بعد از تساوی مقابل السد در بازی برگشت و صعود پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان آسیا، تقریبا همه نهادهای رسمی مرتبط با این باشگاه و لیگ ایران، کسب این افتخار را به برانکو و شاگردانش تبریک گفتند. از اهالی فوتبال در ایران گرفته تا پایگاه اطلاع‌رسانی کنفدراسیون فوتبال آسیا و حتی سایت فیفا. بین همه تبریک‌ها جای پیام یک نفر خاص خالی بود؛ کارلوس کیروش!
سرمربی پرتغالی تیم ملی ایران طی سال‌های اخیر نگاه ویژه‌ای به موفقیت تیم‌های ایرانی در مسابقات باشگاهی و رده‌های پایه ملی داشته و معمولا کسب عناوین قهرمانی از سوی آنها را شخصا تبریک گفته است. البته لحن این پیام‌ها با هم متفاوت بوده است. مثلا کیروش که ظاهرا دو، سه سال پیش خیلی از قهرمانی استقلال خوزستان با عبدا... ویسی خوشحال شده بود، به شکل ویژه‌ای به این باشگاه تبریک گفت و نام ویسی را هم با صفت «سختکوش» در پیامش گنجاند. او چند روز بعد وقتی عبدا... را در تمرین تیم ملی دید، دست او را جلوی خبرنگارها و عکاس‌ها بالا برد و بار دیگر به وی تبریک گفت.
دو فصل قبل هم وقتی نفت‌تهران با علی دایی عنوان قهرمانی جام حذفی را به‌دست آورد، کیروش پیام ویژه‌ای برای او منتشر کرد که شاید با توجه به استانداردهای روحی این مربی، احساسی‌ترین پیام او در این سال‌ها باشد. کیروش در فیس‌بوکش نوشت: «دوستان عزیز، اجازه بدهید پیام ویژه‌ای بفرستم به علی دایی و نفت‌تهران بابت قهرمانی در جام حذفی. دستاورد بزرگی بود؛ تبریک.»
ویسی و دایی جزو حامیان پر و پا قرص کارلوس کیروش در این سال‌ها بوده‌اند. درست مثل یحیی گل‌محمدی که او هم سه سال پیش بعد از کسب عنوان قهرمانی در جام حذفی در تمرین تیم ملی حاضر شد و مورد تمجید ویژه آقای سرمربی قرار گرفت.
حکایت موفقیت‌های پرسپولیس اما با بقیه تیم‌ها فرق دارد. لیگ شانزدهم، وقتی پرسپولیس پس از 9 فصل عنوان قهرمانی را به خود اختصاص داد، کارلوس کیروش در صدور پیام تبریک برای این تیم تاخیر انداخت. پرسپولیس آن فصل در هفته بیست و هفتم و پس از پیروزی برابر ماشین‌سازی تبریز قهرمانی‌اش را قطعی کرد اما کیروش به این مساله بی‌تفاوت بود تا جسته و گریخته، صدای اعتراض‌ها بلند شود. او نهایتا با یک هفته تاخیر و پس از اهدای جام در پایان بازی هفته بیست و هشتم برابر پدیده روی صفحه شخصی‌اش چند خطی نوشت و به پرسپولیس تبریک گفت. هرچند این پیام تبریک هم خالی از حاشیه هم نبود، چرا که کیروش برخلاف رسم معمولش این بار نامی از سرمربی تیم قهرمان نبرد و فقط به بازیکنان و هواداران پرسپولیس تبریک گفت.
برانکو البته در فروردین 96 و بعد از برد تیم ملی مقابل قطر پیامی برای کیروش و بازیکنان فرستاد و نشان داد که اهل لجبازی نیست. شاید همین پیام تبریک باعث شد تا کیروش، قهرمانی پرسپولیس در لیگ شانزدهم را البته با تأخیر تبریک بگوید. اتفاقی که سرمربی تیم ملی دو ماه بعد آن را جبران کرد و به پاس تلاش پرسپولیس در صعود به یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا، از اتریش پیامی کوتاه ارسال کرد تا بگوید حواسش به موفقیت‌های تیم برانکو هم هست.
با تکرار قهرمانی پرسپولیس در لیگ هفدهم، سرمربی تیم ملی در چالشی دوباره گرفتار شد اما این بار نه تبریک گفت و نه پیامی برای باشگاه پرطرفدار تهرانی فرستاد. این سکوت او بی‌ارتباط با اوج گرفتن دوباره اختلاف‌هایش با برانکو نبود. اختلاف‌هایی که تا امروز هم ادامه داشته و در حالی که پرسپولیس به فینال آسیا رسیده، هرگز نامی از کیروش میان افرادی که این موفقیت را تبریک گفته‌اند، ندیده‌ایم.
برای سرمربی تیم ملی که حضور تیم جوانان در نیمه‌نهایی قهرمانی آسیا، آغاز مربیگری فرهاد مجیدی و البته انتقال رامین رضاییان به اوستنده بلژیک را تبریک گفته، عجیب است که قهرمانی پرسپولیس را ندیده یا آن را فاقد ارزش برای ارسال پیام تبریک می‌داند. به همین دلیل هم هست که وقتی از محمد مایلی‌کهن درباره صعود پرسپولیس به فینال سوالی می‌پرسند، در پاسخ می‌گوید: «به کیروش بابت این صعود تسلیت می‌گویم.»
همین رفتارهای دوگانه کیروش، بهانه‌ای برای این مصاحبه‌هاست. اگر حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا، آن هم با دست خالی ارزش تبریک ندارد، پس چه مناسبت یا چه موفقیتی می‌تواند کیروش را دست به قلم کند؟ شاید قلم کیروش، فقط برای جنجال یا پاسخگویی به افراد مختلف کارایی دارد و نه نوشتن پیام تبریک. حداقل در ظاهر که اینطور است.
