پیش از این شاید به دلیل ناکامی اغلب تیم های در لیگ قهرمانان آسیا، همیشه این بحث بی سرانجام میان ما و برخی منتقدان در می گرفت که چرا توقع فراوانی از تیم ملی داریم؛ مثلا بعضی ها در عین حال که منطق خاصی ندارند با لجاجت می گویند تیم ملی ایران باید قهرمان جام جهانی شود اما یک توقع ساده تر را از تیم های ایرانی در آسیا ندارند!
نمی دانیم آن شوخی مضحک که ایران باید قهرمان جام جهانی شود از کجا آمده بود یا دستور العمل کودکانه قهرمانی ساده انگارانه در جام جهانی را چه افرادی صادر می کردند؟
هر چه بود این که فوتبالی ها می دانند صعود ایران به فینال لیگ قهرمانان آسیا و قهرمانی در جام ملت های یک اتفاق محیرالعقول است که پرسپولیس در این زمینه معجزه کرد.
پرسپولیس غرور و افتخار را به صورت توامان به فوتبال هدیه داد؛ از این تیم و سرمربی اش ممونیم که با این امکانات حداقلی و با تیمی که پنجره نقل و انتقالات آن بسته بود، به فینال صعود کردیم.
پرسپولیس یک اتفاق نشدنی را با قدرت تمام به سرانجام رساند. برانکو هم ثابت کرد حضورش در پرسپولیس چقدر همه چیز را عوض کرده است. حافظه تاریخی ما آن قدر ضعیف نیست که فراموش کنیم پرسپولیس قبل از حضور او، در رقابت های لیگ هم مشکل داشت و پس از قهرمانی پرسپولیس در دهه ۸۰ با افشین قطبی، سال ها این تیم به حاشیه رفته بود.
خواب قهرمانی در آسیا شاید به چشم خیلی ها نمی آمد اما برانکو با پرسپولیس بلندپروازی را معنا کرد؛ حالا این صعود رویایی به فینال لیگ قهرمانان برای تیم ملی ایران در جام ملت های آسیا پندآموز است...
وقتی پرسپولیس می تواند، تیم ملی ایران هم باید در آسیا متفاوت تر از همیشه باشد؛ از این مساله با وجود تمام دست اندازها و مرارت هایی که تیم ملی دارد، هیچ راه گریزی نیست...
