پرسپولیس سه بار در این فصل مقابل ذوب‌آهن بازی کرده که هر سه بار تیم برتر میدان بوده اما در نهایت برنده نشده است. حالا حتما همه نگاه‌ها به پنالتی از دست رفته کمال کامیابی‌نیا یا فرصت‌هایی است که احمدزاده از دست داد یا مظاهری از پرسپولیس گرفت اما پرسپولیس راحت‌تر از حد تصور برد در فولادشهر را از دست داد.
پرسپولیس در دقایق زیادی از نیمه نخست و نیمه دوم تیم برتر میدان بود و راحت‌تر از حد تصور از کانال میانی خط دفاع حریف موقعیت می‌ساخت و دو گل راحت هم زد اما در نهایت خیلی ساده و شاید خنده دار دو امتیاز دیگر از دست داد و نتوانست حریف مستقیمش در راه قهرمانی را شکست دهد.
پرسپولیس در 10 دقیقه پایانی این بازی رو به بازی کنترلی آورد و در نیمه خودی تجمع کرد اما در حالی که ذوب‌آهن در خلق موقعیت عاجز بود و بهترین بازیکن این تیم طی هفته‌های گذشته (حدادی‌فر) به خاطر خنثی شدن و نمایش منفعلانه هم از بازی بیرون رفته بود گل خورد. در این میان حتما باید ایراد را در خط میانی پرسپولیس جست و جو کرد که به اندازه کافی برای بازپس‌گیری توپ از ذوبی‌ها و گردش صحیح آن در میدان کوتاهی کردند یا عاجز از این کار بودند.
پرسپولیسی‌ها در لحظات آخر بازی از دادن سه چهار پاس متوالی به یکدیگر ناکام بودند و خیلی راحت توپ‌ها را لو می‌دادند. در این میان برانکو تعویض سوم تیمش را به حضور مایکل اومانیا اختصاص داد تا مقابل بازی مستقیم و سانترهای حریف ایستادگی کند اما در حالی که سه مدافع میانی در این دقایق در زمین بودند (بنگر، نورمحمدی و اومانیا) پرسپولیس با سانتر و ضربه سر گل خورد. این گل در حالی به دست آمد که عالیشاه هم در دفع توپ اشتباه کرد هم به راحتی از اسماعیلی فر دریبل خورد در حالی که شاید اگر بازیکن توپ نگه داری مثل کمندانی در میدان بود این اتفاق نمی‌افتاد.
فقط سه چهار دقیقه کنترل بازی می‌توانست پرسپولیس را به سه امتیاز این بازی حساس برساند اما هافبک‌های این تیم نای دویدن و پاس دادن نداشتند و حضور آن همه مدافع هم نتوانست مانع از گلزنی ذوب‌آهنی شود که در این بازی حرفی برای گفتن نداشت و به عبارتی تسلیم شده بود.
