به دنبال ترویج عملیات تروریستی و کشتار مردم در چندین کانال تلگرامی، این پیام‌رسان در ایران مسدود شد؛ اقدامی که اگرچه به دلیل وابستگی مردم به آن و عدم برنامه‌ریزی مسئولان برای ارائه جایگزین مناسب ایرانی آن در طول این سال‌ها، مشکلاتی را برای برخی کاربران ایجاد کرد اما به دلیل ممانعت از ادامه اغتشاشات و آشوب‌ها، با استقبال روبرو شد.
با این حال سخنان اخیر رئیس‌جمهور نشان داد که دقیقا عدم شناخت اینترنت و مسائل مربوط به آن سبب شده تا امنیت ملی ایران در اختیار یک پیام‌رسان خارجی قرار بگیرد.
روحانی درباره فیلترینگ تلگرام گفت: «در این چند روزی که یکی از شبکه‌ها بسته بود و گفتم بازش کنند، دیدم چند تا از این‌ها نامه نوشتند که ای کاش بسته می‌ماند. شما چرا عجله کردید و فلان. نمی‌گویند چند نفر در این شبکه‌ها اجناس‌شان را به نمایش می‌گذارند و به فروش می‌رسانند. آن طلبه گوشه حجره مدرسه فیضیه هم کتابی را که نمی‌خواهد، از طریق یکی از همین شبکه‌ها به فروش می‌رساند؛ می‌گوید من این کتاب‌ها را دارم و قیمت‌شان فلان مقدار است و هرکسی می‌خواهد، آدرس من این است. آن فردی هم که بخواهد از خانه با تاکسی برود، ترجیح می‌دهد از این فضا استفاده کند.»
این اظهارات نشان داد که رئیس شورای عالی فضای مجازی کشور حتی تفاوت ساده میانِ تلگرام و اسنپ را نمی‌داند! اولی یک برنامه پیام‌رسان است و به مخاطبان امکان ارتباط با یکدیگر را می‌دهد و دومی یک برنامه کاربردی برای مدیریت رفت و آمد و استفاده از ماشین‌های مسافربری (نظیر شرکت آمریکایی «اوبر») است.
قطعا زمانی که رئیس‌جمهور اصلا تفاوت میان دو برنامه کاربردی (اپلیکیشن) را نمی‌داند و با تندخویی، فیلترینگ تلگرام را مانع تاکسی گرفتن مردم می‌داند، انتظار بهبود فضای مجازی و ارائه خدمات مناسب به مردم و کاربران، انتظاری بیهوده است؛ حتی اگر حسن روحانی صدایش را بالا ببرد و از «آزاد گذاشتن مردم در اینترنت» سخن بگوید.
کاش مشاوران آقای رئیس‌جمهور به ایشان تذکر بدهند که ذات شبکه‌های اجتماعی و پیام‌رسان مبتنی بر اطلاع‌رسانی است و بر همین اساس است که در بسیاری از کشورهای جهان، مقررات و قوانین مدونی برای مدیریت و فعالیت آنان در نظر گرفته شده است. به عنوان مثال، در همین چند هفته اخیر، مدیران دو شبکه اجتماعی «فیس بوک» و «توئیتر» از سوی مقامات امنیتی و اطلاعاتی ایالات متحده مورد بازخواست قرار گرفته‌اند که احتمالا شرایط را برای مدیریت افکار عمومی علیه امنیت ملی و سیاسی این کشور فراهم کرده‌اند.
از سوی دیگر، برنامه‌های کاربردی به استارت آپ‌هایی گفته می‌شود که شرایط را برای ارائه خدمات به کاربران فراهم می‌کنند. مثلا «اسنپ» در ایران برای سفارش خودرو و تاکسی به صورت آنلاین، «چیلوری» برای سفارش آنلاین غذا از رستوران، «بیمیتو» برای ثبت سفارش بیمه خودرو به صورت آنلاین و غیره هستند.
