مهدی طارمی در پرسپولیس هم بوده این طور بوده، در یکی دو بازی آن قدر موقعیت هدر می داد که داد همه به هوا بلند می شد اما در سخت ترین شرایط برانکو پشت وی می ایستاد و از مهدی به عنوان مهاجم چارچوب شناس یاد می کرد تا موتور گلزنی وی روشن شود.
در تیم ملی هم این اتفاق برای طارمی افتاد. مهدی در بازی با قرقیزستان هم همانند دیدار با مقدونیه صاحب چند موقعیت خوب شد اما چارچوب دروازه را کج می دید. در چنین دقایقی کی روش – مهدی طارمی را در آغوش گرفت و به وی دلداری داد و نتیجه آن در نهایت گلزنی بود.
کی روش مانند همه مربیان حرفه ای خوب های بازیکنان را بیشتر می بیند و درست در زمانی حامی بازیکن می شود که بازیکن به دلیل برخی نقصان ها مورد انتقاد است. شاید کی روش زمانی از بازیکن انتقاد کند که مورد حمایت همه باشد و این یک تفاوت عمده بین کی روش و دیگر مربیان است.
البته باید به نکته هم اشاره کرد مهدی طارمی اگر در این دو بازی در موقعیت طلبی به اندازه سردار آزمون حرفه ای نبوده دست کم در موقعیت سازی و قرار گرفتن در فضای موقعیت خوب عمل کرده است.
با حضور کی روش در تیم ملی مهدی طارمی نگرانی ندارد چون خوب می داند در روزها و دقایق سخت کی روش مثل کوه پشت او ایستاده است و به وی روحیه می دهد.
