سرویس مذهبی افکار نیوز- عزاداری سنّتی شیوه ای که نسبت به زنده نگه داشتن یاد حادثه عاشورا و حماسه حسینی از دیرباز مطرح بوده و جنبه مردمی یافته است. این شیوه، شامل مرثیه سرایی، نوحه خوانی، گریستن و گریاندن، تشکیل هیئتها و دسته های سوگواری، سینه زنی، ذکر مصیبت، مجالس وعظ و روضه خوانی، و ... است.
اینگونه شیوه ها، چون با روح و جان و عاطفه شیعه آمیخته است، هر چه بیشتر به آن رنگ مردمی می بخشد و عامل جذب و تجمّع و تشکّل انبوه شیفتگان اهل بیت علیهم السّلام می گردد.
ابوهارون مکفوف می گوید: روزی خدمت امام صادق علیه السّلام رسیدم. حضرت فرمود: برایم شعر(در سوگ سیدالشهداء) بخوان، من نیز خواندم. حضرت فرمود: نه، اینطور نه، بلکه همانگونه که برای خودتان شعرخوانی می کنید و همانگونه که نزد قبر حضرت سیدالشهداء مرثیه خوانی: «لا، کَما تُنشِدُون وَ کَما تَرثیهِ عِندَ قَبرِهِ». ۱
این نشان می دهد که شیوه خودمانی و مرسوم نزد متن مردم، بیشتر مورد اهتمام ائمه علیهم السّلام بوده است. حفظ این سنّت، ضامن تداوم آن است.
امام خمینی(ره) فرموده است: «ما باید حافظ این سنّتهای اسلامی، حافظ این دستجات مبارک اسلامی که در عاشورا، در محرّم و صفر در مواقع مقتضی به راه می افتد، تأکید کنیم که بیشتر دنبالش باشند … زنده نگه داشتن عاشورا با همان وضع سنّتی خودش، از طرف روحانیون، از طرف خطبا، با همان وضع سابق و از طرف توده های مردم با همان ترتیب سابق که دستجات مُعظَم و منظّم، دستجات عزاداری به عنوان عزاداری راه می افتاد. باید بدانید که اگر بخواهید نهضت شما محفوظ بماند، باید این سنّتها را حفظ کنید.» ۲
حتّی حفظ اصل عزاداری عاشورا نیز تا حدّ بسیاری در سایه حفظ سنّتهاست و دگرگون ساختن شیوه سنّتی بدون جایگزین بهتر، گاهی پیروان همان سنّتها را هم از اصل ماجرای حسینی جدا می سازد.
منبع:
۱. بحار الأنوار، ج۴۴، ص ۲۷۸.
۲. صحیفه نور، ج۱۵، ص ۲۰۴.
