به گزارش افکارخبر به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان ، روانشناسان شخصیت انسان را بدین گونه تعریف می کنند که هر انسان علاوه برمن واقعی خود یعنی شخصیتی که در زندگی واقعی خود دارد یک شخصیت خیالی هم در ذهن دارد که من آرمانی او نامیده می شود به زبان ساده من آرمانی هرکس شخصیتی است که او دوست دارد به آن شکل در بیاید و در آن موقعیت قرار بگیرد، مثلا ممکن است شخص در واقع یک زندگی پر از تنش داشته باشد اما در تخیل زندگی آرامی دارد .
حال هرچقدر فاصله این دو شخصیت از هم کمتر باشد احساس رضایت در فرد بیشتر بوده و او خود راخوشبخت تر می داند و هر چقدر این فاصله بیشتر شود احساس نارضایتی و بدبختی در فرد بیشتر خواهدبود.
متاسفانه همه افراد در شبکه های اجتماعی دوست دارند آرمانی ترین شکل خود را بازنمایی و «من مجازی» خود را صورت بندی کنند، بهترین عکس ها و لحظه هایشان را در شبکه های اجتماعی ثبت کنند، بهترین دوستانشان را در شبکه های اجتماعی پیدا کنند، بهترین مطالب و ایده هایشان را در شبکه های اجتماعی قرار دهند یا بازنشر کنند و به نوعی آرمانی ترین زیست ممکن را برای دیگران بازنمایی کنند. یکی از نکات تامل برانگیز در نحوه حضور ایرانیان در شبکه های اجتماعی تبدیل این «من های آرمانی» به «من های متوهم» است.
شبکه های اجتماعی نظیر فیس بوک و خانواده اش اینستاگرام و شبکه هایی مانند لاین، واتس اپ، وایبر و تلگرام با «پیوند بی واسطه و با واسطه»شان، «من» دیجیتالی- فرهنگی بدیعی خلق می کنند. که این شبکه های اجتماعی از نظر بصری با تصویرسازی دلخواه مخاطب، انگاره ها را به چالش می کشند و افراد را در عالم واقع با برخی از پارادوکس های اساسی رو به رو می کنند.
«من مجازی» علت اصلی طبقه بندی علاقه مندی ها و طرفداری هاست. اما این من مجازی به دلیل ماهیت آرمان گرایانه اش، در دل شبکه، دنبال وجوه افتراقی است که از طریق آن برجسته می شود. با همین مبنا با فرض مرکزیت تصویر پروفایل، کاربران حتی بارها دوست دارند این تصاویر را عوض کنند که این تصاویر تبدیل به نمادی برای عملکردهای متغیر فرد در عرصه های اجتماعی، اقتصادی و... می شود که نمونه های فراوان از تصویر اشخاص یا شخصیت ها یا مکان های مختلف یا هنرپیشه ها و ورزشکاران و سوپراستارها در پروفایل های فیس بوک گواه این امر است.
در واقع در دنیای مجازی و در چنین فضایی درک از «خود» به مجموعه ای از تصاویری تبدیل می شود که انتظار می رود از سوی افراد آنلاین موشکافی شود و همین منجر به شکل گیری نوع جدیدی از «حریم عمومی» شود که در آن، شخص با رویکردی خودشیفته وار به طور خودکار برای مخاطب فرضی عینی سازی می شود و درصدد تثبیت خود در میان بی شمار تصاویر، کدها و نمادهای خودشیفته دیگر است که این خودشیفتگی از طریق شبکه ها، عمومی و حول نسخه ای رسانه ای شده از فرد، مدل سازی می شود.
در واقع با این رویکرد «من»های افراد تا حدود زیادی به تبعیت از منی که دیگران می شناسند در فضای شبکه ای شناخته می شود. بر همین اساس بسیاری از افرادی که اصلا گرایشان سیاسی، فرهنگی و اجتماعی درباره پدیده ها و رویدادهای خاص ندارند، مجبورند از جریانات مد نظر شبکه پیروی کنند تا «من» آنها در نظر دیگران در شبکه خدشه دار نشود.
