چنگیز جلیلوند هنرمند پیشکسوت دوبله کشورمان بر اثر ابتلا به بیماری کرونا درگذشت.
بسیاری از علاقه‌مندان به سینمای ایران و جهان صدای شنیدنی او را روی شخصیت‌های هنری فیلم‌ها شنیده‌اند و به خاطر دارند. چه بسیارند کاراکترهایی که با صدای چنگیز جلیلوند نامشان در ذهن ما ماندگار شده است.
به بهانه درگذشت این هنرمند، با چند تن از همکاران او گفت و گو کردیم که ماحصل آن را در ادامه می‌خوانید:
چنگیز جلیلوند نابغه دوبله بود
حمید منوچهری دوبلور پیشکسوت سینما و تلویزیون، درباره شخصیت مرحوم جلیلوند، گفت: من بسیار به او علاقه‌مند بودم؛ او مردی بسیار شریف و عاشق کار بود. او از نوابغ کار دوبله بود؛ درست مثل منوچهر اسماعیلی.
وی درباره دلیل ماندگاری نام جلیلوند اظهار کرد: آنچه باعث ماندگاری نام هنرمندانی چون جلیلوند می‌شود، عشق آنان به کارشان است. وقتی عشق باشد، هر کاری می‌شود کرد. چنگیز اگر عاشق کارش نبود، بعد از بیست سال از آمریکا به ایران باز نمی‌گشت. او از سال ۵۷ تا ۷۷ در آمریکا بود و گرچه در عرصه دوبله حضور نداشت، ولی هنگام بازگشت همچنان چنگیز جلیلوند بود. جلیلوند تکرار شدنی نیست.
خسرو شمشیرگران دوبلور کشورمان، هم درباره اولین دیدار با مرحوم جلیلوند به خبرنگار ما گفت: وقتی در سال ۵۵ وارد دوبله شدم، او مرا بدون اینکه بشناسد سر کار‌هایی که خودش مدیر دوبلاژ بود برد و پس از شنیدن صدایم به من گفت «در همه کار‌هایی که من می‌کنم بدون استثناء باید حضور داشته باشی.»
وی با ابراز تأسف از درگذشت جلیلوند بیان کرد: جلیلوند بی نظیر بود؛ فکر نمی‌کردم که او بر اثر کرونا جانش را از دست بدهد، زیرا بسیار سرحال بود. او هنر بسیار والایی داشت. فکر نمی‌کنم در دنیا کسانی مانند دوبلور‌های ایرانی باشند؛ برای اینکه ما سرعت کارمان زیاد است و مثلاً سر فیلم «محمد رسول الله» دو روزه کار را دوبله کردیم. در صورتی که در آلمان شش ماه دوبله یک فیلم طول می‌کشد!
جلیلوند مرا از غرق شدن نجات داد
غلامعلی افشاریه دوبلور پیشکسوت، هم درباره مرحوم چنگیز جلیلوند بیان کرد: برای من جلیلوند عزیز و از گویندگان بی نظیر دوبلاژ ایران بود. اگر ده گوینده خوب داشتیم، یکی از آنان جلیلوند بود. خدا رحمتش کند؛ حیف شد که او را از دست دادیم. جلیلوند جزو بزرگترین گوینده‌های دوبلاژ بود.
وی افزود: چنگیز جلیلوند صدای بسیار زیبایی داشت؛ هم گوینده بود و هم نظارت به کار سایر دوبلورها می‌کرد. من حدود ۶۰ سال است که در عرصه دوبله فعالیت دارم؛ جلیلوند حدود دو سال زودتر از من آمده بود.
افشاریه درباره خاطراتش با مرحوم جلیلوند گفت: ما خاطرات زیادی با هم داشتیم؛ ۵۰ سال با هم کار کردیم. یک بار من در حال غرق شدن بودم و جلیلوند مرا نجات داد.
مرحوم جلیلوند اسطوره دوبله بود
اکبر منانی دیگر دوبلور پیشکسوت نیز درباره خصوصیات اخلاقی چنگیز جلیلوند گفت: او انسان خوشرو و خوش خنده‌ای بود. صدای فوق‌العاده‌ای هم داشت و از اسطوره‌های گویندگی و دوبله بود. من از زمان کودکی با صدای او خاطره دارم. جلیلوند رفتار پسندیده‌ای داشت که در سایر افراد کمتر دیده ام. او جنتلمن، با ادب و با شعور بود و به همه احترام می‌گذاشت.
او ادامه داد: این اواخر اطلاع چندانی از او نداشتم؛ زیرا خودم هم در خانه هستم و کمتر بیرون می‌روم. مرگ او ضایعه بسیار بزرگی برای حرفه دوبله بود.
منانی در خصوص خاطراتش با مرحوم جلیلوند گفت: من از ۵۵ سال پیش با صدایش در نقش‌هایی که می‌گفت خاطرات خوبی دارم و از آنها لذت می‌برم. من خاطره زیادی با او ندارم؛ ولی چند سال پیش، پس از آنکه از خارج بازگشت اولین فیلم را با او کار کردم.
وی در پایان افزود: او برای نقش هایش تمرین می‌کرد و بسیار عاشق کارش بود. من حدود ۷_۸ فیلم را با او کار کردم و مدیریت آنها را بر عهده داشتم و زیاد با او در ارتباط نبودم، ولی در همین مدت هم او را قابل احترام و دوست داشتنی یافتم.
تحمل درد از دست دادن چنگیز جلیلوند سخت است
ناصر ممدوح دوبلور و مدیر دوبلاژ، هم درباره چنگیز جلیلوند ، گفت: او از نظر شخصیتی بسیار وارسته و خونگرم بود. جلیلوند کارنامه درخشانی دارد و جای شخصیت‌های بزرگ سینمایی صحبت کرده است. این هنرمند یکی از ستاره‌های پرفروغ هنر دوبله ایران بود. فقدان استاد جلیلوند برای جامعه ما ضایعه بزرگی است و تحمل کردن این درد بزرگ سخت خواهد بود.
رفتن چنگیز جلیلوند قابل باور نیست
سعید شیخ‌زاده مجری، بازیگر و دوبلور هم با اظهار تأسف از درگذشت چنگیز جلیلوند گفت: از دست دادن استاد جلیلوند را نمی‌توانم باور کنم. ایشان از نظر توانمندی در هنر عالی و درجه یک بودند و بخش عمده‌ای از سینمای ایران به نام ایشان است و شکی در این نیست.
وی افزود: از نظر اخلاق ایشان به حدی سرزنده و پرانرژی بودند که زندگی و نشاط را باید در او تماشا می‌کردیم. همیشه با نسل جوان ارتباط خوب و صمیمی برقرار می‌کردند و با همه ما رفیق بودند. ایشان در برقراری روابط اجتماعی به قدری مهربان رفتار می‌کردند که هرچه از بگویم کم است.
شیخ زاده در پایان به بخشی از خاطراتش با جلیلوند اشاره کرد و گفت: من افتخار این را داشتم که سال‌های زیادی شاگردشان باشم. اوایل کار زمانی که ۱۷ یا ۱۸ سالم بود، تنها تمرین من اجرای فیلم‌هایی بود که ایشان آنها را دوبله کرده بودند و این نکته برایشان بسیار جالب بود. آقای جلیلوند دانشگاه من بودند.
