غالب قندیل نویسنده و پژوهشگر سیاسی خاطرنشان کرد: آمریکایی ها از فضای بحران های اقتصادی، سیاسی و مالی در منطقه و از خطراتی که آنها آن را "گسترش نفوذ ایران" می نامند، هراس دارند. با توجه به اینکه ایران دارای توانایی های دیپلماتیک و سیاسی بالایی است که در دهه های گذشته نیز اثبات شده است، آمریکایی ها از نفوذ ایران بیم دارند. آمریکایی ها بارها این قضیه را آزمایش کرده اند و دریافته اند که ایران در بخش های مختلف و در اکثر عرصه های منطقه، نقش پویایی دارند.
"قندیل" با بیان اینکه تحرکات آمریکا برای مانع تراشی و مقابله با ایران، اقدامی مستمر است، خاطرنشان کرد: رژیم‌ها و دولت‌هایی وجود دارند که با آمریکایی‌ها پیوند تنگاتنگ دارند. آنها در حقیقت، مستعمره و حکومت دست نشانده آمریکا هستند و اکثر آنها، بقا و سرنوشتشان در دستان آمریکا قرار گرفته است، مانند دولت مصر که بین سیاستش و سیاست آمریکا در منطقه هیچ تمایزی نمی توان دید.
به گفته قندیل، هیچ یک از حکومت های عربی توانایی تصمیم سازی براساس منافع ملی کشورشان را ندارند چرا که مستلزم گام نهادن در مسیر مشارکت جدی با ایران در داخل مرزهای منطقه و فراتر از آن است، درحالی که این هژمونی آمریکاست که مواضع حکومت های عربی را به آنها دیکته می کند.
جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا اعلام کرده در سفر آینده اش به عربستان سعودی با ولیعهد دیدار نخواهد کرد. قندیل این اقدام جو بایدن را تلاشی برای به بازی گرفتن احساسات مردم منطقه دانست و اظهار کرد که بایدن ملاحظات داخل آمریکا را در نظر گرفته است که از منتقدان رفتار نامناسب محمد بن سلمان ولیعهد سعودی هستند.
قندیل در ادامه خاطرنشان کرد که اظهارات بایدن چیزی از حضانت آمریکا از رژیم سعودی و نقش آفرینی واشنگتن در منطقه نمی کاهد. وی تاکید کرد: همه جنگ ها و بحران هایی که عربستان ایجاد می کند و به عنوان یک آغازگر جنگ، مقصر و سرمایه گذار در خط مقدم قرار دارد، جزئی از وظایفش است که از سوی آمریکا به آن محول شده و در پشت صحنه، آمریکا کارگردان است و همه مراحل و اقدامات را تعیین می کند. بنابراین خط فرضی و توهمی بین سیاست آمریکا و سیاست سعودی ترسیم شده است که واقعیت ندارد.
پر واضح است که هدف اصلی سفر جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا به منطقه، حفاظت از امنیت رژیم صهیونیستی است و هیچ کس منکر آن نیست. از سوی دیگر خواسته رژیم اشغالگر، تشکیل ناتوی عربی به رهبری آمریکا برای مقابله با ایران است؛ مشروط بر اینکه آمریکا در آن نقش اساسی ایفا کند و کشورهای شورای همکاری خلیج فارس از جمله مصر، اردن و مراکش در آن حضور داشته باشند.
