سپاهان و پرسپولیس به عنوان تیم‌های اول و دوم جدول رده بندی فردا در جدالی حساس در اصفهان به مصاف هم می‌روند. جدالی که اولین فینال از سه فینال محتمل لیگ برتر محسوب می‌شود. پس از این بازی، دو بازی پرسپولیس و استقلال در هفته بعد و استقلال با سپاهان در هفته آخر به نوعی تعیین کننده‌ترین بازی‌های لیگ خواهند بود.
سپاهان و پرسپولیس که حالا دیگر دو رقیب سنتی حداقل در لیگ برتر محسوب می‌شوند، تاکتیکی‌ترین تیم‌های نیم‌فصل اول لیگ برتر بوده‌اند. اگر استقلال فرهاد مجیدی را که هنوز از نظر تاکتیکی خود را به اثبات نرسانده فاکتور بگیریم، قرمزهای پایتخت و طلایی‌پوشان اصفهان از نظر بلوغ تاکتیکی در صدر تیم‌های لیگ قرار داشته‌اند و احتمالا با اضافه شدن مجیدی به استقلال و جا افتادن اندیشه‌های این مربی در این تیم، ضلع سومی نیز به غول‌های تاکتیکی لیگ اضافه شود.
در سبک بازی دو تیم پرسپولیس و سپاهان و تاکتیک تیمی آنها می‌توان شباهت‌هایی را یافت. شباهت‌هایی که نشان می‌دهد موفقیت این دو تیم در لیگ بیستم اتفاقی نبوده است.
مهترین شباهت تاکتیکی دو تیم را می‌توان در تنوع راه‌های رسیدن به گل و گلزنی یافت. هم پرسپولیس و هم سپاهان برای رسیدن به گل دل به یک روش و تکرار آن نبسته‌اند. دو تیم هم به خوبی از کناره‌ها استفاده کرده‌اند و هم قابلیت استفاده از عمق دفاع را برای گلزنی داشته‌اند. در هر دو تیم محور حملات تیم در زمان‌های متفاوت یک بازی تغییر می‌کند و همین موضوع آنالیز بازی این دو تیم را برای حریفان سخت می‌کند. هر دو تیم تمایل به بازی پرحوصله دارند. شتابزدگی تا حدود زیادی از عملکرد بازیکنان دو تیم حذف شده است. از آنجا که در بیشتر بازی‌های لیگ تیم‌های مقابل آنها بازی بسته و دفاعی انجام داده‌اند، بازی با حوصله و دادن پاس‌های زیاد در حافظه تاکتیکی بازیکنان دو تیم رفته است. نمونه بازی پر حوصله را می‌توان در بازی سپاهان و نفت مسجد سلیمان دید که اگرچه اصفهانی‌ها موفق به گلزنی نشدند اما در طول بازی به روش‌های مختلف برای باز کردن دروازه حریف رو آوردند. یا اخیرا پرسپولیس در مصاف الوحده امارات تا دقایق آخر بازی بدون شتابزدگی برای زدن گل مساوی تلاش کرد که البته به جایی نرسید.
بنابراین آنچه از تاکتیکی‌ترین تیم‌های لیگ برتر انتظار می‌رود یک بازی تاکتیکی است. اما این لزوما به معنای آن نخواهد بود که یکشنبه شب در اصفهان یک فوتبال زیبا و هیجانی از دو تیم به نمایش در خواهد آمد. بازی‌های بزرگ استراتژی‌ها و تاکتیکهای خاص خود را هم دارد و آنچه بیش از اجرای تاکتیک‌ها اهمیت دارد، کم‌اشتباه ظاهر شدن به خصوص در فاز دفاعی است. چه بسیار بازی‌های بزرگی که نتیجه آن را یک اشتباه فاحش و یا از دست رفتن تمرکز یک تیم برای چند دقیقه تعیین کرده است. پس آنچه در این بازی اهمیت دارد این است که کدام تیم کمتر در مباحث دفاعی اشتباه می‌کند.
در بازی‌های بزرگ تمرکز، اعتماد به نفس و اشتباهاتِ کمتر مهم‌تر است تا سیستم و ترکیب. برای همین مدیران پرسپولیس از رفتن به قرنطینه و درگیری ذهن بازیکنان خود به این موضوع هراس داشته و بارها اعتراض خود را به قرنطینه اعلام کرده بودند.
آنها به خوبی از اهمیت آمادگی روانی بازیکنان خود برای جدال با سپاهان آگاه بودند. ساختار دفاع هر دو تیم از ساختارهای قوی لیگ ماست اما ضعف‌هایی دارند که بی شک از دید دو مربی پنهان نیستند. آمار گل خورده کمتر پرسپولیس نشان از ساختار دفاعی قویتر پرسپولیس نسبت به سپاهان دارد اما از آن طرف خط حمله این تیم زهردار تر و ساختار هجومی آن موفق‌تر از پرسپولیس عمل کرده است.
در نیم‌فصل اول، سپاهان به جز سه بازی،در سایر بازی‌ها درصد مالکیت بیشتری نسبت به حریفان خود داشته است که از قضا یکی از این سه بازی، جدال با پرسپولیس در تهران بود که با تساوی بدون گل خاتمه یافت. با این حال تعداد موقعیت‌های گلزنی این تیم در آن بازی اندکی از پرسپولیس بیشتر بود. نکته مهم اینکه سپاهان در هیچکدام از این سه بازی که مالکیت را به حریف داده بازنده نبوده است و اتفاقا در بازی مقابل استقلال و صنعت‌نفت علیرغم درصد کمتر مالکیت توپ با پیروزی زمین را ترک کرده است.
دو تیم بالاترین تعداد شانس گلزنی را در نیم‌فصل اول داشته‌اند و در این بین پرسپولیس از سپاهان در خلق موقعیت گل موفق‌تر بوده است. با این حال سپاهان در گلزنی موفق‌تر بوده و این نشان از ضعف خط حمله پرسپولیس نسبت به سپاهان در نیم فصل اول دارد که البته با اضافه شدن آل‌کثیر و مغانلو احتمالا اوضاع پرسپولیس در ادامه لیگ برای گلزنی بهتر خواهد شد.
با توجه به نقاط قوت هر دو تیم می توان حدس زد که منطقه داغ بازی، سمت چپ پرسپولیس و راست سپاهان باشد. در چپ پرسپولیس امیری و ترابی زوج‌سازی خوبی با یکدیگر داشته‌اند و همین موضوع در مورد راست سپاهان و زوج دانیال اسماعیلی فر و حسینی نیز برقرار است. اسماعیلی فر هم در دفاع و هم در حمله بازیکن کارسازی برای سپاهان بوده که به خوبی توانسته با اورلب‌های خود و توانایی‌اش در جا گذاشتن یار مستقیم برای سپاهان موقعیت‌سازی کند.
از آن طرف ترابی نیز پس از بازگشتش به پرسپولیس یکی از کلیدی‌ترین مهره‌های یحیی گل‌محمدی بوده و به خوبی توانسته است با استفاده از تکنیک خود و همچنین بازی ترکیبی با وحید امیری و مهاجمان، این تیم را در فاز هجومی زهردار‌تر کند. دو تیم با داشتن بازیکنانی در کناره که قابلیت گذشتن از یار مستقیم خود را دارند می‌توانند جدال‌هایی تماشایی در کناره‌های زمین خلق کنند. اما اگر بخواهیم حدس بزنیم که کدام تیم از عمق دفاع حریف بهتر استفاده خواهد کرد احتمالا پرسپولیس به دلیل داشتن مدافعان میانی مسلط‌تر، در بستن عمق دفاعی خود موفق‌تر عمل کند.
محرم نوید کیا تا همین جای لیگ هم توانسته توانایی فنی خود را به اثبات برساند. او تیمی که متشکل از بازیکنان بی‌انگیزه بود را به خوبی برای بردن لیگ تهییج کرده است. بازیکنانی مثل سروش رفیعی و سجاد شهباززاده که چند فصلی خوب بازی نمی‌کردند و کم‌کم آماده انتقال از صدر فوتبال به میانه آن بودند را به بازیکنانی کارا و تاثیرگذار تبدیل کرده و از آن طرف در میدان دادن به جوانانی همچون یاسین سلمانی ابایی نداشته است. او در نیم‌فصل دوم احسان حاج‌صفی را که زمانی همبازی‌اش در سپاهان بود را به خدمت گرفت تا به کاپیتان تیم ملی، نقش یک بازیکن چند پسته و تقریبا آزاد را در تیمش بدهد و بدین ترتیب وزن تجربه را در تیمش بالا ببرد.
با در نظر گرفتن سبک بازی سپاهان، نتایج این تیم و مدیریت حاشیه‌ای که توسط محرم در این تیم انجام شده، بی‌شک محرم نویدکیا یکی از کاندیداهای مربی برتر لیگ بیستم نیز است. از آن طرف یحیی گل‌محمدی نیز که همچون محرم در زمان بازی خود بیشتر بازیکنی باهوش بود تا فیزیکی، به خوبی تعادل را در بین دفاع و حمله در تیمش برقرار کرده و حالا با آمدن ترابی، مغانلو و آل‌کثیر دستش برای فوتبال هجومی‌تر هم باز تر شده است.
دو تیم کمتر در معرض عقب افتادن از حریفان در طول زمان یک بازی قرار داشته اند و به همین خاطر نیز پیش افتادن یکی از این دو تیم در بازی فردا کار را برای حریف سخت می‌کند و زدن گل اول از اهمیت زیادی در بازی فردا برخوردار است. پرسپولیس تنها یک بار عقب افتادگی خود در مقابل نساجی را تبدیل به تساوی کرده و یک بار هم در دربی بعد از خوردن گل اول دو گل زده اما از برد خود نتوانسته محافظت کند. اصفهانی‌ها نیز یک بار در مقابل مس رفسنجان باخت را به برد تبدیل کرده و مقابل فولاد به تساوی. بنابراین قرار گرفتن در شرایطی که دو تیم چندان به آن عادتی ندارند(یعنی عقب افتادن از حریف) می‌تواند برگ برنده روحی بزرگی برای حریف باشد.
با این همه شاید کسب یک تساوی در اصفهان برای دو تیم هم نتیجه خوبی محسوب شود اما هر دو مربی خوب می‌دانند که اگر برنامه تاکتیکی خود را برای هدفی غیر از بردن تدوین کنند و اگر ناخودآگاه تفکر ارجح بودن گل نخوردن به گل زدن را در ذهن بازیکنان خود جا بیندازند، نتیجه می‌تواند از بین رفتن جسارت در تیم و تزریق استرس به ساق‌های بازیکنان و بالا رفتن احتمال اشتباه در فاز دفاعی باشد. پس آنچه یحیی و محرم از جدال فینال‌گونه‌ی خود در اصفهان می‌خواهند فقط برد است و این خود نوید یک بازی زیبا را در اصفهان می‌دهد.
