برگ برنده ای که دست برانکو بود نه منصوریان

شروع مسابقات فصل با یک تساوی خانگی، اصلا اتفاق عجیبی نیست. حتی برای بزرگترین باشگاه‌های جهان و مهمترین مدعیان لیگ‌های مختلف هم ممکن است چنین اتفاقی پیش بیاید. با این وجود استقلال علی منصوریان، حالا به خاطر چنین حادثه‌ای تحت فشار قرار گرفته است. پیشکسوت‌ها خیلی زودتر از موعد شروع به انتقاد کرده‌اند و البته برخی از هواداران هم از همین حالا در مورد سرنوشت تیم‌شان دچار تردید شده‌اند. اگر چنین اتفاقی رخ داده، شاید بخشی از ریشه‌اش را باید در رفتارهای خود منصوریان جستجو کرد؛ آنجا که او به شکل غریبی اجازه داد توقع هواداران از استقلال لیگ شانزدهم بالا برود و تیمش تحت فشار قرار بگیرد.

 

ابتدای فصل منصوریان در قامت «ناجی» به استقلال آمد. او که محبوبیت زیادی بین هواداران دارد، از مدتها پیش گزینه هدایت این تیم بود. با این حال هر بار مانعی برای حضورش روی نیمکت آبی‌ها به وجود می‌آمد. با شکست استقلال در فینال جام حذفی اما، همه موانع برطرف شد تا علیمنصور رسما استقلالی شود. او روی موج محبت مردم به تیم دوران بازیگری‌اش برگشت و بسیاری از هواداران این اتفاق را به منزله پایان ناکامی‌ها تلقی کردند. در این شرایط خود منصوریان هم با اظهاراتش به توقعات دامن زد. او در این مدت بارها از پیروزی استقلال در داربی تهران حرف زده و البته هر یک از خریدهای آبی‌پوشان را به شکل مستقل مورد تمجید ویژه قرار داده است. هنوز فراموش نکردیم که او بختیار را وارث بر حق پیراهن فرهاد مجیدی دانست، از کاوه رضایی به عنوان خرید «شیک و جنتلمن» نام برد و البته روی وجه ملی‌پوش بودن کنعانی‌زادگان مانور داد. در این شرایط طبیعی بود که توقعات فراوانی از استقلال جدید وجود داشته باشد. اولین مساوی، اولین تلنگر را به منصوریان زد و حالا اگر قرار باشد چنین نتیجه‌ای تکرار شود، او هر چه بیشتر طعم این فشارها را خواهد چشید.

 

برگ برنده خیلی از مربیان موفق این است که در فضایی عاری از توقعات بالا و آنچنانی کارشان را شروع می‌کنند. نمونه بارز این تئوری، امیر قلعه‌نویی است. او در دوران اول حضورش روی نیمکت استقلال، یک مربی جوان و تازه‌کار محسوب می‌شد که با سطح توقع چندان بالایی مواجه نبود. کوپن قلعه‌نویی آنقدر جا داشت که حتی برای قهرمانی، برنامه سه ساله بدهد و مردم را به انتظار کشیدن دعوت کند. در سایه هم انتظارات پایین، امیر توانست تیم خوبی بسازد، موفقیت‌های بزرگ کسب کند و یک نسل ماندگار را برای استقلال به جا بگذارد. اگر قرار باشد مثال نزدیک‌تری بزنیم، باید به برانکوی فصل گذشته اشاره کنیم. با توجه به نوع یارگیری سرخابی‌ها در لیگ پانزدهم، کمتر کسی روی موفقیت برانکو حساب می‌کرد. با این حال سرمربی کروات سرخپوشان زیر سایه همین موهبت توانست تیمش را از برزخ ابتدای فصل بگذراند و تا یک قدمی قهرمانی هم پیش ببرد. شرایط منصوریان و استقلال اما کاملا متفاوت است. آنها امسال با کوهی از توقع روبرو هستند و شاید همین «آفت» کار را حسابی برای‌شان سخت کند. اگر چنین اتفاقی رخ داد، بهتر است علیمنصور یادش نرود که خودش با رفتار و گفتارش خیلی از این انتظارات را برای مردم تراشید.