از آنجا که به گواه آیه 53 سوره مبارکه یوسف:
«وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِی إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّی إِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَحِیمٌ»
ترجمه: (ومن (خود ستایی نکرده و) نفس خویش را از عیب و تقصیر مبرّا نمی دانم، زیرا نفس امّاره انسان را به کارهای زشت و ناروا سخت وا می دارد جز آنکه خدای من رحم کند، که خدای من بسیار آمرزنده و مهربان است).
انسان ها هیچگاه از شر ّنفس امّاره در امان نیستند، و نفس امّاره دائما آنها را به غیرخدا دعوت می کند و به انجام کارهای زشت و ناروا وا می دارد، و تنها اخلاص در دین (در اعتقاد و ایمان و عمل) و انجام عبادت وعبودیت خالصانه انسان را به توحید می رساند.
پس هر انسان موحدی موظف است با مهار نفس امّاره بوسیله عقل هدایتگرو ایجاد اعتدال بین قوای وجودی خود، بهترین شرایط را برای حرکت در صراط کمال و وصول به مقام اعلی قرب الهی فراهم سازد.
چرا که عدم اخلاص که موجب انحراف انسان ازصراط مستقیم الهی می شود، با جلب توجه او به زخارف دنیائی ومواهب مادی سبب طغیان قوای شهویه و غضبیه و گرایش شدید به امیال وخواهش های نفسانی می گردد، وآدمی را به راه کفر و شرک و نفاق می کشاند، و چون نفس امّاره متمرد و سرکش است واگرمهار وکنترل نشود طغیان می کند و با خروج ازدایره اعتدال، آدمی را به بیراهه می برد و با انحراف ازمقصد اعلی و انصراف و غفلت از خدا و قیامت وسعادت حقیقی، او را به خسران عظیم گرفتار می سازد.
