بیشتر ورزشکارها با این موضوع موافق هستند که اسید لاکتیک به واسطه دویدن برای مدت زمان طولانی در بدن تولید می‌شود، این اسید در صورت کمبود اکسیژن‌رسانی به سلول‌های بدن ایجاد می‌شود و حکم سَم را دارد. این در حالی است که به وجود آمدن اسید لاکتیک برای «دین کارنازِس» این‌طور نیست.
این دونده ۵۳ ساله امریکایی یک بیماری نادر ژنتیکی دارد که بدنش همین اسید لاکتیک تولید شده را به عنوان سوخت و ساز استفاده می‌کند، به همین دلیل او می‌تواند بدون گرفتگی عضله به دویدن ادامه دهد.
«دین» تجربه یک مارتن به سمت قطب جنوب را دارد که طی آن ۵۰ روز پشت سر هم دویده و همچنین یک بار ۳۵۰ مایل (در حدود ۵۶۰ کیلومتر) را در ۸۰ ساعت و ۴۴ دقیقه بدون توقف و حتی خواب دویده است.
زمانی که مردم ورزش می‌کنند، گلوکز به انرژی تبدیل می‌شود و محصول آن اسید لاکتیک است، بعد از این اتفاق عضله‌ها خسته می‌شوند و می‌گیرند، مغز هم با دریافت سیگنال‌ها دستور متوقف کردن ورزش را می‌دهد، اما درمورد «دین» چون اسید لاکتیک ساخته نمی‌شود، مغزش هم چنین سیگنال‌‌هایی را دریافت نمی‌کند، به همین دلیل او این توانایی را دارد که برای مدت طولانی بدود و شاید حتی بتواند در برخی مسابقات بیشتری استقامت شرکت کند.
«دین» درباره تجربه‌اش از دویدن‌های بی‌وقفه این‌طور می‌گوید: «برخی مواقع احساس می‌کنم راه‌های بسیار طولانی را بدون ایستادن می‌توانم طی کنم و مهم نیست من چقدر از عضله‌هایم کار می‌کشم، آن‌ها خسته نمی‌شوند و نمی‌گیرند! صادقانه بگویم که این خیلی اتفاق خوبی است و یک‌بار بعد از سه شب دویدن بالاخره من احساس خواب‌آلودگی کردم، در شرایطی که فقط دلم می‌خواست به دویدن ادامه دهم، حاضر بودم همان‌طور که می‌دوم، بخوابم».
دین از دوران کودکی ورزش و دویدن را در برنامه‌اش داشته و از همان زمان این میزان استقامت خود را هم کشف کرده بود، او در زمان مدرسه بدون خستگی می‌توانسته ۱۰۵ بار دور مدرسه بدود، در حالی‌که بیشتر دانش‌آموزها تا دور ۱۵ بیشتر نمی‌توانستند بدوند. اما او بعد از دبیرستان ورزش را کنار گذاشته و وارد بازار کار شده است. اما بعد از تولد ۳۰ سالگی احساس می‌کند لازم دارد دوباره به ورزش برگردد.
در آزمایشی که پزشکان از دین و دیگر دونده‌ها گرفته‌اند، فهمیدند این اسید لاکتیک به شکل طبیعی و مادرزادی در بدنش تولید می‌شده است و حالا به او در ورزش کردن کمک می‌کند. تست پزشکی که برای بیشتر ورزشکارها ۱۵ دقیقه زمان می‌برد، برای دین یک ساعت وقت گرفته و پزشک‌ها هم گفته‌اند که تابه حال چنین چیزی را ندیده بودند.
اما این‌ها برای دین مهم نیست، او می‌گوید که همه آدم‌ها می‌توانند کاری را که با آن خوشحال هستند به بهترین شکل انجام دهند و راضی هم باشند و ادامه می‌دهد: «من به میزان سرعتی که دارم اهمیت نمی‌دهم، من به جایی که می‌توانم با آن برسم، اهمیت می‌دهم».
