درست در اواسط دهه ۹۰ بود که فیفا موضوع حضور بانوان در ورزشگاه‌های کشورمان را مطرح و به واسطه همان عده‌ای سینه سپر کردند و جلوی صف «مدافعان حقوق زنان» ایستادند.
آنهایی که گلوی خود را پاره می‌کردند و قسم می‌خوردند که؛ «ضمانت می‌دهیم با حضور بانوان در ورزشگاه جو مسموم سکوها از بین برود و دیگر کسی الفاظ رکیک روی صندلی‌های استادیوم به گوشش نخورد!».
آنهایی که با انتشار تصاویر پدرانی که گوش فرزندانشان را گرفته بودند مخالفان حضور بانوان در استادیوم را متهم می‌کردند که چنین اتفاقاتی حاصل مخالفت شماست، حاشیه‌های زشت و زننده مسابقه تراکتور و پرسپولیس در استادیوم آزادی را دیدند؟
حرکات دور از شأن برخی بانوان روی سکوها رو به جایگاه تماشاگران آقایان را تماشا کردند؟
جملات زشت و شنیع آقایان خطاب به بانوان در فاصله ۳۰، ۴۰ متری را شنیدند؟
آنهایی که مدعی اصلاح فضای مسموم استادیوم‌ها به واسطه حضور بانوان بودند جرات می‌کنند در چنین شرایطی مادران، دختران، همسران و خواهران‌شان را به استادیوم ببرند؟
قطعا کسی مخالف حضور خانواده ها نیست اما آیا آنهایی که فعلا موافق حضور بانوان در استادیوم نبودند به این مسائل واقف نبوده و با علم به سطح فرهنگی تماشاچیان فوتبال اظهار نظر نمی کردند!
به زبان ساده تر باید گفت مادامی که آقایان، بانوان حاضر در ورزشگاه را به چشم خواهر و مادر خود نبینند این ماجرا ادامه دارد و قطعاً کسی جلودارش نخواهد بود.
آن جوان یا مردی که به خودش اجازه می‌دهد در حضور بانوان الفاظ زشت و رکیک را به زبان بیاورد و حتی در فاصله کم با جایگاه بانوان، آنها را با صدای بلند، خطاب به همان‌ها که خواهران و مادران هموطنانشان هستند فریاد می‌زند، در واقع بی‌غیرتی خودش را فریاد می‌کند. بی‌غیرتی به قیمت محدودیت دوباره برای آن دسته از تماشاگرانی که می‌خواهند در فضایی سالم به ورزشگاه بروند و از تماشای یک مسابقه فوتبال کنار خانواده شان لذت ببرند.
ای کاش رییس فیفا شخصاً در چنین فضایی حضور پیدا می‌کرد و دلیل مخالفت‌های گذشته در رابطه با حضور بانوان در محیط فوتبال که به محیطی به شدت غیرخانوادگی تبدیل شده را به چشم می‌دید و به گوش می‌شنید.
