سرویس مذهبی افکارخبر- شیرینی زندگانی آن است که با یاد یار سپری شود و لحظه ای از ذکر و توجه به دوست غفلت نگردد؛ دوستی که از همه به آدمی نزدیکتر است و همواره در کنار اوست. نه تنها شاهد رفتار وی است، که بر خطورات قلبی و نهانی های اسرار باطنی اش آگاه است و اگر چه آدمی خود نداند، دمادم در محضر او و زنده به انفاس قدسی اوست.
پس آنکه معنای این حضور دائم را بفهمد و حقیقت آن را دریابد، به زندگانی گوارا و حیات طیبه روحانی دست یافته است؛ چنان که حضرت محبوب در حدیث قدسی می فرماید: «عیش خوش و زندگی گوارا آن است که آدمی را لحظه ای از ذکر و یاد من غافل نسازد.» ۱
نیز در خبر است از مولی الموحدین و امام المتقین، علی بن ابی طالب(ع) که با ناله های جان فزا و اظهار عبودیت خالصانه به درگاه الهی چنین می فرمود: «الهی! آن را که حرص و شیفتگی ذکر یاد تو گرفتار نسازد و شیدا و بی قرار در مسیر قرب تو نباشد، حیات و زندگانی اش، جز مرگ هلاکتی بیش نیست و این چنین مرگ و رحلتی، جز حسرت و ندامت به بار نیاورد. ۲»
نقل است از بزرگی از اولیاء که گفت: خواستم بدانم سخت ترین عقوبت برتن خود چیست. هیچ چیز بدتر از غفلت ندیدم و آتش دوزخ با مردان آن نکند که یک ذره غفلت کند. ۳ و گفت که: ذکر کثیر نه به عدد است، بلکه به حضور بی غفلت است. ۴
ایام خوش آن بود که با دوست به سر رفت /باقی همه بی حاصلی وبی خبری بود۵
پی نوشت: ۱ - بحار الانوار، ج۷۷، ص۲۱.
۲ - همان، ج۹۴، ص۹۵.
۳ - تذکره اولیاء، ص۱۵۹.
۴ - همان.
۵ - حافظ.
۶ - شهد بندگی۱، ص۹۶.
