روزهای سخت و تلخی که جهان به دلیل شیوع ویروس کرونا طی می‌کند، شرایط خاص و شاید غیر قابل باوری را به وجود آورده است. کرونا این روز‌ها شادی و امید را از برخی گرفته و خیلی‌ها دغدغه بازگشت شادی و امید را دارند. انتشار تصاویری از رقص در اتاق‌های عمل و پایکوبی پرستاران در شرایط سختِ درمان بیماران کرونایی، قوت قلبی برای مردمی بود که از مواجهه با این بیماری حسابی ترسیده بودند.
اخبار چهره ها - این تجویز کادر درمان شاید در لحظه خنده را به لب مردم آورد، اما نمی‌تواند راهکار همیشگی برای شاد کردن و امید دادن باشد. اصرار به راه اندازی پویش رقص، همه هدف‌ها از تشکیل آن را فقط برای لحظه‌ای جلو می‌برد و بعضی هنرمندان هم راهکار ساده رقصیدن را مبارزه با کرونا معرفی کردند.
با ایجاد پویش و انجام کار‌هایی از این دست فقط می‌توان در مدت کوتاهی لبخند بر لب مردم آورد. ایجاد یک شادی مستمر شاید با بهبود زندگی اجتماعی اتفاق می‌افتد. نبود این شادی مستمر پیش از شیوع کرونا هم در کشور احساس می‌شد و بسیاری راهکاری برای آن ارائه نمی‌کردند.
کاش هنرمندانی که این روز‌ها با ایجاد و ترویج پویش رقص سعی در شاد کردن مردم دارند، به جای ارسال ویدئو‌های اینستاگرامی، فعالیتی بلند مدت انجام می‌دادند. اگر هم نزدیک مردم نمی‌شدند، از صفحات پربازدید مجازیشان برای تبلیغ رفتارهای درست اجتماعی، سبک زندگی مناسب در شرایط بحرانی، معرفی کسب و کار‌های نوپا که نیازمند تبلیغ و دیده شدن هستند، استفاده کنند. کاش به جای تحریم جشنواره و تلویزیون و ایجاد پویش رقص که شاید ساده‌ترین کار‌ها باشد، کار‌های اساسی‌تر برای حل مشکلات مردم انجام می‌شد.
از ظرفیت اینستاگرام می‌شود برای انتقال پیام‌های بهتر و توصیه‌های مفید‌تر استفاده کرد. سفر‌های متعدد به مناطق مختلف کشور که سبب تشدید شیوع ویروس کرونا شده، از اتفاقاتی است که نیاز به فرهنگسازی در کشور را کاملا نشان می‌دهد. بخشی از این فرهنگ سازی هم دست فعالان هنری را می‌بوسد. بهتر بود تولید محتوایی هم در این زمینه رخ می‌داد و پویش‌های جدی تری در همین خصوص از سوی هنرمندان راه‌اندازی می‌شد.
انتقال مفهوم و تبدیل موضوعات شعاری به کنش‌های اجتماعی، مسئولیتی است که بخش اعظمی از آن را فعالان فرهنگی بر عهده دارند. طبق گفته کارشناسان جهانی، مشکل شیوع کرونا ریشه‌های فرهنگی هم دارد و با حل این مشکلات می‌توان، معضل سلامت را هم حل کرد.
