روزگاری فیفا برای ما یک غول بی‌شاخ و دم بود؛ وقتی سپ بلاتر فرمان صادر می‌کرد گویی او قوی‌ترین پرزیدنت دنیا بود اما وقتی بلاتر از سمتش برکنار شد و در سال ۲۰۱۵، چهارده نفر از جمله تعدادی از مقامات عالی‌رتبه فیفا به اتهام فساد مالی در زوریخ سوئیس بازداشت شدند فهمیدیم خیلی خبرها در فوتبال دنیاست که ما از آن بی‌خبریم.
کنفدراسیون فوتبال آسیا هم بی در و پیکرتر از این حرف‌هاست که از مقامات آن توقع تحقیق و تفحص در پرونده عیسی آل‌کثیر داشته باشیم. بی‌دقتی آشکار در حکم صادره برای آل‌کثیر نشان می‌دهد AFC هم ارگانی است که در آن اندیشه جایی ندارد.
کار ارزشمند یحیی گل‌محمدی و پرسپولیس دقیقا در همین نقطه به چشم می‌آید که ما اسمش را می‌گذاریم نقطه عطف فوتبال ایران در لیگ قهرمانان آسیا. مبارزه با حکم ناعادلانه AFC، دیداری سخت با یک تیم پرطمطراق سعودی که ریخت و پاش‌های آن با هیچ کدام از تیم‌های ایرانی قابل مقایسه نیست و در نهایت، گرفتن مجوز فینال لیگ قهرمانان آسیا با یک مربی ایرانی؛ اتفاقی که هر طور بخواهید آن را تحلیل کنید جای تحسین و شگفتی دارد و شادمانه‌ای که از این حادثه بزرگ به کوچه‌ها و خیابان‌های ایران تسری پیدا کرد نشانه‌ای واضح از عشق و علاقه شهروندان ما به فوتبال است.
رنگ‌ها دیگر در این میان هیچ حرفی را باقی نمی‌گذارند؛ بلکه این یک تیم ایرانی است که نماینده فوتبال ما در آسیاست. با یحیی گل‌محمدی و تیمی که چندین بازیکنش را از دست داد اما نظم و انضباطش را از دست نداد. تیمی که عیسی آل‌کثیر را ناباورانه در تقابل با رای عجیب AFC دید اما از حال نرفت و این اتفاق را به روی خودش نیاورد. تیمی که از النصر عربستان نترسید و ۱۲۰ دقیقه مقابل سعودی‌ها دوام آورد و در ضربات پنالتی نیز همان آرامش و منطق جریان بازی را حفظ کرد.
یحیی گل‌محمدی و بازیکنانش، باور این که ما می‌توانیم در لیگ قهرمانان بدرخشیم و حتی جام بگیریم را دوباره در ما زنده کردند. حالا باید منتظر بمانیم و ببینیم کدام حریف بزرگ آسیایی، می‌خواهد مقابل این تیم ایرانی به میدان برود. این بار دیگر به «دومی» قانع نیستیم و فقط جام می‌خواهیم.
