به گزارش افکارنیوز به نقل از مهر، معلول در قانون جامع حمایت از معلولان به افرادی اطلاق می شود که به تشخیص کمسیون پزشکی سازمان بهزیستی بر اثر ضایعه جسمی، ذهنی، روانی یا توأم؛ اختلال مستمر و قابل توجهی در سلامت و کارآیی عمومی وی ایجاد شود به طوری که موجب کاهش استقلال فرد در زمینه های اجتماعی و اقتصادی شود.
با نگاهی به زندگی بسیاری از معلولان در می یابیم که آنها دارای توانایی هایی هستند که می تواند یاری رسان آنها در زندگی باشد.
این افراد با تکیه بر پشتکار خود قادر به تأمین زندگی هستند و تنها انتظار آنان، مساعدت معمولی است که مانند دیگر افراد جامعه باید دریافت کنند تا به توانمندی برسند.
یکی از این افراد محمدرضا یعقوبی، معلول ورزشکار ابرکوهی است که برخی از افتخارات ورزشی وی را می توان کسب یک مدال طلا، دو مدال نقره و سه مدال نقره مسابقات قهرمانی کشور در رشته شنا ذکر کرد.
وی همچنین به ورزش کونگ فو نیز علاقمند است و تمرینات مستمری در این زمینه دارد.
محمدرضا از ناحیه دو دست معلول است اما این نقص هرگز نتوانسته او را در انزوا فرو ببرد برعکس او انسانی کاملا اجتماعی، توانمند، ساعی و پرانگیزه است.
در ۱۲ جلسه شنا را فرا گرفتم
یعقوبی در گفتگو با مهر اظهار داشت: متولد ۱۳۶۸ هستم و در ۱۵ سالگی به وسیله گاردن تراکتور در حین کار دچار سانحه شدم و دو دست خود را از دست دادم ضمن آن که یکی از کلیه های من نیز در این حادثه از کار افتاد.
وی افزود: بعد از معلولیت تا پایان دوره سوم راهنمایی تحصیلات خود را ادامه دادم و یک سال بعد از معلولیت به شنا روی آوردم و با اینکه قبلا هیچ سابقه ای در این رشته نداشتم با همکاری آقای ذوالفقاری یکی از مربیان شنای ابرکوه، ظرف ۱۲ جلسه این ورزش را فرا گرفتم.
این معلول ورزشکار شش مدال کشوری دارد
یعقوبی اظهار داشت: از حدود سه سال پیش متوجه برگزاری مسابقات شنای معلولان شدم و در چندین دوره این مسابقات به عنوان منتخب استان در مسابقات کشوری شرکت کردم و حاصل شرکت در این مسابقات، کسب یک مدال طلا، دو مدال نقره و سه مدال نقره مسابقات قهرمانی کشور بود.
وی افزود: به مرحله اول اردوی آمادگی تیم ملی شنای جانبازان و معلولین اعزامی به مسابقات جهانی جوانان و آسیایی گوانجو نیز دعوت شدم.
یعقوبی در مورد مشکلات رشته ورزشی خود گفت: به سبب اینکه در کلاس ورزشی خودم رقیبی ندارم، ناگزیر باید در کلاسهای بالاتر و با افرادی که دارای معلولیت کمتری هستند به رقابت بپردازم و این مسئله کار را برای من مشکل کرده است.
هیچ دلخوشی به آینده ورزشی خود ندارم
یعقوبی اظهار داشت: متأسفانه هیچ دلخوشی از بابت آینده ورزشی خود ندارم زیرا بعد از مسابقات از سوی مسئولان استان و کشور تا مسابقه بعدی کسی یادی از من نمی کند.
وی افزود: همکاری آنان در ایام مسابقات نیز تنها در ایاب و ذهاب به محل مسابقات خلاصه می شود و بهزیستی شهرستان نیز به گفته خودش تنها قادر به اهدای هدیه ای ناچیز طبق بخشنامه های خود است و همین مسئله سرخوردگی مرا از ورزش را روز به روز بیشتر می کند.
حق رانندگی از من سلب شد / قانونگذاران فکری برای رانندگی معلولان توانمند کنند
یعقوبی اظهار داشت: یکی از سرگرمی های اصلی من رانندگی است، بهتر از افراد سالم رانندگی می کنم و حاضر به شرکت در هر آزمونی نیز هستم اما ماشین من به سبب نداشتن گواهی نامه توقیف است و با دادن جریمه و تعهد عدم رانندگی آزاد شده و بعد از آن به دلیل مشکلاتی که برای رفت و آمد داشتم، تمرینات ورزشی خود را نیز تعطیل کردم.
وی با اشاره به اینکه تاکنون نتوانسته ام راهی برای گرفتن گواهینامه رانندگی پیدا کنم افزود: قانون در مورد رانندگی معلولان که توانایی رانندگی دارند ناقص است و لازم است تمهیداتی برای دریافت گواهینامه توسط افرادی مانند من اندیشیده شود.
یعقوبی همچنین به اصرار عکاس و خبرنگار مهر لحظاتی را بدون حرکت پشت فرمان نشست تا نحوه رانندگی خود را نشان دهد.
در ایجاد اشتغال یاری رسان معلولان باشید
این معلول با اشاره به اینکه پدرم کشاورز است و هشت خواهر و برادر دارم، اظهار داشت: برای ساختن زندگی آینده خود نیاز به کار دارم همچنین علاقه بسیاری به تلاش دارم اما تاکنون امکان آن فراهم نشده است.
وی با بیان اینکه به اعتقاد من نمی توان منتظر کار در سیستم اداری بود، بیان داشت: بسیاری از معلولان خود قادر به ایجاد اشتغال هستند و تنها باید حمایت های اندکی از کارآفرینی توسط آنان صورت بگیرد.
یعقوبی افزود: در مورد خودم با توجه به اینکه راننده تراکتور بودم و هنوز نیز قادر به کار کردن هستم، در نظر گرفتن وامی مناسب می تواند مرا در خرید یک تراکتور یاری دهد و یا می توانم به مغازه داری بپردازم.
توسعه ورزش معلولان ورزشکاران شهرستانی را شامل نشد
اگر چه بحثتوسعه ورزش معلولان در چندسال گذشته جدی تر گرفته شده است اما برای ورزشکاران معلولی که در شهرستان ها و با کمترین امکانات به ورزش می پردازند و بسیاری از آنها دارای مقام های کشوری نیز هستند، عملأ هیچ اتفاق خاصی نیفتاده است.
این عدم توجه باعثسرخوردگی بسیاری از معلولان ورزشکار در شهرستانها شده است و استعدادهای آنان که می تواند حتی جهانی شود در حد همان شهرستان باقی می ماند و به طور قطع با نگاه سطحی به ورزشکاران شهرستانی، نمی توان آینده ای را برای آنان متصور بود.
لوح های تقدیر قهرمانان کشوری با خودکار نوشته می شود!
متأسفانه این نگاه سطحی به ورزش معلولان در کشور حتی از لوح های تقدیری که در مسابقات کشوری به قهرمانان ورزشی اهداء می شود نیز کاملا مشخص است.
اهدای لوح های تقدیری که با ساده ترین روش و به صورت دست نویس و با خودکار نوشته به قهرمانان کشوری ورزش معلولان اهدا می شود، امیدها در تغییر نگرش به ورزش معلولان و به خصوص ورزشکاران شهرستانی را کمرنگ کرده است.
به عقیده کارشناسان اگر خواستار پویایی ورزشکاران معلول در کشور و به خصوص در شهرستانها هستیم باید تجهیز سالن های ورزشی، تأمین بخشی از هزینه های روزمره ورزشکاران جانباز و معلول و فراهم کردن زمینه اشتغال برای همه معلولان به خصوص معلولان ورزشکار که قابلیت های خود را نشان داده اند را در دستور کار جدی خود قرار دهیم.
