گاهی اوقات در بیان مطالب و وقایع، پس از شرح کامل مطلب، چکیده ای از آن را بیان می کنند که به نوعی عصاره ی آن مطلب یا واقعه است. گاهی اوقات به این چکیده اکتفا نمی شود و چند نتیجه گیری یا قانون که تمام مطلب از آن گرفته شده را به صورتی بسیار خاص و ویژه بیان می کنند و عنوان «قوانین طلایی» یا همچو چیزی بر آن می گذارند.
اگرچه شاید خیلی صحیح به نظر نرسد، اما مرسوم است که امور و اتفاقات ویژه و ارزشمند را با "طلا" می سنجند و اگر می خواهند به چیزی، بالاترین رتبه را بدهند، از واژه ی «طلایی» استفاده می کنند.
همه ی روزها و شب های عمر ما که نعمت و لطف پروردگار عزیز است، مهم و ارزشمند به شمار می رود و به قاعده و قانون به ما ارزانی شده است. همه ی ما فرصت داریم تا در این روزها و شب ها، بناهای زیبا و یا زشت در درون و برون خودمان بسازیم. روزها و شب هایی در تمام ایام سال که بنا به روایت، اگر در آن گناه نکنیم، برای ما «عید» است.
در بین تمام ماه های سال، تنها یک ماه است که پروردگار به صورت ویژه به آن پرداخته و فرموده است: «رمضان، ماه من است». ماهی سراسر خیر و برکت که گفته می شود در این ماه، شیطان در غل و زنجیر است. ماهی که تقریباً همه ی ما خوبی ها و معنویت هایش را احساس کرده ایم و به اندازه ظرفیتمان از آن بهره برده ایم.
اما در همین ماهِ ویژه، یک شب وجود دارد که ویژه ترین است. شبی برتر و ارزشمند تر از هزار ماه. این یک شب ویژه است که در طول سال فقط یک بار رخ می دهد. گفته می شود که مقدرات یک سال انسان ها در این شب رقم می خورد. گفته اند در این شب با خدا حرف بزنید. هرچه می خواهید به او بگویید و از او بخواهید. قول بدهید، برنامه زندگی تان را اصلاح کنید، عذرخواهی کنید، گریه کنید و باز هم از او بخواهید.
اصرار نمی کنم؛ اما اگر می توانید، در این شب اشتباه کسی را ببخشید. بخششی بدون منت که انگار از اول هم چیزی نبوده. لازم به فریاد زدن هم نیست؛ فقط با خدای خودتان در میان بگذارید و فقط هم به خاطر او این کار را بکنید.
اگر وضع مالی تان اجازه می دهد، به نیازمندی از اطرافیان و یا دورتر، کمک کنید. اگر هم امکان کمک مالی ندارید، به اطرافیان و کسانی که با آن ها در ارتباط هستید، محبت کنید.
اگر حقی برگردن شما است، اَدا کنید و از دیگران رضایت بطلبید.
خلاصه تا می توانید از این فرصت که معلوم نیست دیگر گیرتان بیاید یا نه، استفاده کنید. چون این یک «شب طلایی» است.
