ستاره شدن سخت است و ستاره ماندن سخت تر. از یک سو راه ورود چهره های تازه به سینما باز است و از سویی دیگر ذائقه مخاطبان مدام در حال تغییر. در سینمای ما معدود بازیگرانی هستند که ردای ستارگی را مادام بر تن دارند. این دسته از بازیگران ، نقشه راه خود را طوری طراحی کرده اند که نه رقبای تازه نفس عرصه را برای شان تنگ می کند و نه جنس انتخاب شان با ذائقه عامه مخاطب دور است.
نمود عینی چنین ستاره ای بهرام رادان است که در جشنواره امسال سه فیلم با سه فضای متفاوت از او به نمایش درآمد؛ایده اصلی نسبت مستقیم با گیشه دارد و آشفتگی باب طبع مخاطب سخت پسند است. سونامی فیلمی بینابین است و بازی در آن قدرت طلبی بازیگر را به رخ می کشد.
اگر نگاهی به کارنامه رادان داشته باشیم رد چنین انتخاب هایی از ابتدا مشهود است. او نخواسته صرفا بازیگر فیلم های گیشه‌پسند باشد و پرهیز داشته است برچسب بازیگر فیلم های خاص پسند به او بخورد.
پیرو همین مانیفست ، در کنار آشفتگی سر از ایده اصلی در می اورد. بهرام رادان در فیلم آزیتا موگویی نقش جوانی جاه طلب را بازی می کند که برای رسیدن به هدف خود وارد یک معامله پرریسک می شود. داستان و فضای این فیلم باب طبع مخاطبی است که می خواهد ساعتی در سینما سرگرم باشد. رادان نیز بازی خود را بر اساس اقتضائات فیلم و کاراکتر تنظیم کرده است.
ایده اصلی یک نکته مهم تر دارد و آن یادآوردی این است که رادان همچنان در قامت جوان اول عرض اندام می کند. او در آستانه چهل سالگی بسر می برد ولی خوب می داند برای ستاره ماندن لازم است سالی یکی دو فیلم بازی کند که اولا گیشه پسند باشد و ثانیا او را در جایگاه جوان اول بنشاند.
برای ستاره ماندن فقط فیلم هایی از طیف ایده اصلی کافی نیست و باید به پیشنهادهایی از جنس آشفتگی هم‌پاسخ داد. فیلم فریدون جیرانی فارغ از کیفیت، اثر قابل بحثی است و نمی توان سرسری از کنارش گذشت. برای یک ستاره چه چیزی مهم تر از این که فیلم و بازی اش مورد تحلیل منتقدان و پی گیران سینما قرار گیرد؟ بماند که در نقد و نظرها، دوقطبی بر سر کیفیت آشفتگی است؛ برخی تجربه گرایی جیرانی را دوست دارند و برخی نه. بر سر بازی رادان اما توافق وجود دارد. او در فیلم آشفتگی موقعیت پیچیده دو کاراکتر را چنان به نمایش گذاشته است که خیلی زود نقاب بازیگر کنار می رود و مخاطب بی واسطه با شخصیت ها مواجه می شود.
سونامی هم فیلم سختی است اما برخلاف آشفتگی این جا بازیگر علاوه بر نمایش درونیات کاراکتر باید قدرت بدنی خود را هم به چالش بکشد. رادان برای رسیدن به شمایل باورپذیر یک تکواندوکار مدت ها زیر نظر کوروش رجلی که قهرمان این رشته ورزشی است تمرین داشته. بازی در این فیلم نشان از جاه طلبی یک بازیگر دارد که زود ستاره شد اما با نقش های سخت و ذکاوت در انتخاب ها ستاره مانده است.
جشنواره سی و هفتم فجر ماکت کوچکی است تا بدانیم بهرام رادان چرا بعد از دو دهه همچنان در صف اول سینما است و ردای ستارگی بر تن دارد.
