سال 1957 الن دلون همراه گروهی از دوستانش به جشنواره جهانی فیلم کن رفت. آنجا توجه کارگزار راک هادسن، هنری ویلسون را جلب کرد. ویلسون به عنوان استعدادیاب برای تهیه‌کننده مشهور هالیوود دیوید.ا.سلزنیک کار می‌کرد. چند روز بعد دلون به شهر رم رفت تا با سلزنیک ملاقات کند. سلزنیک قراردادی هفت ساله همراه با یادگیری زبان انگلیسی به او پیشنهاد داد. دلون نتوانست تصمیم بگیرد به هالیوود برود. به پاریس برگشت او را به ایو الگره معرفی کردند.
کم کم دلون مجاب شد که بهتر است ماهی بزرگ در برکه کوچکی باشد تا ماهی کوچک در آب‌های خروشان هالیوود. چند ماه بعد او برای ایو آلگره در «وقتی زنی دخالت می‌کند»(1957) مقابل دوربین رفت.
در سال 1970 و پس از سیزده سال حضور در عرصه سینما او با بهترین کارگردانان اروپا همکاری کرده بود از جمله رنه کلمان(ظهر بنفش)؛ میکل آنجلو آنتونیونی(کسوف)، لوکینو ویسکونتی(روکو و برادرانش و یوزپلنگ). وقتی همان سال از او پرسیدند، فیلمساز محبوبت کیست؟ پاسخ داد:ویسکونتی، به دلیل درک شخصی‌اش. لوکینو ویسکونتی یکی از دوستان نزدیک آلن دلون بود. آلن دلون بیش از هر بازیگری از جان گارفیلد در عرصه جهانی تاثیر گرفته بود و الگویش بود.
دلون عقیده داشت که او ده سال قبل از بقیه بازیگران یکسری نقشها را بازی کرده . دلون مونتگمری کلیفت را هم تحسین می‌کرد. عقیده داشت «او هرگز عضله‌ای را بیخودی حرکت نمی‌دهد جلوی دوربین.» ویژگی که در نقش‌آفرینی‌های آلن دلون نیز مشهود است.
چند سال بعد ژان پییر-ملویل، «سامورایی» را با حضور آلن دلون ساخت.یکی از بهترین فیلم‌های هر دو . ملویل در مصاحبه‌ای با مجله سایت اند ساوند گفته بود:« من سامورایی را برای دلون نوشتم. در زمان نوشتن فیلمنامه او در ذهنم و الهام بخش من بود. آلن دلون در سامورایی بی‌نظیر است. او بازیگری برجسته و بی‌نهایت حرفه‌ایی است. من دوست ندارم شخصیت‌ها را به واسطه تیک‍‌های شان توضیح بدهم. گرچه آلن دلون دو مورد از تیک های من را برای سامورایی کپی کرد. ژست لمس لبه کلاه با دوانگشت و نحوه بستن ساعت روی مچ دست راست.»
آلن دلون هشتم نوامبر هشتاد و پنج ساله شد.
