تیم ملی تا پیش از آغازش در مقدماتی جام جهانی 2022 دیگر هیچ دیدار دوستانه ای ندارد و اسکوچیچ با علم به این موضوع، برابر سوریه هم به سعی و خطاهایش ادامه داد تا نتایجی که دوست دارد را بگیرد و امیدواریم گرفته باشد.
از ترکیبی که برابر سوریه به میدان رفت، بیرانوند، محمدی، نوراللهی، حاج صفی، امیری، طارمی و آزمون جایگاه تثبیت شده ای در فهرست 11 نفره تیم ملی دارند و خیلی بعید است بازیکن دیگری جز اینها در مقدماتی جام جهانی در ترکیب باشند. به این نفرات می توان علیرضا جهانبخش و سعید عزت اللهی را اضافه کرد و تا حدود زیادی به ترکیب نهایی اسکوچیچ رسید.
اما تیم ملی درحالی وارد بحرین می شود تا بازیهای مرگ و زندگی اش را انجام دهد که 3 پست بسیار مهم و کلیدی اش هنوز تثبیت نشده و صاحب خاصی پیدا نکرده است؛ زوج قلب دفاع و مدافع راست.
تبصره ویژه ای وجود دارد که شاید اسکوچیچ درنهایت تصمیم بگیرد دست به یک ریسک خطرناک بزند و تیمش را با چیدمان 3-4-3 یا چیزی شبیه 2-5-3 روانه زمین کند. برابر سوریه قرار بود ترکیب دفاعی تیم ملی با حضور خلیل زاده، مجید حسینی و محمدحسین کنعانی زادگان تست شود که درنهایت عملی و نهایی نشد.
دلیل تمایل اسکوچیچ به چنین آرایشی چیست؟
یکی از مهمترین دلایل، داشتن انبوه هافبک های درخشان و کارساز است که باعث می شود اسکوچیچ 3 مدافع در ترکیبش قرار دهد و یک نفر به هافبک هایش اضافه کند.
در بازی با سوریه، زوج خلیل زاده و کنعانی زادگان در مرکز خط دفاع قرار گرفتند و جعفر سلمانی و سپس سیامک نعمتی به عنوان مدافع راست بازی کردند. برابر بوسنی، کنعانی زادگان و پورعلی گنجی در مرکز خط دفاع بازی کردند و شجاع خلیل زاده، دفاع راست بود. برابر ازبکستان، خلیل زاده و کنعانی زادگان زوج مرکز خط دفاع بودند و سمت راست زمین به صادق محرمی نرسید. مرور چندباره این چند خط نشان می دهد اسکوچیچ هنوز به نتیجه قطعی نرسیده است و این 3 پست کماکان صاحبی تام و تمام پیدا نکرده اند.
4 مدافع در لیست اسکوچیچ قرار دارند که 2 نفر از بین آنها باید در مرکز خط دفاع قرار بگیرند: کنعانی زادگان، حسینی، خلیل زاده و پورعلی گنجی. با توجه به نمایش های قبلی این نفرات، به نظر می رسد بهینه ترین حالت حضور پورعلی گنجی و کنعانی زادگان در قلب خط دفاع باشد که در جام ملتهای 2019 هم در ترکیب اصلی قرار داشتند. از آخرین بازیهای حسینی در تیم ملی زمان زیادی می گذرد و یادمان هست که او در جام ملتها، چقدر متزلزل بود. خلیل زاده هم برابر همین سوریه نشان داد فاصله زیادی با ترکیب اصلی تیم ملی دارد.
در سمت راست خط دفاعی، اسکوچیچ ریسک پرخطری را انتخاب کرده است. او روی نام رامین رضاییان و وریا غفوری خط قرمز کشیده است که در این چند سال اخیر، بهترین مدافعان راست فوتبال ایران بوده اند. در 3 دیداری که مرد کروات روی نیمکت تیم ملی بوده، هرگز یک بازیکن در 2 بازی مدافع راست نبوده و همین موضوع نشان می دهد، اسکوچیچ نه تنها به جمع بندی نرسیده که دستش هم خالی است. صادق محرمی، مصدوم است؛ شجاع خلیل زاده اصلا در استاندارهای یک مدافع راست قرار نمی گیرد؛ سیامک نعمتی در پرسپولیس هم نشان داد که دفاع راست ایده آلی نیست و چندان در امور دفاعی، نمی توان و نباید رویش حساب کرد؛ درباره جعفر سلمانی هم چیز خاصی نمی توان گفت جز همین بازی با سوریه که خود این بازیکن هم باور نمی کرد در ترکیب اصلی قرار گرفته است. واقعیت این است که اسکوچیچ روی نام دو مدافع کاملا استاندارد خط قرمز کشیده و باید از گزینه ای در این سمت استفاده کند که در بهترین حالت نیمی از توانایی های رضاییان و غفوری را دارند. این موضوع از آن جهت اهمیت زیادی دارد که با وجود محمدی در سمت چپ و علاقه او به امور دفاعی، تیم ملی عملا هر دو سمت طولی زمین را از دست می دهد. شاید همین دلیل هم درنهایت باعث شود اسکوچیچ تیمش را با 3 مدافع (پورعلی گنجی، خلیل زاده و کنعانی زادگان) روانه زمین کند و از محمدی به عنوان پستون چپ بهره ببرد و سمت راستش را به یک بازیکن کاملا هجومی (شاید علیرضا جهانبخش یا سیامک نعمتی) بسپارد.
تیم ملی درحالی وارد بحرین می شود که اسکوچیچ هنوز ترکیب اصلی اش را نشناخته و همین گزاره یک خطر ویژه را پیش روی تیم ملی نشان می دهد؛ بازیهای تدارکاتی دیگری نداریم و فاز دفاعی مان هنوز تکمیل نشده؛ اگر قرار است با 2 مدافع بازی کنیم، این زوج چه کسانی هستند؟ ترکیب 3 نفره مان در خط دفاعی با چه نفراتی شکل می گیرد؟ چه کسی مدافع راست مان است؟ جلوتر از 3 مدافع مان در سمت راست چه بازیکنی به میدان می رود؟
