یک استقلال زیبا و جذاب و فنی آن چیزی بوده که ما از مردان شفر در این دو بازی دیده ایم. استقلال شفر در دو هفته گذشته جوری بازی کرده که انتظار می رفته و توقع بوده. خوب اینجا باید پرسید چگونه استقلال این کیفیت را به دست آورده است؟
*بیایید از تشریح صحنه رخ دادن پنالتی برای استقلال مقابل پارس جنوبی شروع کنیم: این صحنه دقیقا "فضای فکری شفر" در یک سال گذشته را نشان می دهد. اینکه توپ چیست؟ فضا کدام است؟ و رابطه استقلال با آنها چگونه است؟
آبی ها حمله می کنند. در جناح راست توپ لو می رود. نزدیک ترین بازیکن به موقعیت با شدت بالا توپ را پرس می کند. پرس او شکست می خورد(ریزش دیوار شماره یک). نزدیک ترین بازیکن به موقعیت توپ بعد از فرار از پرس دوباره با شدت بالا توپ را پرس می کند(ساخت سریع دیوار شماره دو). فشار زیاد پشت سر هم باعث ضعف حریف می شود. بازیابی توپ انجام می گیرد. بدون معطلی یک پاس طولی صادر می شود. صیادمنش توپ را دریافت می کند، با تمام توان به سمت باکس حریف نفوذ می کند. ورود به باکس. خطا. پنالتی. می دانید تمام اینها چند ثانیه طول کشید؟ از لو دادن توپ تا گرفتن پنالتی؟ فقط 8 ثانیه. و این یعنی سرعت. و این یعنی فوتبال مدرن و روز دنیا که بر محور "زمان و طول" جریان دارد. و این یعنی همان فرم تاکتیکی که شفر در دوران نشستن روی نیمکت استقلال همواره به آن اندیشیده، از آن صحبت کرده، تیمش را طبق آن تمرین داده و در مواقعی هم طبق آن بازی کرده است.
*تغییر در پست شش
**اما چرا با وجود اینکه همواره به آن اندیشیده و از آن حرف زده و تمرینش کرده، فقط گاهی اوقات تیم آن را به اجرا گذاشته است؟ دو نکته در بازی استقلال برابر پارس جنوبی و ذوب‌آهن وجود داشت که ذکر آنها می تواند پاسخی به این پرسش باشد.
*نکته اول اینکه ما در این دو بازی می بینیم که فرشید باقری جایگزین کریمی در ترکیب شده است. البته این فقط یک تغییر از لحاظ نفری می باشد. بلکه در بحث چینش به واقع این روزبه چشمی است که به جای کریمی در پست شش چینش شده است. تغییری که به علت خصوصیات روزبه بسیار برای تیم کارساز شده. روزبه ای که میل تهاجمی بالایی دارد. مدام تلاش می کند تیم را در طول زمین حرکت بدهد. مدام تلاش می کند با حرکت های پابه توپ به قلب دفاع حریف بدون معطلی حمله کند و مدام از پاس های طولی رو به جلو بلند و کوتاه استفاده می کند. بله، اگر به آمار دقت پاس چشمی نگاه کنیم خطاهای زیادی را می بینیم اما همانطور که گفته شد ذات بازی سرعتی روبه جلو با ریسک کردن در هم آمیخته شده است. و خوب در کنار پاس های اشتباهی که صادر می کنید (که البته همه طولی هستند و شما با وجود لو رفتن توپ بین توپ و دروازه خودی آماده دفاع کردن هستید) ، پاس های موفقی هم چنانچه در دو بازی دیدیم صادر می کنید که باعث توسعه موفق حمله تیم در قلب دفاع حریف می شود و این یک امتیاز بزرگ است..
اما برویم سراغ نکته دوم. سراغ آنچه که همه دیدند و تحسین کردند. سراغ روش بازی پاتوسی. روشی کاملا در خدمت اجرای یک بازی سرعتی روبه جلو.. چه روشی؟ پاتوسی اصولا از آن دسته بازیکنانی است که همواره نقش "نیم" را بازی می کنند. هفت و نیم. هشت و نیم. ده و نیم. یعنی بازیکنی که مقداری با آزادی بیشتری نسبت به قراردادهای پست بازی اش خواه هفت باشد، خواه هشت و خواه ده بازی می کند. به این ترتیب ما می بینیم که پاتوسی در نقش پست ده تیم که اساسا مماس با خط هافبک حریف باید بازی کند با پویایی و هوشمندی و البته با آزادی ذاتی که دارا ست از خط هافبک حریفان فاصله می گرفت و به فضای پشت آنها و جلوی خط دفاع سوییچ می کرد.
*چشمی و کانالی که باز می شود
اینجا اهمیت پست ششی مثل چشمی با رویکرد تهاجمی بالا مشخص می شد. روزبه که توپ را دریافت می کرد به جای صدور پاس یک خطه به خط جلویی از ارسال پاس های یک خط و نیمه استفاده می کرد. پاس هایی با طول بیشتر و به قصد فضای پشت هافبک دفاعی حریف. گفتیم که این پاس ها با ریسک بالایی همراه بودند اما خوب هربار که به پاتوسی می رسیدند عملا تیم در یک وضعیت عالی برای خلق موقعیت گل قرار می گرفت.
برای نمونه های بیشتر می توانیم به سراغ صحنه گل دوم برابر ذوب آهن برویم. به نظر شما به چه دلیلی یک تیم در یک سانس حمله ای از زمین خودی تا شش قدم حریف پنج پاس توسعه ای صددرصد موفق صادر می کند؟ پنج پاس که همه رو به دروازه حریف صادر شدند.. چرا؟ چون پاتوسی با فعالیت متحرک بالا در عمق زمین جایگیری کرده است.
وقتی کارگردان بازی تیم به این شکل جایگیری می کند عملا بازیکنان عقب تر و کناری نیز به سمت عمق گرایش پیدا می کنند. اینجا شما طول سازی را تهاجم آبی ها می بینید. طول سازی یعنی گزینه های مداوم در عمق یکدیگر. طول سازی یعنی وقتی همانند این صحنه فرشید باقری در تقاطع یک سوم هجومی توپ را دریافت می کند دیگر به عرض چشم ندارد چون گزینه های طولی به قدر کافی پرتعداد و اغواکننده هستند.
*در واقع آنچه که ما اینجا داریم در موردش صحبت می کنیم و فکت های لازم آن را هم از بازی استقلال برابر پارس جنوبی و ذوب‌آهن داریم این است که اساسا تیم شفر که به دنبال اجرای بازی سرعتی رو به جلو است باید در حوزه "چه کسی" تعریفات واضح تری را روشن سازد. چه کسی باید در پست شش باشد؟ کسی که میل تهاجمی بالایی داشته و از پاس های روبه جلو مداوم بدون ترس استفاده کند. چه کسی باید در پست ده باشد؟ کسی که پویایی بالایی را تولید کند و به طور مداوم در فضاهای پشت خط هافبک حریف جایگیری کند. کسی مثل چشمی. کسی مثل پاتوسی. و خوب شفر در این دو بازی به وضوح قدرت آنها در ساخت مداوم کانال های طولی را دید. این نشان می‌دهد که استقلال پس از فعل و انفعالات مختلف در پست های شش و ده که دو پست اصلی بازی سرعتی روبه جلو هستند به دو گزینه مطمئن و قابل اتکا رسیده است.
