کاپیتان صمد که در روزهای سخت بسکتبال به او شدیدا احتیاج دارد، بعد از بازی فردا مقابل فیلیپین راهی آمریکا می شود و بازگشتش به تیم ملی در هاله ای از ابهام است. او که شدیدا از وضعیت اقتصادی کشور و به ویژه سطح قراردادهای بازیکنان بسکتبال ناراضی است، می خواهد در ۳۵ سالگی خودش را در چالش جدیدی قرار دهد. صمد نیکخواه بهرامی به زودی راهی آمریکا خواهد شد تا با یکی از تیم های جی لیگ قرارداد امضا کند و شانس این را داشته باشد که در NBA هم به میدان برود. کاپیتان تیم ملی بسکتبال درباره آینده مبهم حرف می زند و می گوید حتی اگر نباشد، جای خالی اش توسط سایر نفرات پر می شود.
صمد از حرف هایش برنگشته و بازیکنان ایرانی را تشویق می کند تا حتی در لیگ های سطح پایین جنوب شرق آسیا بازی کنند؛ اما با شرایط اقتصادی فعلی در لیگ ایران به میدان نروند.
در حاشیه تمرین تیم ملی بسکتبال فرصتی دست داد تا با صمد نیکخواه بهرامی همکلام شویم. در ادامه مشروح صحبت های کاپیتان تیم ملی بسکتبال را می خوانید:
* از بازی با فیلیپین شروع کنیم. در اولین دیدار در مرحله نهایی انتخابی جام جهانی نیاز به پیروزی داریم.
فیلیپین همواره جزو تیم های قدرتمند آسیا بوده و هنوز هم هست. به قول یکی از سیاستمداران عزیزمان اگر بعدا مرا متهم نکنند، بازی سختی است! جدا از اینکه هر بازیکنی در زمین باشد و هر کسی مربی این تیم باشد، فیلیپین جزو تیم های خوب آسیا به حساب می آید. الان تقریبا در این گروه بین تیم های ایران، استرالیا، فیلیپین و ژاپن ۳ تیم به جام جهانی می روند و رقابت بین این ۴ تیم است. به همین خاطر همه بازی ها برای ما اهمیت دارد.
* چند بازیکن مصدوم هم در تیم هستند که به نظر می رسد کار ایران را سخت تر می کنند؟
بله، متاسفانه چند بازیکن از جمله حامد و ارسلان با مصدومیت دست و پنجه نرم می کنند. حدادی که فکر می کنم قطعا بازی نکند. بقیه بازیکنان خوب تمرین کردند و آماده هستند. بعد از بازی های آسیایی مربیان سعی کردند از نظر روحی و روانی روی بازیکنان کار کنند. احتمالا چند بازیکن جدید هم به ما اضافه می شوند. امیدوارم که با حمایت تماشاگران بتوانیم فردا برنده از زمین بیرون بیاییم.
* برسیم به وضعیت خودت. آنطور که شنیدیم بعد از بازی با فیلیپین قصد داری به آمریکا سفر کنی؟
من از قبل این موضوع را اعلام کرده بودم. قرار است به آمریکا بروم و آنجا با ۲،۳ تیم تمرین کنم. شرایط بسکتبال آمریکا طوری است که بیشتر رزومه یک بازیکن در همان کشور برایشان مهم است؛ حالا هر کجای دیگر دنیا که بازی کرده باشی. تیم هایی که قرار است با آنها تمرین کنم، در جی لیگ هستند. من هم برای تمرینات خصوصی دعوت شدم و امیدوارم که اتفاقات خوبی آنجا برایم رخ دهد.
* چند سال قبل هم به آمریکا رفتی و با یک تیم تمرین کردی؟
آن موقع تیم دالاس که در NBA حضور دارد، دعوت نامه داده بود. این بار تیم هایی که به من دعوت نامه داده بودند، در جی لیگ هستند. در این لیگ تیم های دوم حاضر در لیگ NBA بازی می کنند که با تیم های اول هم در ارتباط هستند. در واقع اگر در جی لیگ بازی کنم، این شانس را دارم که با قراردادهای کوتاه مدت ۱۰ روزه یا یک ماهه با تیم های NBA ببندم چون می توانند در هر مقطعی از فصل بازیکنان را جایگزین کنند. سال گذشته بیش از ۳۰ بازیکن جی لیگ در NBA هم بازی کردند. این آمار هر سال بالاتر می رود و این شانس برای من وجود دارد.
* سال های قبل هم این موقعیت برایت وجود داشته و به آمریکا نرفتی یا برای اولین بار در این سن و سال چنین پیشنهادی دریافت کردی؟
بعد از المپیک ۲۰۰۸ پیشنهاداتی از آمریکا داشتم؛ اما در آن مقطع من از فرانسه هم پیشنهاد داشتم که به خاطر شرایط زندگی ام فرانسه را انتخاب کردم. الان خیلی دوست دارم یک بار هم که شده، در آمریکا بسکتبال بازی کنم چون آنجا مهد بسکتبال دنیاست.
* غیبت تو در بازی با ژاپن و سفرت به آمریکا به این معناست که شاید دیگر در تیم ملی نباشی؟
من چند باری با سرمربی و مسئولان تیم صحبت کردم. من از ۱۷ سالگی در تیم ملی بازی کردم و الان ۱۸ سالی می شود که ملی پوش هستم. فکر می کنم همه از میزان علاقه من به تیم ملی و اینکه در چه شرایطی در بازی های ملی حاضر شدم، خبر دارند. واقعا با توجه به شرایط زندگی ام حیف است که چنین موقعیتی را از دست بدهم. فکر می کنم هر بازیکنی جای من بود، چنین تصمیمی می گرفت. با مربیان هم صحبت کردم و آنها نیز شرایط مرا درک کردند.
* اما نبودنت به عنوان کاپیتان و یکی از تاثیرگذارترین بازیکنان تیم ملی شاید خیلی به چشم بیاید؟
من اینطور فکر نمی کنم. غیبت من خیلی در نتیجه گیری تیم ملی تاثیر نمی گذارد. من سعی می کنم وقتی که هستم، خوب بازی کنم؛ اما روزی که من هم نباشم، مطمئنا سایر بازیکنان چیزی کم ندارند و حتی شاید بهتر از من بازی کنند.
* اینطور که صحبت می کنی، یعنی در ادامه مسابقات انتخابی جام جهانی نیز همراه تیم ملی نیستی؟
فعلا نمی دانم. این سوال را خیلی ها از من می پرسند؛ اما من فعلا تمرکزم روی بازی با فیلیپین است. بعد از اینکه به آمریکا بروم و شرایطم مشخص شود، می توانم درباره آینده صحبت کنم. من اهل خداحافظی کردن نیستم چون قبلا هم گفتم که این مراسم در ایران درست برگزار نمی شود. اگر من به آمریکا بروم و قرارداد ببندم که آماده هستم و احتیاجی به من باشد، به تیم ملی می آیم؛ اما اگر قرارداد نبندم، شرایطم فرق می کند. من قطعا با وضعیت فعلی و قیمت دلار در ایران بازی نمی کنم. به همین خاطر تا آذرماه من نه تمرین می کنم و نه بازی. بنابراین نمی توانم بیایم و برای تیم ملی هم بازی کنم چون اصلا آماده نیستم. به همین خاطر می گویم که بازی کردن در تیم ملی به خیلی از مسائل بستگی دارد.
* یک اتفاق عجیب این است که در فاصله یک ماه مانده به شروع لیگ برتر خیلی از بازیکنان تیم ملی هنوز قراردادی با تیم های باشگاهی ندارند؟
متاسفانه یک بیماری در بسکتبال باشگاهی ما هست که تیم ها خیلی دیر استارت می زنند. ما همه چیز را فدای تیم ملی می کنیم و بقیه مسائل را فراموش می کنیم. باید موازی کاری صورت بگیرد و سایر کارها را هم پیش ببریم. چند روز قبل بود که جلسه هماهنگی لیگ برتر برگزار شد؛ در حالی که شهریورماه است و فاصله کمی تا شروع لیگ مانده است. این جلسه را می توانستیم در فروردین یا اردیبهشت برگزار کنیم. این مشکل فقط به فدراسیون برنمی گردد و خیلی از باشگاهها هم وضعیت مشخصی تا روز آخر ندارند.
* الان ۱۲ تیم اعلام آمادگی کرده اند؛ اما بازهم مشخص نیست لیگ با چند تیم برگزار می شود؟
این بیماری به مرور در بسکتبال رخ داده است. قبلا به محض پایان لیگ، تیم ها برای سال بعدی با بازیکنان قرارداد می بستند. البته شرایط کشور تغییر کرده و آن موقع وضعیت باشگاهها بهتر و باثبات تر بود. الان اگر فدراسیون فروردین و اردیبهشت جلسه لیگ را بگذارد، هیچ تیمی از آینده خودش خبر ندارد. من نمی خواهم ناامیدانه حرف بزنم؛ اما الان در هیچ زمینه و شغلی شما نمی توانید حتی درباره یک هفته بعد خود حرف بزنید. فکر می کنم بعد از بازی های تیم ملی باشگاهها بازیکنان خود را جذب کنند و به مرور تمرینات آنها آغاز شود. اگر لیگ خوب داشته باشیم، بسکتبالمان هم پیشرفت می کند.
* توصیه جالبی هم به سایر بازیکنان تیم ملی کرده بودی و گفته بودی که در لیگ ایران بازی نکنند؛ حتی اگر شده بروند در دوبی راننده تاکسی شوند!
بازهم می گویم. هر کالایی یک ارزشی دارد و این در تمام دنیا وجود دارد. در بسکتبال هم بازیکنانی که در لیگ بازی می کنند، حدشان خیلی بالاتر از قراردادهای فعلی است. یک راننده تاکسی در دوبی درآمدش مثلا ۵ هزار دلار است. ۵ هزار دلار با قیمت فعلی ۷۰ میلیون و سالیانه ۸۰۰ میلیون تومان می شود. من نمی گویم رانندگان تاکسی انسان های سطح پایینی هستند؛ اما ورزشکار حرفه ای همه جای دنیا ارزش مشخصی دارد. یعنی بسکتبالیست های ما در ایران نباید نصف یک راننده تاکسی هم درآمد داشته باشند؟ بعد عمر حرفه ای یک ورزشکار در مجموع ۱۰، ۱۲ سال است که اگر نتواند خودش را جمع کند، تا آخر عمر مشکل دارد.
* پس با این وضعیت حتی اگر بدون تیم هم بمانی، حاضر نیستی در لیگ ایران بازی کنی؟
من صد درصد در لیگ ایران بازی نمی کنم. حتی اگر قرارداد ۵۰۰ میلیون تومانی هم ببندم، می شود ۳۰ هزار دلار! قرارداد من سال قبل در چین ماهیانه ۸۰ هزار دلار بود. واقعا با این مبالغ من حاضر نیستم در لیگ ایران بازی کنم. به نظرم سایر بازیکنان هم باید به لیگ های خارجی بروند. حتی بروند در لیگ کشورهایی مثل تایلند و اندونزی ماهیانه ۶، ۷ هزار دلار هم بگیرند، بهتر از اینجاست!
