مهراب قاسمخانی در پستش نوشت:
گفتنِ این که پژمان جمشیدی توی فوتبال به جایی نرسیده، یا فقط به خاطر مهمونی رفتن با پیمان وارد سینما شده، یه نظر شخصی و قابل احترام نیست. صاحب چنین نظری نه تنها بی ادب و پر از عقده و نفرته، بلکه داره یه دروغ احمقانه میگه و اون نشریه یا سایتی که به چنین آدمی حقوق میده که خشم و کمبود های سرکوب شده شخصیش رو بیرون بریزه باید جوابگو باشه.
دروغه، چون با هر معیاری که نگاه کنیم، بازی کردن توی پر افتخار ترین و پرطرفدار ترین تیم فوتبال ایران و باهاش به مقام قهرمانی لیگ رسیدن، یا انتخاب شدن بین بیست و دو تا بهترین فوتبالیست ایران و بازی توی تیم ملی نمیتونه به جایی نرسیدن باشه. اونم توی دوره ای که از شانست پدیده ای مثل مهدی مهدوی کیا نه تنها توی باشگاه، بلکه توی تیم ملی هم پستت باشه. مگه این که معتقد باشیم پروین و بلاژویچ هم چون با پژمان مهمونی میرفتن، دعوتش میکردن.
و احمقانه ست، چون کارنامه پژمان توی سینما هم کاملاً مشخصه. نزدیک به هشت سال یکی از پرکار ترین، پر مخاطب ترین و پولساز ترین بازیگرای سینمای ایران بودن و (با احتساب امروز) دو بار نامزد بهترین بازیگر نقش مکمل شدن، کار پارتی و مهمونی نیست. هیچ کارگردان و تهیه کننده عاقلی هم از بازیگری که به کارش لطمه بزنه یا مورد علاقه مخاطب نباشه استفاده نمیکنه.
خوشبختانه یا متاسفانه توی این کار آدما همیشه دقیقاً همون جایی هستن که باید باشن و ماندگاری توی چنین جایگاهی فقط با هوش، استعداد، تلاش، انتخاب های درست و استقبال مخاطب به دست میاد و قابل تقلب نیست. اگه بازیگری به جایی نمیرسه، یا جایگاه قبلی خودش رو از دست میده، فقط و فقط به دلیل نداشتن شروط بالاست و هر بهانه ای غیر از این، به دلیل اینه که اون آدم قدرت پذیرش کمبود ها، اشتباهات یا مورد پسند مخاطب قرار نگرفتن خودش رو نداره. از طرف دیگه بازیگرایی مثل پژمان هم موفقیتشون رو مدیون داشتن همین شروط هستن و حتی اگه بعضی از شما دوسشون نداشته باشید هم نمیتونید این رو نپذیرید.
خلاصه این که پژمان هست. به نظر هم نمیاد که فعلاً قصد داشته باشه که به این زودیا جایی بره. تا روزی که انگیزه داشته باشه و درست انتخاب کنه و مردم بخوانش هم میمونه. منم به عنوان دوستش و کسی که توی اولین کارش و ورودش به این دنیا نقش کوچولویی داشتم، خوشحالم و بهش افتخار میکنم.
