در همان دقایقی که مردم خوزستان به خاطر قهرمانی استقلال مشغول شادی بودند و پرسپولیسی‌ها در آزادی هم ناراحت و هم شادمان از عدم قهرمانی و کسب سهمیه آسیا و بالاتر قرار گرفتن از رقیب دیرینه و استقلالی‌ها در قم شادمان از کسب سهمیه در مشهد و تهران بودند بازیکنانی که به خاطر سقوط با تیم‌هایشان مشغول گریه و زاری بودند.
شاید به همین خاطر هم بود که اشک‌های آنها زیاد بازتاب پیدا نکرد. در مشهد ملوان با یک مشت بازیکن سرشناس به سیاه‌جامگان باخت تا در شرایطی که می‌توانست با یک تساوی یا حتی باخت با یک گل در لیگ‌برتر ماندنی شود، حکم سقوط را دریافت کند. اتفاقی که اصلا برای بازیکنانش قابل هضم نبود و باعث شد آنها نزدیک به 30 دقیقه در کنار نیمکت به گریه و زاری بپردازند.
اوضاع در اردوی راه‌آهن هم چندان تفاوتی با ملوان نداشت بخصوص جایی که بهادر عبدی کاپیتان کهنه‌کار راه‌آهنی‌ها بعد از شکست برابر پرسپولیس با گریه‌هایش در کنار نیمکت ذخیره‌ها حال بسیاری از راه‌آهنی‌ها را دگرگون کرد و سوژه خوبی دست عکاسان و تصویربرداران حاضر در ورزشگاه آزادی داد.
بله، لیگ‌برتر همواره به خاطر همین شادی و غم‌هایش جذاب بوده و این تقدیر تیم‌هاست که چگونه با تلاش‌های خود به شادی یا افسوس برسند.
