پوران درخشنده در پاسخ به این پرسش که چه نظری درباره جنبش می‌تو و خشونت علیه زنان در سینمای ایران دارد، گفت: همیشه و در هرحال هر حرکتی که باعث شود فضای زندگی ما سالمتر باشد و با آرامش بیشتری بتوانیم زندگی کنیم خوب است. در یک کلام آگاهی دادن و شناخت همیشه خوب است.
تهیه کننده و کارگردان فیلم سینمایی هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند (۱۳۹۱) با تاکید بر این موضوع که حرف نزدن و بیان نکردن مشکلات و آسیب‌های اجتماعی بدترین رویکرد ممکن است، اظهار داشت: این که آسیب‌ها و چیزهایی در جامعه پنهان بماند، همیشگی نیست و سرانجام در جایی سر باز می کند و آنجا جایی است که دیگر راهکارهای کوچک و درمان‌های محدود جواب نمی‌دهد و باید یک جراحی بزرگ انجام دهیم.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا امیدی از جهت تحقق اهداف این جنبش و سرانجام یافتن بیانیه زنان دست اندرکار سینمای ایران دارد، گفت: بله البته و انشالله که بتواند به سرانجام برسد.
هر واکنشی نسبت به ظلم یا اشتباه، حائز اهمیت است
نویسنده و کارگردان فیلم سینمایی شمعی در باد (۱۳۸۲) تاکید کرد: این موضوع شفاف سازی و صحبت از بدرفتاری و رفتارهای غیراخلاقی باید در همه حِرفه‌ها و مشاغل دیگر هم جریان داشته باشد. بحث، بحث خانواده، جامعه و مسائلی است که در زندگی تک تک ما بسیار اهمیت دارند به همین دلیل پرداختن به آن به جای سکوت اهمیت بسیاری دارد.
درخشنده یادآور شد: همیشه می شود سکوت کرد و چیزی نگفت اما سکوت چیزی را تغییر نمی دهد و این داستان صرفا در زیرپوست جامعه رشد می‌کند؛ می شود صحبت و آگاهی رسانی کرد تا هم دیگران آگاه شوند و هم خاطی ها بدانند که کجای این داستان قرار دارند.
کارگردان فیلم سینمایی پرنده کوچک خوشبختی (۱۳۶۶) در پاسخ به این پرسش که تا چه اندازه با ماهیت و هدف این جنبش موافق است، تصریح کرد: در نهایت هر حرکتی که واکنشی نسبت به ظلم یا اشتباهی باشد، حائز اهمیت است؛ من حرکت در این مسیر را با فیلمم هیس دخترها فریاد نمی‌زنند شروع کردم.
