احسان حدادی فکرش را هم نمی‌کرد در جهانی دوحه دستش خالی بماند، آن هم به خاطر افت تکنیکی و مصدومیت. هر چند ناراحت شد و ناراضی، اما از طرفی آن را به فال نیک می‌گیرد. خودش می‌گوید: «شاید مدال جهانی می‌گرفتم برای تمرین تا المپیک انگیزه زیادی نداشتم.»
تو بعد از ششمی دایموند لیگ گفته بودی، رکورد پرتابگران خیلی به هم نزدیک است و نتیجه غیرقابل پیش‌بینی، واقعاً همین‌طور بود؟
اخبار ورزشی- من درباره رقبایم می‌دانستم، اما فکر نمی‌کردم خودم این پرتاب را داشته باشم. فکر می‌کردم نتیجه خیلی بهتری بگیرم که نشد. آن هم به خاطر مصدومیت پایم دو هفته قبل از مسابقه بود. در واقع یک هفته بعد از شروع اردوی بلاروس پایم درد گرفت تا حدی که نمی‌توانستم پرتاب کنم. خیلی روی آن کار کردم تا به مسابقه برسم و حتی در قطر هم پیش چند پزشک رفتم که خیلی بهتر شد، بعداز مسابقه مقدماتی فکر می‌کردم ۶۶:۵۰ تا ۶۷:۵۰ سانتیمتر پرتاب کنم که نشد.
شرایط مسابقه خوب بود؟
فینال دو روز بعد از مقدماتی بود. اتفاقی که تا به حال من تجربه نکرده بودم، همین کار را سخت کرد، اما قهرمانی جهان نشان داد سطح رکورد پرتاب دیسک دنیا ۶۷ متر است و بعضی‌ها ۷۰-۷۱ متر را در شرایط خاص می‌اندازند. به نظرم حتی در المپیک هم رکورد پایین می‌آید و شک نکنید ۶۶ متر مدال می‌گیرد. البته که تکرار پرتاب‌های بالای در مسابقات بزرگ خیلی سخت است. فقط ۷-۸ نفر دیسک را ۶۵، ۶۶ متر پرتاب می‌کنند. حتی دانیال استال سوئدی که رکورد ۷۱ متری دارد هم ۵ متر زیر رکوردش انداخت و قهرمان شد.
برای خودت چطور بود؟
امسال، سال خیلی خوبی برای من نبود. من مشکل تکنیکی داشتم و همین مسئله باعث شد تا من با راندمان پایین بدنی در مسابقات شرکت کنم. شرایطم طوری بود که حسین توکلی می‌گفت تو در افت تکنیکی هستی و من با همین شرایط پرتاب کردم و مدال جهانی می‌خواستم. البته نگرفتن مدال را هم به فال نیک می‌گیرم چراکه اگر مدال می‌گرفتم انگیزه‌ام برای تمرین کمتر می‌شد، اما حالا بیشتر تلاش می‌کنم.
چه اتفاقی افتاد که حتی هارتینگ و مالاخوفسکی قهرمانان جهان دوره‌های قبل، فینالیست نشدند؟
اصلاً امکان ندارد یک ورزشکار بدنش مداوم آماده باشد، ناخودآگاه افت می‌کند. مالاخوفسکی پارسال با رکورد ۶۹ متر مدام نفر اول دایموند لیگ بود یا حتی دانیال استال و پرتابگر جامائیکایی. مالا خوفسکی که خیلی ناراحت بود و می‌گفت من خیلی آماده بودم و فکر می‌کردم فینالیست شوم. او از من دو سال بزرگتر است و مدال‌های جهانی زیادی دارد، اما بعضی وقت‌ها نمی‌شود. من هم برای صعود به فینال از تجربه‌ام استفاده کردم. در واقع من نسبت به بقیه خیلی پیشرفت کردم، چراکه بهترین نتیجه‌ام مدال نقره المپیک ۲۰۱۲ لندن بود و بعد از آن هم در جهانی شرکت نکردم یا فینالیست نشدم، اما امسال می‌خواستم مدال بگیرم که نشد.
فکر می‌کردی آقای صالحی‌امیری مسابقه‌ات را تماشا کند؟
من اصلاً نمی‌دانستم و او را ندیدم. خیلی دوست داشتم بعد از مسابقه او را می‌دیدم و حتی در فینال هم باشند. به هر حال او سید است و پا قدمش خوب بود و با همان پرتاب اول من فینالیست شدم. امیدوارم در المپیک با قدم او مدال بگیرم.
از حالا نوبت تمرین برای المپیک است، کی کارت را شروع می‌کنی؟
من به خاطر مصدومیتم باید ۱۰ روز تا یک ماه ریکاوری و درمان کنم و طبق برنامه‌ای که دارم کارم را شروع کنم. المپیک جای با تجربه‌هاست و همه رقبایم جوان هستند. من برای موفقیت در چهارمین المپیک دو سال پیش برنامه‌ریزی کرده‌ام و منتظرم تا سرپرست فدراسیون بیاید تا کار‌ها را با او هماهنگ کنم.
