باخت تیم ملی ایران مقابل ژاپن عجیب، غیر مترقبه و بی تکرار نبود که امروز بابت آن پشت دستمان را داغ کنیم؛ بلکه بدبختی آنجا بود که ۳ گل از سامورایی ها دریافت کردیم.
لابد در این زمینه، همه با هم توافق داریم که ایران در سال های گذشته مقابل حریفانی به مراتب بزرگ تر و نامی تر از ژاپن این تعداد گل نخورده بود.
آرژانتین با آن عظمت، اسپانیا و پرتغال و مراکش با تمام ستاره هایی که در اختیار داشتند یا برابر ایران به تساوی رسیدند، یا خیلی خفیف پیروز شدند یا شکست خوردند.
تیم های آسیایی که سر جای خود؛ هرگز با این تعداد گل، غرورمان را جریحه دار نکرده بودند.
سوال این است؛ تیم ملی چرا نیمه دوم بازی با ژاپن در هم شکست؟ این فروپاشی ناشی از کدام اتفاق بود؟
تیم کی روش در همه این سال ها، تیم کم اشتباهی بود. تیمی که به موقع دفاع می کرد، به وقتش هم به حریف ضربه می زد. تیمی محتاط که به سادگی به حریفانش فرصت نمی داد؛
آن اشتباه مرگبار در لحظه ای که بازیکنان به دنبال توجیه داور مسابقه بودند، باعث شد تا ژاپنی ها ضربه نهایی را بزنند. پس از آن چند شلیک مرگبار و کوبنده دیگر به تیم زخم خورده ما، کار تمام کرد. ژاپنی ها اما هرگز اشتباه نکردند و هیچ وقت وا ندادند.
باید قبول کنیم زورمان به ژاپن نرسید؛ دعواهای میدانی بازیکنان ایران و عصبانیت آنها نشان می داد ژاپنی ها به هدفشان رسیده اند؛
آنها سال هاست که جام می گیرند و در فوتبال آسیا، آقایی می کنند. ما با این شکست اما حسرتی ۴۷ ساله را در جام ملت های آسیا تحمل خواهیم کرد.
۴۷ سال قهرمان نشدن و شکست خوردن در جام ملت ها؛ عجب میراث عجیبی!
