همیشه بازی همین بوده؛ ما دیگر عادت کرده ایم و نیازی هم نداریم برای خلاص شدن از انرژی های منفی، پنبه در گوش بگذاریم یا از چشم بند استفاده کنیم!
هر بار در یک تورنمنت حساس یا بازی های نفسگیر، حریفان ایران را تعمدا ضعیف جلوه داده اند. به یمن و ویتنام هم این موضوع ارتباطی ندارد.
از همان روزی که در جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل، به مصاف آرژانتین رفتیم گفتند این آرژانتین، آن آرژانتین نیست؛ چون این تیم به جای مارادونا، لیونل مسی را دارد!
وقتی در جام ملت های آسیا به عراق باختیم موجی از تخریب ها شروع شد که این بچه ها آبروی ایران را بردند.
وقتی هر بار کره جنوبی را در راه صعود به جام جهانی شکست دادیم گفتند این کره، آن کره همیشگی نیست؛ همیشه با این استدلال جلو آمدند که ایران با ضعیف ترین تیم های دنیا بازی می کند.
نمونه اش این شد که اسپانیا، پرتغال و مراکش در جام جهانی روسیه از دیدگاه آنها تبدیل شدند به تیم هایی که حتی لیاقت حضور در جام را نداشتند.
ضعیف جلوه دادن حریفان ایران، حربه ای است قدیمی و تاکتیکی لو رفته؛ دیگر بابت آن نباید وقت و فرصت خود را هدر بدهیم. مگر آدم چقدر عمر می کند که پای این بحث های فرعی بنشیند؟
وقتی کینه و تنفر بی دلیل همه وجودمان را تسخیر کرده، معلوم است که نمی توانیم حقایق را ببینیم.
امروز هم راهیابی تیم ملی ایران به جمع ۴ تیم برتر فوتبال آسیا را بسیار آسان و حقیر جلوه می دهند. این ژاپن را ضعیف ترین ژاپن سال های اخیر می دانند. عمان را که اصلا تیم نمی دانند. چین را حریف دست و پا بسته ای تعبیر می کنند که بود و نبودش در جام ملت های آسیا توفیری نداشت.
مصاحبه پیشکسوتی را خواندیم که از حالا قهرمانی ایران در جام ملت ها را با این تحلیل غریبانه که ما همیشه در آسیا تیمی کبیر و پر افتخار بوده ایم تبریک گفت! و البته او هرگز توضیح نداد این تیم کبیر، چرا ۴۳ سال قهرمان آسیا نشده؟
درد دل زیاد است و فرصت نیز اندک؛ به شما پیشنهاد می کنیم زیاد سخت نگیرید. برخی حرف ها و ادعا را باید خواند و شنید و سرسری هم از آن عبور کرد. هر حرفی ارزش بحث و جدل ندارد...
