نبود دستورالعملهای بالینی کافی و به روز در مورد بیماری آبله میمونی ممکن است مانع درمان موثر و ایمن مبتلایان به این عفونت در سراسر جهان شود.
به گفته متخصصان، دستورالعملهای موجود اغلب فاقد جزئیات کافی است، گروه های مختلف را شامل نمی شود و متناقض است.
از زمانیکه اولین مورد انسانی عفونت آبله میمونی در سال ۱۹۷۰ در جمهوری دموکراتیک کنگو شناسایی شد، مواردی از ابتلا در بیشتر کشورهای آفریقای مرکزی و غربی گزارش شده است. شیوع مداوم بیماری در سال جاری اولین بار است که چندین کشور غیرآندمیک را تحت تاثیر قرار داده و تا ۲۶ مه ۲۰۲۲ میلادی، ۲۵۷ مورد تایید شده ابتلا در ۲۳ کشور گزارش شده است.
این عفونت در بیشتر موارد خفیف است، اما کودکان ممکن است در معرض خطر ابتلا به نوع شدید عفونت قرار گیرند. در حالیکه میزان مرگ و میر ناشی از بیماری معمولا پایین است، شواهد موجود از آفریقا نشان می‌دهد که آبله میمونی می‌تواند در ۱۰ درصد موارد به ویژه در کودکان کشنده باشد.
آبله میمونی از طریق تماس مستقیم، ترشحات بدن و قطرات تنفسی و به طور غیرمستقیم از طریق تماس با سطوح آلوده و از طریق جفت از مادر به جنین منتقل می شود.
متخصصان اظهار داشتند: زمانیکه شواهد موجود محدود است، دستورالعملهای بالینی برای اطلاع رسانی، استاندارد سازی بهترین مراقبت‌های موجود برای بیماران سراسر جهان و فراهم ساختن تحقیقات بیشتر برای شناسایی درمان‌های جدید مهم هستند.
بنابراین، متخصصان تصمیم گرفتند در دسترس بودن، کیفیت، دامنه و جامع بودن دستورالعملهای بالینی موجود در سطح بین‌المللی را در مورد درمان و مراقبت‌های حمایتی از بیماران مبتلا به آبله میمونی ارزیابی کنند.
به گزارش مدیکال اکسپرس، به گفته متخصصان ۱۴ دستورالعمل مرتبط با بیماری آبله میمونی وجود دارد که بیشتر آن‌ها از کیفیت پایینی برخوردارند و فاقد جزئیات کافی هستند و تنها طیف محدودی از موضوعات را در برمیگیرد.
