روزنامه گاردین در تحلیلی به قلم جورج مون بیوت نوشته است: " جاسوس افزار پگاسوس که استفاده گسترده از آن از سوی دولت‌ها از جمله توسط گاردین فاش شد یکی از جدیدترین انواع نیرو های نامتقارن است. قابلیت نفوذ به زندگی یک شخص از راه دور و ردیابی کردن هر حرکت و کلمه و قصد آنها به مستبدین قدرتی بی‌سابقه می‌دهد. این همه ما را تبدیل به مخبرانی علیه خودمان می‌کند.
اکنون نیز کسانی که هدف این جاسوسی قرار می‌گیرند نمی‌توانند به شکلی صلح‌آمیز و دموکراتیک برای تغییر دادن و جایگزین کردن یک دولت بدون آن که برنامه‌های آنها از قبل فاش و به احتمال زیاد دفع شوند، برنامه‌ریزی کنند.
از زمان فروریزی دیوار برلین مستبدین یک راهبرد جدید برای حکومت مداوم بهینه سازی کرده‌اند: حفظ فرایند و ظاهر دموکراسی از جمله انتخابات و پارلمان‌ها در ضمن تضمین اینکه کار کرد نداشته باشد. قدرت از ساختارهای دموکراتیک بیرون کشیده و به جایی منتقل می‌شود که در آن به ندرت به چالش کشیده شود: یعنی یک حلقه داخلی که با نیروهای پول و آشنا سالاری، یک قوه قضاییه مطیع و رسانه‌های متملق در برابر مخالفت ها محافظت می‌شود.
نارندرا مودی، ویکتور اوربان، رجب طیب اردوغان، یاروسلاو کاچینسکی، ولادیمیر پوتین و الکساندر لوکاشنکو همگی می‌دانند که این چطور کار می‌کند .اعتراضات که ما از بلاروس تا هنگ‌کنگ شاهدشان بوده‌ایم اغلب غیرموثر می‌شوند .
تعداد زیادی از معترضان به خیابان می‌ریزند و اهرم دموکراسی را که در گذشته منجر به سرنگونی حکومت‌های زیادی شده، به کار می‌گیرند اما هیچ اتفاقی نمی‌افتد. مستبدان نشسته و منتظر می‌مانند تا انرژی اعتراضات تحلیل برود، سران را سرکوب و رهبران را زندانی می‌کنند و می‌دانند که دیگر لازم نیست از مردم بترسند .
آنها همچنین ابزارها برای پیروزی در انتخابات از طریق دست بردن، سرکوب یا اغفال و یا نادیده گرفتن نتایج در صورت باختن را دارند . هلال تاریخ دیگر به سمت عدالت خم نمی‌شود .
ابزارهای تجسسی جدید مجموعه فوق العاده از تسلیحات مدرن را تکمیل می کنند: تبلیغات سیاه در رسانه‌های اجتماعی، اندیشکده‌هایی که از پول سیاه برای تبدیل کردن ایده‌های منزجر کننده به مفاهیم ظاهری عقل سلیم استفاده می کنند، سرکوب رای دهندگان، پر کردن دادگاه‌ها، راهپیمایی طولانی در نهادها، تعطیل کرد مخالفت در حوزه مدنی، جنگ های فرهنگی که با هوشمندی پیگیری می‌شوند . این ها ابزارهای هرچه بیشتر پیچیده قدرت استبدادی در دموکراسی‌های اسمی هستند .
بسیاری از آنها در بریتانیا به کار گرفته می شوند . هر چند سند و مدرکی دال بر استفاده دولت بریتانیا از جاسوس افزار پگاسوس وجود ندارد اما ما شاهد جاسوسی هرچه بیشتر این دولت علیه شهروندان با استفاده از شبکه‌های جاسوسی توسعه یافته از سوی آژانس اطلاعات دولتی موسوم به GCHQ که توسط ادوارد اسنودن فاش شد و همچنین پلیس مخفی به کار گرفته شده علیه معترضان صلح جو بوده‌ایم ؛ تاکتیکی که در طی آن حتی از فریب کشاندن به روابط جنسی برای اغفال استفاده شد .
تنها ضعف باقی مانده دولت، بی‌کفایتی خودش است. دونالد ترامپ به این خاطر از قدرت کنار زده نشد که نظام آمریکا کارکرد داشت بلکه به این خاطر کنار رفت که یک مستبد بی‌کفایت بود . کسی که با تناقض رفتار می‌کرد، دمدمی مزاج بود و تمرکز نداشت .
او فاقد آن چه که مودی، پوتین، اوربان، اردوغان، کاچینسکی و لوکاشنکو در تملک دارند بود یعنی فاقد یک محرک راهبردی پیچیده برای قدرت .
بوریس جانسون، نخست وزیر انگلیس نیز به طرز چشمگیری یک مدیر بی کفایت بوده همچنانکه ۱۳۰ هزار کشته همه‌گیری کووید ۱۹ گواهی بر آن هستند .باید منتظر بود و دید که آیا او یک مستبد با کفایت است یا خیر. او مطمئناً در سرکوب مخالفان موثرتر عمل کرده تا در اداره کشور. با اعطای قراردادهای پرمنفعت دوره همه گیری به نور چشمی‌ها و حملات به به برنامه‌ریزی قوانین به نفع غول های املاک، دولت او شروع به ایجاد شبکه‌های آشنا سالاری و پارتی‌بازی کرده است؛ چیزی که برای همه مستبدین ضروری است ."
