تنهایی استقلال تهران در این روزهای مشقت وار بسیار تلخ است، آنها نه تنها از رقبا زخم خورده، بلکه از خودی ها هم دائم الوقت در حال ضربه دیدن هستند! همه می خواهند، انتظارات زیاد، فریاد های معترضانه بلند و جملات تند و آتشین ویرانگر تنها کاری است که از دست قدیمی تر های آبی ها بر می آید!
بد، بد است! این مسئله دیگر نیازی به انتقاد و تندی ندارد! به چه هجوم می آورید؟! به ویرانه ای که دیگر نای ایستادن
و تکیه دادن بر روی پاهای خود را ندارد، چرا سنگ اندازی می کنید؟ آنها خود از این روزهای بی سرانجام خسته و نا امیدند، در یادآوری تلخکامی ها چه هنری نهفته که سال هاست بر روی یکدیگر بدترین ها را می کوبیم؟!
