سرخیو آگوئرو، مهاجم آرژانتینی سیتی در گفت‌وگوی بسیار مفصلی که با فرانس فوتبال داشته از ورودش به این باشگاه و همچنین مربیانی که تا الان داشته از جمله پپ گواردیولا صحبت کرده است. در زیر خلاصه‌ای از صحبت‌های او را از نظر می‌گذرانید.
*می‌دانی در آستانه شکستن رکوردی هستی که توسط یک فرانسوی به جا گذاشته شده است؟
اخبار ورزشی-(لبخند می‌زند، قیافه اش را در هم می‌کشد، چندثانیه‌ای مکث می‌کند) اووووه، تیری آنری، نه؟ در لیگ قهرمانان اروپا؟
*نه در لیگ برتر انگلیس ...
آهان، بله، فکر می‌کنم اگر چند تا گل دیگر بزنم از آنری عبور می‌کنم ولی حسابش دستم نیست. کمکم کنید.
*اگر دو گل دیگر در لیگ برتر بزنی با رکورد ۱۷۵ گل زده تیری آنری برابری می‌کنی. او در رده سوم برترین گلزنان خارجی لیگ برتر انگلیس است. در صدر این جدول هم اندی کول با ۱۸۷ گل ایستاده است. می‌دانستی؟
خوشحالم این همه گل زده‌ام و فقط دو تا دیگر می‌خواهم تا به رکورد مهاجم بزرگی مثل آنری برسم. او مهاجم فوق العاده‌ای بود که تأثیر زیادی بر این لیگ داشت. سخت کار می‌کنم تا به این مهم برسم. همچنان می‌خواهم از فوتبال بازی کردن لذت ببرم. ۱۸ ساله بودم که به فوتبال اروپا آمده‌ام و الان ۳۱ سالم است... این سال‌ها به سرعت برق و باد گذشته است ولی هنوز چند سال دیگر پیش‌رویم مانده که می‌خواهم از آن‌ها نهایت استفاده را ببرم.
*هشت سال پیش که به انگلیس آمدی فکرش را می‌کردی همه‌چیز این‌قدر خوب پیش برود؟
نه، خیلی ساده به بازی کردن فکر می‌کردم و تلاش داشتم با تمام وجودم برای این باشگاه بازی کنم. هر فصل گل زدم و فکر می‌کنم رفته‌رفته برای خودم اسمی دست‌وپا کردم. فکر می‌کنم زمانی که فوتبال را کنار بگذارم هنوز اسمم باقی باشد؛ حالا جایی بین گلزن‌ها یا با توجه به جام‌هایی که به دست آورده‌ام. باعث افتخارم است که بگویند حضورم در اینجا در خاطره‌ها می‌ماند.
*گل زدن برای تو یک اجبار است؟
نه، هرچند می‌دانم گل زدن زیباست. جوان که بودم یک مهاجم به معنای کنونی اش نبودم. وقتی به این سیتی آمدم رفته‌رفته در پست شماره ۹ (مهاجم نوک) بازی کردم و به بازی در این پست و البته گلزنی عادت کردم. اجباری در این امر نیست، چون اگر این موضوع را برای خودت تبدیل به یک «باید» کنی آن وقت مسائل مطابق میلت پیش نمی‌روند. سعی می‌کنم تا جای ممکن آرامشم را حفظ کنم، چون از زمانی که در نوک خط حمله بازی می‌کنم می‌دانم دیر یا زود فرصت گلزنی برایم فراهم می‌شود. بهترین شیوه برای گلزنی این است که زیاد به گل زدن فکر نکنی.
*از زمانی که به سیتی آمده‌ای به‌طور میانگین در هر فصل ۲۰ گل زده‌ای. راز چنین کاری در چیست؟
باید فصل به فصل پیش بروی و تلاش کنی و با تمام وجود بازی کنی. باید سعی کنی بزرگ بیندیشی، به فکر بردن جام باشی و به خودت بگویی هر سال می‌توانی قهرمان شوی. قبل از شروع فصل، این بهترین شیوه برای انگیزه دادن به خود است. به خودم می‌گویم باید سطح بازی‌ام را حفظ کنم و سعی کنم با گل‌هایی که می‌زنم به تیم برای رسیدن به پیروزی کمک کنم. وقتی شما چنین روحیه‌ای داشته باشید بقیه مسائل خود به خود جور می‌شود. اگر توانسته‌ام هر فصل تقریباً ۲۰ گل بزنم به این خاطر است که سعی کرده‌ام زیاد به گلزنی فکر نکنم.
*عیسی دیوپ، مدافع وستهم در گفتگو با فرانس فوتبال می‌گوید: «وقتی پای آگوئرو در میان باشد، یک موقعیت معمولی که خطری محسوب نمی‌شود می‌تواند تبدیل به یک موقعیت گل شود»!
(لبخند می‌زند) بیشتر وقت‌ها فقط چندثانیه وقت دارم تصمیم بگیرم که می‌خواهم چه‌کار کنم. باید اعتراف کنم گل‌هایی زده‌ام که خودم هم انتظارش را نداشته‌ام. از زمانی که بچه بودم چنین قابلیتی داشتم. نمی‌دانم شانسی است یا نه ولی خوشبختانه توانسته‌ام از این خصیصه استفاده کنم.
*اگر به تو بگویند ۹۳ دقیقه و ۲۰ ثانیه، به یاد چه چیزی می‌افتی؟
لحظه‌ای که به کوئینز‌پارک رنجرز گل زدم (گل قهرمانی سیتی در ۱۳ می ۲۰۱۲). آن روز خیلی اضطراب داشتیم، چون عادت به بازی کردن در چنین شرایطی نداشتیم، شرایطی که بتواند به تیم شما قهرمانی بدهد. نیمی از هم‌تیمی‌هایم در آن تیم حتی یک جام هم نبرده بودند. به همین خاطر استرس و اضطراب زیادی داشتیم. تا دقیقه ۹۳ بازی سختی برای‌مان بود تا اینکه فرصت گلزنی دست داد. زجر زیادی کشیدیم.
*به نظرت می‌شود تاریخ سیتی را به قبل و بعد از آن گل تقسیم کرد؟
فکر می‌کنم، بله. تصورم این است اگر آن روز قهرمان لیگ برتر انگلیس نمی‌شدیم... (چند ثانیه‌ای مکث می‌کند)، ناامیدی بزرگی حاصل می‌شد. برای اینکه در خانه خودمان ببریم و قهرمان شویم همه‌چیز دست خودمان بود و اگر شکست می‌خوردیم احتمال داشت شکست‌های بعدی پشت‌سر هم در مقاطع حساس برای‌مان رقم می‌خورد. اگر قهرمان نمی‌شدیم آن بازی بعد‌ها اثرش را می‌گذاشت ولی خوشبختانه چنان نشد و توانستیم سال‌های بعد هم برای قهرمانی در لیگ برتر بجنگیم. وقتی به سیتی آمدم این تیم جام‌حذفی را برد ولی فکر می‌کنم آن قهرمانی در لیگ برتر باعث شد بقیه تیم‌های حاضر در لیگ به ما احترام بگذارند و شخصیت قهرمانی به تیم ما برگردد. شخصیتی که باعث شد در طول ۸ فصل اخیر، ۴ قهرمانی داشته باشیم.
*وقتی سال ۲۰۱۱ به سیتی آمدی، این تیم ۴۳ سالی بود که قهرمان انگلیس نشده بود!
با سیتی قرارداد بستم، چون لیگ برتر برایم جذاب بود و شانس این را داشتم که در لیگ قهرمانان اروپا بازی کنم. چالش بزرگی بود. هرگز فکرش را نمی‌کردم در همان اولین فصل بتوانم گلی به آن مهمی بزنم؛ گلی در دقیقه آخر زده شود و به ما قهرمانی در لیگ را بدهد. راستش را بخواهید، آن سال انتظار قهرمانی از خودمان نداشتیم. هدف‌مان این بود بالای جدول قرار بگیریم و سهمیه لیگ قهرمانان اروپا را به دست بیاوریم. می‌خواستیم با منچستریونایتد که آن فصل مدافع عنوان قهرمانی بود رقابت کنیم. رسیدن به قهرمانی از همان ابتدای فصل مورد شفافی برای‌مان نبود ولی ماحصل بازی‌ها و زحماتی بود که در طول فصل کشیدیم. زجر کشیدیم ولی قهرمان شدیم. با آن گل ثانیه آخری که قهرمانی را رقم زد سال زیبایی برای باشگاه و من فراهم شد.
*آن سال البته انتخاب تیم هم بحث‌های زیادی به‌همراه داشت. خیلی‌ها انتقاد کردند که چرا از بین پیشنهاداتی که داشتی سیتی را انتخاب کردی.
می‌دانستم دیگر قرار نیست با اتلتیکومادرید ادامه دهم. منتظر بودم ببینم چه پیشنهاداتی به دستم می‌رسد و اینکه کدام تیم به سبک بازی‌ام می‌خورد. سیتی به جذب من علاقه نشان داد و سرمربی اش، روبرتو مانچینی به من زنگ زد. آن زمان دو آرژانتینی دیگر یعنی کارلوس توس و زابالتا هم در سیتی بودند. تصمیم گرفتم به این تیم بیایم و فکر می‌کنم تصمیم خوبی هم بود! (لبخند می‌زند)
*ولی آن زمان انتخاب سیتی ریسک زیادی داشت...
خیلی زود با شرایط سازگار شدم، بچه‌ها هم کمک زیادی کردند. اعتمادبه‌نفس داشتم و توانستم گل بزنم، گل بزنم و باز هم گل بزنم... ۲۳ تایی در آن فصل زدم (در همه رقابت‌ها) و قهرمان شدیم. برای سال اول حضورم امری غیرقابل توصیف بود.
*پس می‌شود گفت اتحادت با سیتی جواب داده است...
راستش از زمانی که به این تیم آمده‌ام، با همه آدم‌ها احساس راحتی می‌کنم. بیرون از زمین هم باشگاه حسابی هوای بازیکنانش را دارد. همیشه آدم‌هایی هستند که دنبال رفع کردن مشکلات احتمالی‌مان بیرون از زمین هستند. این موضوع کمک می‌کند آدم احساس آرامش داشته باشد.
*به نظرت سیتی برای بردن لیگ قهرمانان اروپا چه چیزی کم دارد؟
به قهرمانی نزدیک شده‌ایم. فصل پیش در نیمه‌نهایی به خاطر گل آفسایدی که البته درست بود، کمی بدشانسی آوردیم و در نهایت حذف شدیم. باید به مبارزه کردن ادامه داد. بازی‌های رفت و برگشتی سخت هستند. شانس هم در این بازی‌ها دخیل است ولی یک‌بار دیگر باید هر کاری کنیم تا این جام را هم ببریم. اگر خدا بخواهد می‌توانیم کار‌های بزرگی کنیم.
*تو به همراه داوید سیلوا از سربازان قدیمی این تیم سیتی محسوب می‌شوید. این موضوع نقش خاصی به تو در این تیم می‌دهد؟
این ایده که یکی، بازیکن خاصی باشد را دوست ندارم... واقعیت این است من و داوید سال‌های زیادی در این باشگاه هستیم و خب، قدیمی محسوب می‌شویم. سعی می‌کنم هنوز مثل همان سال اولی که به اینجا آمدم رفتار کنم، هرچند که بعضی‌وقت‌ها پیش آمده که بخواهم با جوان‌تر‌ها حرف بزنم.
*تو در این چند سال حضورت در سیتی با روبرتو مانچینی، مانوئول پلگرینی و پپ گواردیولا کار کرده‌ای. چه تفاوتی بین این سه تا مربی وجود دارد؟
همه مربیانی که از بچگی تا الان داشته‌ام تأثیر زیادی در شیوه بازی کردنم داشته‌اند. با هر چیزی که سرمربی بخواهد سازگار می‌شویم. با مانچینی با شیوه‌ای خاص، بعضی‌وقت‌ها ۲-۴-۴، بعضی‌وقت‌ها ۱-۳-۲-۴ و حتی ۱-۵-۴ بازی می‌کردیم. با مانئول پلگرینی بیشتر وقت‌ها ۲-۴-۴ بازی می‌کردیم. از زمانی هم که پپ آمده ۳-۳-۴ بازی می‌کنیم هرچند که بسته به شکل بازی خیلی‌وقت‌ها با سه مدافع بازی می‌کنیم.
*و حالا اگر این سیستم و تاکتیک را کنار بگذاریم، چی؟
با مانچینی شرایط خوب پیش می‌رفت. با مانوئل هم همین‌طور. تیم رقابتی شده بود و بازیکنان سطح بالایی داشت. باشگاه تصمیم گرفت پپ را بیاورد تا قابلیت بچه‌ها رشد کند. او ایده شروع بازی از دروازه‌بان را در همان سال نخست حضورش در بارسلونا نشان داده بود. ما به همان شیوه کار کردیم و از کاری که می‌کردیم و می‌کنیم راضی هستیم. حالا در همان مسیر گام برمی‌داریم و به نظرم خیلی مهم است، چون اگر روزی پپ هم نباشد باشگاه این سبک بازی را ادامه می‌دهد، مثل کاری که بارسا یا بایرن می‌کند. بازیکنان تیم پایه‌ای هم به همان شیوه‌ای که تیم اصلی بازی می‌کند، بازی می‌کنند.
*رابطه‌ات با پپ گواردیولا چطور است؟
همه‌چیز خوب است، با هم زیاد حرف می‌زنیم. از زمانی که آمده شناخت بیشتری از هم پیدا کرده‌ایم.
*راستش را بگو، وقتی پپ سرمربی شد نگران فیکس بازی کردنت شدی؟
خب این موضوع کار ساده‌ای نیست، چون او فوتبال متفاوت‌تری از چیزی که قبلاً بازی کرده‌ایم، می‌خواست. رفته‌رفته با سبک فوتبالی اش سازگار شدم. او همیشه صد درصد وجودش را می‌گذارد و من هم هر چیزی که بخواهد در زمین انجام می‌دهم.
