محمدعلی ساربان، بازیگر پیشکسوت تئاتر، تلویزیون و سینما، در سه سال گذشته، به دلیل بیماری تحت درمان بود که پس از بهبودی، اینک خود را آماده فعالیت دوباره در این عرصه می‌داند.
این بازیگر درباره بیماری خود که او را خانه‌نشین کرده است، توضیح می‌دهد: «سه سال پیش وقتی از صحنه فیلمبرداری برمی‌گشتم، دچار سکته شدم و دست‌ها، پاها و قدرت تکلمم از کار افتادند. حدود ۶ ماه استراحت مطلق داشتم و سپس با کمک فیزیوتراپی و لطف پروردگار، دوباره قدرت راه رفتن و حس در دستانم برگشت.»
ساربان، بهبودی خود را به دلیل آموزش‌هایی که در عرصه تئاتر دیده بود، می‌داند و ادامه می‌دهد: «تکلم و صحبت کردن من به کمک تمرین‌های فن بیان در بازیگری برگشت و این را مدیون تئاتر و سال‌هایی که روی صحنه یا در کلاس درس بودم، هستم. فکرش را هم نمی‌کردم که این تمرین‌های بازیگری دوباره به من کمک و قوت صحبت کردن بدهد. برای بهتر شدن حالم جنگیده‌ام و اکنون تا حدود ۷۰ درصد حالم بهتر از روزی است که دچار سکته شدم.»
او با اشاره به دوری خود و هنرمندان پیشکسوت از قاب‌های تئاتر، سینما و تلویزیون و حضور هنرمندان جدید و نوظهور در این عرصه می‌گوید: «معتقدم وقتی هنرمندی سنش بالا برود، طبیعی است جایش را به هنرمندان جوان‌تر بدهد و این واقعیتی اجتناب‌ناپذیر است. برای همین طبیعتا حضور پیشکسوتان و هم‌سن و سالان من کمرنگ‌تر می‌شود. واقعیت این است که خیلی از ما وقتی پا به سن می‌گذاریم از توان‌مان هم کاسته می‌شود.»
این کارگردان تئاتر ادامه می‌دهد: «تئاتر و سینما فقط شهرت و معروفیت نیست، خیلی از همکاران ما معروف و محبوب هستند اما الان خانه‌نشین شده‌اند. شاید مردم هم ندانند وقتی برای بازیگری کار نباشد یا عرصه برایش تنگ شده باشد، چگونه می‌تواند زندگی خود را بگذراند. اگر کاری هم باشد، بعضی از تهیه‌کنندگان با بدقولی و پرداخت نکردن دستمزد، هنرمندان را تحت فشار قرار می‌دهند.»
او درباره ناراحتی خود نسبت به مشکلات مالی هنرمندان توضیح می‌دهد: «هیچ‌وقت اهل گله کردن نبوده و نیستم و خدا را شکر می‌کنم، اما وقتی همکارانی را که به دلیل مسائل مالی در زندگی خود دچار مشکل شده‌اند، می‌بینم؛ ناراحت می‌شوم.»
این هنرمند پیشکسوت در بخش دیگری از سخنانش درباره کیفیت اجراهایی که این روزها روی صحنه می‌روند، می‌گوید: «به استثنای بعضی نمایش‌های روی صحنه، دیگر اجراها، زیبایی و اصول هنری ندارند و می‌توان گفت خیلی سرسری شده‌اند.»
او با یادی از استادان دوران جوانی‌اش ادامه می‌دهد: «استادان ما مانند حمید سمندریان، بهرام بیضایی، اسماعیل شنگله در آموزش هنر بسیار سخت‌گیر بودند و دانشجویان و هنرآموزان نیز شیفته فراگیری هنر بودند، اما این شیفتگی دیگر حس نمی‌شود و باعث ضعف آثار شده است.»
ساربان با اشاره به بعضی از هنرمندان نسل جدید، تاکید می‌کند: «هنرمند بودن فقط به سیگار کشیدن و تِل زدن روی مو نیست، هنرمند باید ساعت‌ها روی بدن، بیان و حس خود تمرین و کار کند و از شام و ناهار خود برای فراگیری و مطالعه هنر بزند. بسیاری از هنرجویان و هنرمندان جوان، نمایشنامه و کتاب نمی‌خوانند و این بدترین اتفاق درعالم هنر تئاتر است.»
محمدعلی ساربان که متولد ۱۳۲۶ و دانش‌آموخته دانشکده هنرهای زیباست، نمایش‌هایی چون «کلبه عمو تم»، « ۲۳۴۱ روز»، «ترور»، «مردمان ماه»، «دایره گچی قفقازی»، «در حضور باد»، «ادیب شهریار»، «سلطان مار»، «باغ آلبالو»، «بیژن و منیژه»، «یوسف و زولیخا» و... را در کارنامه هنری خود دارد.
