نامه کارگران به رئیس جمهور برای مشکلات معیشتی

احتراماً پیرونامه 4106/ع/م/97 مورخ 97.7.17 خطاب به سرپرست وزارت تعاون،کار و رفاه اجتماعی که متاسفانه تا کنون بدون جواب مانده اعلام می مانیم.

 کارگران شریف و زحمت کش کشور در شرایط بسیار بحرانی به سر برده بحرانی به سر برده وتوان اداره زندگی و تأمین معیشت خود و خانواده را ندارند.

 لذا ضروری است در صورت توان تدبیر و تصمیمی اتخاذ و در غیر اینصورت دستور دهید جلسه شورای عالی کار را به درخواست نماینده محترم کارگران در شورای عالی کار تشکیل و پیشنهادات این عزیزان به نمایندگی از جامعه کارگری را حداقل بشنود.

 واقعاً اصل گفت وگو و مذاکره که بسیار با اهمیت و مهم است را چرا به دولت مردان اجازه می دید یا عملکرد خود زیر سوال ببرند؟

 آیا درخواست اعضای کارگری شورای عالی به نماینگی از جامعه گسترده کارگری هیچ پاسخی ندارد یا نمی ـوانند یا نمی گذارند پاسخ دهند؟

 سیاست مداران مدعی حمایت از جامعه کارگری کجا هستند؟و چرا چیزی نمی گویند؟چرا کاری نمی کنند؟

 کارگران به خوبی یاد دارند به کرات دعوت شما را جهت حضور در جلوی مجس و... به امید بهبود وضعیت زندگی و معیشت اجابت کرده ولی شما به جز رسیدن به مقام و جایگاه های سیاسی چه کردید ؟ شعارهای انتخاباتی در دوران انتخابات را به یاد دارید؟

 پیش از این نیزهادی ابوی، دبیر کل کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران ایران با ارسال نامه‌ای به انوشیروان محسنی بندپی، سرپرست وزارت کار نوشت:

همان‌گونه که مستحضرید وضعیت اقتصادی حاکم بر کشور برای کارگران که نیروهای مولد و در عین حال از آسیب‌پذیرترین اقشار کشور بوده بسیار سخت و غیر قابل تحمل شده و عملاً تبدیل به یک بحران بزرگ در خانواده‌های کارگری شده است، لذا از جنابعالی به‌عنوان مقام مسئول متولی جامعه کارگری می‌خواهیم نسبت به اقدام عاجل در خصوص نامه نمایندگان کارگران در شورای عالی کار جامع عمل پوشانده و نسبت به تشکیل جلسه اقدام فرمایید. اینجانب و سایر مسئولان تشکلات کارگری حسب وظیفه دینی و صنفی خود سعی و تلاش داریم خواسته معقول و منطقی کارگران کشور که مبنی بر ترمیم دستمزد و تأمین حداقل معیشت می‌باشد را از طریق قانونی و حسب سلسله مراتب عنوان کنیم ولی اینکه جنابعالی نسبت به این موضوع مهم بی‌اهمیت هستید و حتی هیچ پاسخی را به درخواست تشکیل جلسه نداده‌اید جای سؤال است.