گروه اجتماعی – دکتر نادر صادقیان با بیان این مطلب اظهار کرد: در مورد مساله آزار دانش آموزان در مدارس باید بررسی شود که چه تعداد از کودکان آزار و اذیت شده اند زیرا اگر در مقیاس 10هزار مورد به نسبت جمعیت باشد از آن می توان به عنوان آسیب و مساله اجتماعی یاد کرد و اگر بیشتر باشد بحران است و پس از ان وضعیت حاد قرار دارد و در نهایت با فاجعه مواجه می شویم.
به گزارش افکارنیوز، وی افزود: در مورد آزار فیزیکی و جنسی دانش آموزان متاسفانه آمار دقیقی وجود ندارد و مسوولان نیز هیچ گاه آمار رسمی اعلام نمی کنند بنابراین نمی توان وضعیت این مساله را به درستی سنجید و قضاوت صحیحی داشت.
وی تصریح کرد: در مجموع می توان مدعی شد که مظاهر خشونت در جامعه به نسبت رشد داشته و با سیر فزاینده ای در این مساله روبه رو هستیم.
وی بیان کرد: متاسفانه بیشتر خانواده ها از نظر فرهنگی و آموزشی در این زمینه دچار فقر بوده و دانش و اطلاعات مناسبی ندارند؛ آگاه سازی و حساس سازی خانواده ها درباره خشونت علیه کودکان در وضعیت خوبی قرار ندارد و پدران و مادران نمی دانند چگونه با چنین وضعیتی مواجه شوند.
وی عنوان کرد: در بسیاری از کشورهای جهان مساله خشونت فیزیکی و جنسی علیه کودکان از حالت تابو خارج شده و خانواده بدون ممنوعیت درباره آن آگاهی کسب می کنند و آموزش می بینند.
صادقیان تاکید کرد: در کشور ما خانواده ها نه تنها آموزش صحیح نمی بینند بلکه به دلیل تابو بودن ، صورت مساله را سعی می کنند ازیاد ببرند در دستگاه ها و سازمان های مسوول نیز در مورد این مهم غفلت می شود و برنامه آموزشی مدون و کارشناسی شده در این زمینه وجود ندارد.
وی توضیح داد: باید توجه کنیم اکثر موارد کودک آزاری در مدارس در مناطق محروم اتفاق می افتد و مشکلات معیشتی و فرهنگ یرا باید در بروز آن دخیل دانست زیرا خانواده آنچنان غرق در روزمرگی ها و تامین معاش می شود که کودک را فراموش می کند و خودبه خود حمایت، نظارت، کنترل و ... از بین می رود و اعمال نمی شود.
وی گفت: به میزانی که در جامعه ما سطح درآمد و رفاه خانواده رشد م یکند به همان نسبت از میزان چنین مواردی نیز کاسته می شود البته هیچ گاه از بین نمی رود.
وی بیان کرد: هنگامی که بحران اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، عاطفی و ... افزایش می یابد به همان نسبت پیامدهای آن نیز خود را نشان می دهند و در اخبار نمود بیشتری می یابند.
وی اظهار کرد: خشونت فیزیکی عیله کودکان آزار جنسی دانش آموزان را تنها نمی توان مختص چند سال اخیر دانست اما خوشبختانه به دلیل گسترش رسانه ها و دنیای مجازی این موارد سریعتر پخش می شود و موردتوجه قرار می گیرد بنابراین در این موارد نباید به تابوها توجه کرد و با خودسانسوری و پاک کردن صورت مساله بستر را برای تکرار این فجایع آماده نگه داشت.
این پژوهشگر تصریح کرد: دستگاه های مختلف هنگام بروز خطا و رفتارهای نامناسب ترجیح می دهند مساله را به صورت درون سازمانی حل کنند در حالی رسانه ها باید با حمایت از افراد آسیب دیده، افراد خاطی را معرفی کرده و به دنبال احقاق حق دانش آموزان باشند.
وی گفت: جای تاسف است که وزیر و مسوولان عالیرتبه آموزش و پرورش تاکنون نتوانسته اند پاسخ مناسبی درباره این وضعیت ناهنجار بدهند این در حالی است که در مواردی مسوولان به جای پاسخگو بوده، طلبکارشده اند که چرا خانواده ها مساله را رسانه ای و علنی کرده اند.
صادقیان بیان کرد: دولت و وزیر آموزش و پرورش باید پاسخگو باشند و نزد افکار عمومی توضیح دهند برای پیشگیری از چنین فجایعی چه برنامه هایی دارند.
