جا گرفت، اما در نهایت بیشتر از 30هزار نفر به استادیوم نرفت. قبل از این بازی آخر، علی کریمی روی اینستاگرامش از مردم دعوت کرد راهی ورزشگاه شوند.
این پست، چندده هزار لایک هم گرفت، اما در نهایت دیدیم که حتی یک جایگاه هم از جایگاه‌های 72گانه ورزشگاه آزادی پر نشد. این اتفاق در شرایطی رخ می‌دهد که همین حالا برای مسابقات پرسپولیس، استقلال و تراکتورسازی دو سوم ورزشگاه پر می‌شود. مسابقه دوستانه این فصل پرسپولیس با خونه‌به‌خونه بابل که در ورزشگاه شهید کاظمی برگزار شد، چیزی حدود 12هزار تماشاچی داشت. این مسایل نشان می‌دهد حداقل در فوتبال ایران نمی‌توان «مظروف» را جدا از ماهیت «ظرف» تحلیل کرد. اینجا ستاره جدا از تیم، خیلی زود از روزگار طلایی‌اش عبور می‌کند، حتی اگر پای سوپراستاری مثل علی کریمی در میان باشد. این تئوری پیش‌تر با شکست همه‌جانبه تیم‌هایی مثل استیل‌آذین نیز به اثبات رسیده بود. پس چه بهتر که ستاره‌های فعلی این تیم‌ها قدر پیراهن‌شان را بدانند.
