گروه اجتماعی-تصاویری که این روزها جای تبلیغ های عریض و طویل کالاهای مختلف را روی بیلبوردهای شهری گرفته است ناشی از تکرار طرح به ظاهر موفق سال گذشته شهرداری تهران است که به مدد نشان دادن آثارتمدنی و یا نقاشی های ایران و جهان نام یک طرح فرهنگی را به خود گرفته است . طرحی که اگرچه موافقانی هم دارد اما چندی است مورد اعتراض شدید اعضای شورای شهر و بسیاری از فعالین فرهنگی و اجتماعی قرار گرفته است . حتی کار تا جایی پیش رفته است که برخی کارشناسان از منظر تشدید ترافیک شهری و بروز تصادف های مختلف به دلیل مشغولیت سرنشینان خودرو نیز به این طرح نگریسته اند اما موضوعی که در این میان بسیار اهمیت دارد این است که کدام پیوست فرهنگی توجیه اجرای دوباره این طرح را در سطح شهر برای شهرداری امکان پذیر کرده است .
به گزارش افکارنیوز، اگر نخواهیم با کمی ریز بینی انتخاب طرح های خاص از برخی هنرمندان خاص تر در برخی نقاط تهران و یا نمایش آثار مفهومی بین المللی را در مناطق دیگر تهران که شاید کوچک ترین تاثیرگذاری فرهنگی به دنبال ندارد بررسی کنیم دلیل نمایش نقاشی های مدرن یا کلاسیک و یاحتی آثار تاریخی که جای بازدید آن در موزه ها و نگارخانه های محیطی است با هزینه های گزاف به هیچ عنوان روشن نیست . به طور مثال در شرایطی که امروز و این روزها شاید یکی از دغدغه های ملی و فرهنگی کشور به موضوع مدافعین حرم و جنگ نیابتی بسیاری از هموطنان عزیز در کشورهای عراق و سوریه اختصاص دارد و به مانند سال های دفاع مقدس هر روز در گوشه ای از این شهر پرواز شهیدی فضای عطرآگینی در سطح جامعه به وجود می آورد چرا در طرح نگارخانه ای به وسعت یک شهر نباید خبری از یاد و نام این عزیزان باشد؟ مگر نام نگارخانه حتما مساوی با نمایش آثار فلان نقاش مشهور دنیا یا فلان خطاط داخلی است و آثار فرهنگی مربوط به فرهنگ ایثار و شهادت نباید جایی در چنین طرحی داشته باشد؟
این تازه در حالی است که از طرفی اقبال این روزهای مردم وحتی طبقه الیت جامعه به رخدادهای مرتبط با موضوع مدافعین حرم بسیار زیاد است و از طرف دیگر بسیاری از مدیران ارشد شهرداری نیز مدعی کار جهادی هستند و شعار جهاد ادامه دارد پیوست بسیاری از کارهای شهرداری است . امروز بسیاری از هنرمندان مشهور، چهره های سلبریتی فضای مجازی، ورزشکاران و افرادی که شاید از نظر برخی کم ترین قرابت را با فضاهای اینچنینی دارند با حمایت همه جانبه از موضوع مدافعین حرم و مسائل فرهنگی آن سعی دارند نقش کوچکی در گسترش فرهنگ ایثار و از خودگذشتگی مطرح کنند اما بسیاری از تصمیم گیران فرهنگی شهرداری که به نوعی داعیه دارد حضور در بطن جهاد و شهادت و عرصه های دفاع مقدس هستند در اجرای یک طرح بزرگ نیز گوشه چشمی به موضوع روز جامعه ندارند . شاید در میان انگشت اتهام بزرگی هم متوجه دولت باشد . اگرچه به نظر می رسد دولت همه وقت و انرژی خود را برای توجیه فرهنگی و روانی آثار برجام گذاشته و کوچکترین توجهی نه به موضوع مدافعین حرم بلکه به فرهنگ شهادت و ایثار در سطح جامعه ندارد و حتی مشاور فرهنگی اش که باید نماد کارکرد گفتمانی دولت باشد به فرهنگ جهاد از دریچه شکست رقبا در بازی سرهنگ و گازانبر نگاه می کند .
به هر حال حرجی به دولتی که در این زمینه مبنا و نگاهی ندارد نیست اما از کسانی که فریاد فرهنگ جهادی را سر می دهند و با بودجه و امکانات در اختیارشان نقاشی های پیکاسو را بر در و دیوار شهر منقش می کنند است . البته نگاه این نیست که این آثار باید به کلی حذف و آثار مبتنی بر فرهنگ شهادت جایگزین شود بلکه نکته اصلی اینجاست که جای نگاه فرهنگی بومی خودمان کجاست و الا بسیاری از آثار به نمایش در آمده در طرح نگارخانه ای به وسعت یک شهر میراث تمدنی کشور خودمان محسوب می شود اما هدف از تبلیغ و ترویج آن در این برهه زمانی سوال اصلی است که فعلا شهرداری ترجیح داده از زیر بار پاسخ به آن شانه خالی کند .
