متن این پیام به شرح ذیل است، امروزه که مظاهر زندگی صنعتی و تجدد بی روح، همچون مرضی مزمن درکالبد خسته ی انسان معاصر ریشه دوانده است و عرصه های رشد و بالندگی را بر جسم و روحش تنگ کرده است، گشت و گذار در دامن سرسبز و نشاط انگیز طبیعت و بهره مندی از مواهب الهی و میراث طبیعی، شیرین ترین آرزوها و رویای انسان است. متاسفانه استثمار بی رویه ی زمین و بهره برداری روزافزون از طبیعت با توجیه توسعه اقتصادی و صنعتی، بخش وسیعی از سیمای زیبای زمین را زخمی و مکدر نموده است که با هیچ مرهمی جز بازگشت به طبیعت و حفظ حرمت و میراث گران‌بهای آن بهبود نمی یابد. دراین میان گشت و گذار انسان ها در طبیعت نیز ارمغانی جزتخریب و آلودگی برای طبیعت به همراه ندارد. طبیعتی که بقای نسل انسان و سایر جانداران به آن وابسته است.
یکی بر سر شاخ بن می برید خداوند بستان نگه کرد و دید
بگفتا گر این مرد بد می کند نه بامن که با نفس خودمی کند
این شعر سعدی شیرازی گویای حکایت و احوالات انسان غافل و ناسپاس امروز است.
درکشورما ۱۳ فروردین نقطه عطف رویارویی انسان با طبیعت و مظاهر بی بدیل آن است. طبیعت همواره آغوش خود را به گرمی بر روی آدمیان گشوده است و همیشه سخاوتمندانه میزبان مهربان انسانهاست. مردم سرزمین ما، قرنهاست که به دوستدار طبیعت بودن شهره اند. عشق به گل و گیاه، آب، خاک، سبزه وصحرا در دل و جان مردم خانه کرده است. طبیعت ایران جلوه گاه ذوق وزیبایی و نمایشگاه اعجاب انگیز خلقت است. اما این دیرینه و سابقه ی درخشان به سبب غفلت، سهل انگاری و عدم احساس مسئولیت درقبال طبیعت و محیط زیست درسالیان اخیر به طور محسوسی زیر سوال رفته است. ۱۳ فروردین باید جلوه ای زیبا از دوستی و انس با طبیعت باشد.
هر ساله ۱۳ فروردین را به عنوان روز ملی انس با طبیعت جشن می گیریم و به دامن زیبای آن پناه می بریم اما این جشن و حضور ما در طبیعت، همواره با ویرانی، تخریب و آلوده کردن طبیعت همراه است.
متاسفانه هرساله ما ایرانیان در روز ۱۳ فروردین، بیشترین لطمه و آسیب را به محیط زیست وطبیعت وارد می کنیم. به جا گذاشتن خروارها زباله در طبیعت، آتش زدن مقدار زیادی تنه و سرشاخه های درختان و... ازجمله کارهای مخرب و اشتباه ماست که هر ساله در روز انس با طبیعت از ما سر می زند و هر سال دریغ از پارسال.
بیاییم در ایام نوروزی، روز انس با طبیعت و تمامی روزهای سال، قدردان الطاف بی کران خالق زیباییها باشیم و با رعایت مواردی ساده و بدون هزینه، کمی بیشتر از دیروز با طبیعت مان مهربان و حافظ محیط زیست مان باشیم.
-از روشن کردن آتش در مناطق پردرخت جنگلی و تفرجگاه های عمومی خودداری کنیم. درصورت نیاز اگر آتشی برافروخته شد، حتما" خاکستر آتش را با آب و خاک خاموش کنیم. بهترین کار استفاده از غذاهای آماده و گاز پیک نیکی است.
-کیسه ی مخصوص جمع آوری زباله را به همراه داشته باشیم و زباله های تجزیه ناپذیر شیشه ای، پلاستیکی و آلومینیومی را با خود به شهر بازگردانیم و زباله های خود را در جنگل، کناررودخانه ها و چشمه های آب، مناطق کوهستانی و دره ها رها نکنیم.
-از مسدود کردن محل زندگی حیوانات وحشی و تخریب آشیانه ی پرندگان خودداری کنیم و به جای شکار و صید جانوران و آبزیان و چیدن گل ها و گیاهان از آنها عکس بگیریم و سال ها از دیدن آن غکس ها لذت ببریم.
-انواع زباله را از شیشه ی اتومبیل به بیرون پرتاب نکنیم.
-خودروهای خود را در رودخانه ها و دریاچه ی پشت سدها نشوییم. به حق زندگی آبزیان احترام بگذاریم.
-کیسه ها و ظروف یک بار مصرف و سفره های پلاستیکی، امان طبیعت مان را بریده اند و دیگر مکانی برای لذت بردن از طبیعت و سیزده بدرهایمان باقی نمانده است، از این وسایل کمتر استفاده کنیم.
-هیچ ردی در طبیعت و کوهستان به جا نگذاریم جز رد پا و هیچ چیزی از آن برداشت نکنیم جز عکس و تصویر.
-ماهی های قرمز را در آب رودخانه ها و دریاچه ی پشت سدها رها نکنیم.
بیاییم در سرسبزی و طراوت طبیعت بکوشیم. بذر بپاشیم و نهال بکاریم. غنچه را پایمال نکنیم. شاخه درختان و نهال ها را نشکنیم. پرندگان را از آشیانه هایشان بیرون نکنیم. برای زندگی سنجاب ها، سمندرها و پروانه ها ارزش قائل شویم. در دامن زیبای طبیعت زباله نریزیم. آب آن را آلوده نکنیم. هوای آن را مسموم نکنیم. بیاییم ...
