این کارگردان تئاتر دی ماه سال ۹۸ مشغول اجرای نمایش «آقای اشمیت کیه» نوشته سباستین تیری بود که مجموعه وقایع اجتماعی آن مقطع، او را از ادامه اجرا باز داشت و این اثر نمایشی بعد از ۹ اجرا تعطیل شد.
سلیمی منتظر ماند تا شرایط برای اجرای تئاتر مساعدتر شود ولی این بار ویروس هولناک کرونا و تعطیلی پی در پی تئاتر، مانعی جدی برای ادامه اجرای این نمایش شد و او نیز همچون دیگر همکارانش ناچار شد پرونده اجرای خود را برای مدتی ببندد. حالا هرچند از نظر کرونا، شرایط تا حدود زیادی به آرامش نسبی رسیده ولی این بار هزینه‌های کمرشکن تئاتر، این هنرمند را درباره اجرای نمایشش دچار تردید جدی کرده است.
او درباره وضعیت اجرای نمایش «آقای اشمیت کیه» توضیح می‌دهد: سال ۹۸ مشغول اجرای این نمایش در تالار استاد عباس جوانمرد در خانه تئاتر بودیم که وقایع اجتماعی آن مقطع، مانع از ادامه اجرای ما شد. قرار بود سال ۹۹ نمایش را در تالار استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه ببریم که با اوج‌گیری‌پیاپی کرونا رو به رو شدیم. به تازگی آقای مسافر آستانه، رییس شورای سیاستگذاری تماشاخانه ایرانشهر اعلام کردند که از تاریخ ۱۵ شهریور تا ۱۵ مهر در تالار سمندریان نوبت اجرا داریم اما وقتی مراحل اداری را پیگیری کردیم، متوجه شدیم شرایط برای اجرای تئاتر اصلا مناسب نیست.
او ادامه می‌دهد: تماشاخانه فرمی ۳ صفحه‌ای مقابل ما گذاشت که مشخص می‌کرد از فروش گیشه مقادیر زیادی بابت اجاره سالن، مالیات، سهم سایت تیوال به عنوان سایت فروش بلیت و سهمی برای امکانات فنی کسر خواهد شد. از آنجاکه من نیز اهل کار لاکچری و همکاری با سلبریتی‌ها نیستم، طبیعتا اسپانسری هم برای حمایت از کارم تمایل نخواهد داشت. با این وصف اگر حمایت مالی مرکز هنرهای نمایشی که حق گروه‌های تئاتری است، صورت نگیرد، شرایط کار برای امثال من بسیار دشوار خواهد شد.
سلیمی که قصد داشته تمرین نمایشش را از اول مرداد آغاز کند، تاکید می‌کند: اگر از نظر مالی امنیت خاطری نداشته باشم، از اجرای این نمایش صرف‌نظر خواهم کرد. از اجرای قبلی ۳۴ میلیون تومان فاکتور رسمی از طراح صحنه کارم دارم که هنوز نتوانسته‌ام دیناری به او بپردازم و او و بسیاری از عوامل اجرایی نمایش که نتوانستم دستمزدی درخور توجه به آنان پرداخت کنم، آنچنان انسان‌های شریفی هستند که هرگز به روی خود نیاوردند ولی نمی‌توانم باز هم همکارانم را در چنین موقعیتی قرار بدهم.
این کارگردان خاطرنشان می‌کند: وقتی امنیت روانی وجود ندارد، چگونه می‌توان کار خلاقه هنری روی صحنه برد.
او با بیان اینکه در این وضعیت واقعا دچار استیصال شده است، اضافه می‌کند: چند بار درخواست ملاقات حضوری با مدیر کل وقت هنرهای نمایشی برای حمایت مالی از کارم داشتم که تاکنون موفق به این ملاقات نشده‌ام.
سلیمی می‌گوید: یک کارگردان باید پیش از شروع کارش چشم‌انداز روشنی از وضعیت مالی آن کار داشته باشد زیرا شخصا پس‌اندازی ندارم که برای اجرای کارم از آن استفاده کنم. متاسفانه در این شرایط دشوار اقتصادی، معلوم نیست بودجه تئاتر چه می‌شود. البته که ما می‌دانیم این بودجه کجا می‌رود و چه تفکری پشت آن است.
این بازیگر تئاتر با ابراز تاسف از ضعف اندیشه و تفکر در تئاتر ایران طی چند سال اخیر ادامه می‌دهد: متاسفم که می‌گویم هر چه تئاتر سطحی‌تر باشد، استقبال تماشاگران هم بیشتر خواهد شد. آثاری که به مسائل جامعه می‌نگرند، در انزوای کامل هستند. ایرادی هم ندارد. هر کسی در این وضعیت راه خود را پیدا می‌کند. ما نیز آنقدر تجربه داریم که بدانیم این دوره هم می‌گذرد ولی طبیعتا با سختی بسیار طی خواهد شد. این روزها راه هموار به جاده شوسه و پر دست‌انداز تبدیل شده که هر لحظه با مانع رو به رو می‌شویم ولی در همین شرایط سخت هم نومید نیستم و می‌گویم باید مقاومت کرد.
سلیمی سخنان خود را با اشاره‌ای به شرایط اجتماعی این روزها به پایان می‌برد: به هر روی، روزگار غریبی است و نمی‌توانیم چشم و گوش‌مان را بر این وضعیت ببندیم چون در بطن همین جامعه زندگی می‌کنیم اما همان گونه که گفتم، آدم نومیدی نیستم.
