سال ۱۴۰۱ با تمام فراز و نشیبش رو به پایان است. از باب نقد درونی چند نکته گفتنی است:
یک. عادت کرده‌ایم که هر از چند گاهی، مسئله‌ای پیش بیاید و توجه تمام مردم و مسئولان کشور را به خود مشغول کند. در همان زمان، راه‌حل‌های متعددی مطرح می‌شوند، دولت لایحه به مجلس می‌آورد و رسانه‌ها به راه‌حل‌ها می‌پردازند اما چند ماه بعد همه‌چیز به فراموشی سپرده می‌شود. از باب نمونه، طرح ساماندهی تجمعات و فعال کردن ظرفیت قانون اساسی درزمینهٔ اعتراضات مردمی است. حدود سه ماه این طرح در صدر اخبار و پیگیری‌ها بود و امروز کمتر سخنی از آن گفته می‌شود. به تجربه هم دریافته‌ام که مطالبه مردمی و رسانه‌ای، مقدم بر پیگیری حاکمیتی است. این بد است که ما روی میز کار دولتمان، پر از پرونده‌هایی باشد که گشوده می‌شوند اما هرگز بسته نمی‌شوند.
دو. سال ۱۴۰۱ از سوی رهبر معظم انقلاب به‌عنوان «تولید، دانش‌بنیان و اشتغال آفرین» نام‌گذاری شد. دستگاه‌های مختلف باید در انتهای سال، کارنامه خود را در حوزه کارآفرینی و دانش‌بنیانی ارائه دهند. پایان سال، فصل ارائه کارنامه همه دستگاه‌هاست.
سه. ماه پایانی سال، با چند خبر خوب در حوزه روابط خارجی همراه بود. ادامه مسیر فعلی، کاهش سطح منازعه با منطقه و دنیا، به‌ویژه با رویکرد اقتصادی اولویت بسیار مهمی است. این نکته هم گفتنی است که اتحاد و اقتدار در جریان مقاومت، با ضعف و سستی در قدرت‌های مداخله‌گر بیرونی و همچنین رژیم صهیونیستی مقارن شده است که قابل‌تأمل و تفسیر است.
چهار. تحولات داخلی و خارجی در ۴۵ سال گذشته، باید ما را ضمن حفظ آرمان‌گرایی، نسبی‌گرا کرده باشد. این نسبی‌گرایی با ادراک ملی از نظام مسائل کشور گره‌خورده است. حالا دیگر معلوم است که ارتباط با دول عربی منطقه، مذاکره و برجام و مفاهیمی ازاین‌دست نه آن‌قدر که ضدبرجامی ها زمانی می‌گفتند بد و غلط بوده و نه آن‌قدر که دولت پیش می‌گفت، آفتاب تابان و حلال همه مشکلات بوده است. برخی از منتقدان وقت برجام، امروز پیگیر آن‌اند و این یعنی حول مسائل ملی، ما در حال رسیدن به همگرایی هستیم. در ارتباط با اصلاح نظام پولی و مالی کشور و سیاست‌های بودجه‌ای نیز نیازمند رسیدن به چنین مفاهمه و همدلی ملی و نگاه نسبی‌گرا هستیم.
پنج. سال نوی خورشیدی و فرارسیدن بهار، بر هم‌میهنان و فارسی‌زبانان سراسر دنیا تبریک و تهنیت باد.
