دروازه‌بان ملی‌پوش سپاهان در صعود تاریخی به مرحله نهایی مسابقات جام ملت‌های آسیا ۲۰۲۲ نقش بسزایی داشت. مریم ایراندوست هدایت تیم را پس از دو سال تعطیلی برعهده گرفت و با اعتماد به زهره کودایی برگ جدیدی در فوتبال زنان ایران باز کرد. پس از قهر زهرا خواجوی از اردوهای ملی، ایراندوست زیر بار بازیکن‌سالاری نرفت و از دروازه‌بان سختکوش اهوازی یعنی زهره کودایی حمایت کرد. کودایی، گلر ۳۱ ساله فوتبال زنان، زاده شهر اهواز از ۱۶ سالگی فوتبال را آغاز کرده است. مصاحبه جالب او را در زیر می‌خوانید:
از دوران کودکی‌تان بگویید؟
دوران کودکی سختی داشتم و مجبور بودم در کنار فوتبال دستم در جیب خودم باشم و حامی خانواده‌ام باشم. هفت خواهر و یک برادر هستیم و خانواده پرجمعیتی هستیم و از این نفرات فقط من وارد ورزش شدم. بعد از فوت پدرم شرایطم سخت‌تر شد و مادرم باید ما را تأمین می‌کرد و وضع مالی خوبی هم نداشتیم و من مجبور بودم از سن کم کار کنم تا کمک‌خرج خانواده باشم. روزهایی بود که کرایه ماشین نداشتم به محل تمرین بروم. مدتی مجبور شدم نجاری کنم تا به خودم و خانواده ام برای مخارج زندگی کمک کنم. من در کنار ورزش همیشه کار کردم البته از این بابت هم خوشحال بودم.
ورزش را چطور شروع کردید؟
من اصالتاً خوزستانی هستم و با سن کم مثل دیگر فوتبالیست‌های خوزستانی از زمین‌های خاکی شروع کردم و علاقه شدیدی به فوتبال داشتم. وقتی سنم پایین بود قرارداد بستم و توانستم خودم را به فوتبال معرفی کنم. خوزستان فوتبال‌خیز است و هر بازیکنی از خوزستان به جایی برسد خیلی تلاش کرده چون با این شرایط آب و هوایی و محرومیت اکثر شهرهای‌مان کار سخت است. پس اینکه می‌گویند خوزستان برزیلته کاملا درست است.
در آن دمای ۶۰ درجه اهواز تمرین کردن سخت نبود؟
همه به من می‌گفتند چرا در این گرما خودت را اذیت می‌کنی اما هدفم مشخص بود و برای رسیدن به هدفم نهایت تلاشم را می‌کردم. در نهایت پس از تمام این سختی‌ها به هدفم رسیدم.
تا پیش از تیم ملی معروفیتی نداشتید.
چون رسانه‌ای پشت من نبود و اهل خودنمایی نبودم. همیشه دوست داشتم روی اهدافم تمرکز کنم و در تاریکی خودم را نشان دهم. خدا هم برایم خواست و در این مسابقات به عنوان دروازه‌بان شماره یک تیم ملی انتخاب شدم و توانستم با عملکردم نظر کادر فنی را جلب کنم. از ۱۶ سالگی فوتبال بازی می‌کنم و از همان دوران به اردوهای تیم ملی دعوت شده‌ام و تا امروز در خدمت تیم ملی بوده‌ام.
برای قرار گرفتن در ترکیب فیکس رقبایت چه کسانی بودند؟
زهرا خواجوی و مریم یکتایی و سایر هم‌پستی‌هایم بسیار برایم قابل احترام هستند و همه را به یک چشم می‌بینم. آنها از دوستانم هستند. ما نیز در یک رقابت سالم جنگیدیم. پست دروازه‌بانی بسیار حساس و رقابت در آن بالا است اما دوستی‌هایمان از بین نرفت. خدا را شکر با عملکرد خوبم در تمرینات توانستم نظر مریم ایراندوست سرمربی تیم ملی را جلب کنم و در این مسابقات حساس، صعود تاریخی را رقم زدیم.
آن پنالتی‌های معروف (دربازی ایران – اردن) را چطور مهار کردید؟
بسیار راحت و با تمرکز بودم. نکاتی که کادر فنی از من خواست را اجرا کردم و توانستم با روحیه خوب درون دروازه باشم، پنالتی‌ها را مهار کنم و پاسخ کادر فنی به ویژه ایراندوست را که زحمات زیادی برایم کشید، بدهم.
رؤیای بزرگت چیست؟
جام جهانی رؤیای بزرگ من است. همیشه نان قلب و بازویم را خورده‌ام. تلاشم را برای زندگی فوتبالی و خانواده‌ام ادامه خواهم داد تا بتوانم به اهدافم برسم. رؤیای بزرگی دارم و آن موفقیت در مرحله نهایی مسابقات جام ملت‌ها و کسب سهمیه جام جهانی است. امیدوارم موفقیت‌های تیم ملی بانوان ادامه داشته باشد.
طرفدار چه تیمی هستی؟
در تیم‌های خارجی طرفدار پاری‌سن‌ژرمن هستم. بازیکن مورد علاقه‌ام هم مسی است و در بین گلرها نویر را خیلی دوست دارم و اونانا گلر آژاکس هم گلر خوبی است ولی اولویت اول من به خاطر بازی با پا نویر است و هر مربی آرزو دارد یکی مثل نویر را داشته باشد. در بین بازیکنان زن هم بامبک، بازیکن ایالات متحده آمریکا که الان خداحافظی کرده است هم برایم مثل یک الگو است.
و فوتبال داخلی؟
بیرانوند گلر محبوب ایرانی من است. در لیگ آقایان ایران طرفدار تیم‌های خوزستانی هستم.
