در روزهایی پر تلاطمی که باشگاه استقلال تجربه می‌کند و در گیر و دار نقل و انتقالاتی این باشگاه، مجتبی جباری هم از دنیای مستطیل سبز خداحافظی کرد تا وی نیز در این روزها در کانون توجه قرار بگیرد. بعد از خداحافظی او بود که نقل قولی افشاگرانه از سیدرضا افتخاری در رسانه‌ها در خصوص جباری و بازگشت وی به استقلال منتشر شد. مدیرعامل استقلال بعد از یک سال پرده از راز قرارداد با جباری برداشت و اعلام کرد همان زمان ایفمارک مصدومیت وی را تایید کرد اما بنا به اصرار منصوریان او را جذب کردیم.
شاید اصرار منصوریان برای جذب یک بازیکن مصدوم گناه تلقی شود، اما پذیرش این اصرار از سوی مدیرعامل که مقام بالادست سرمربی است را هم می‌توان عذر بدتر از گناه دانست. مدیرعامل یک باشگاه می‌تواند بنا به ادله کافی و لازم زیر بار اصرار سرمربی تیمش با هر خواسته غیر منطقی نرود و این نه تنها امر غیر طبیعی نیست، بلکه شیوه درست تر در مدیریت باشگاه است. هرگونه درخواست های غیر منطقی از سوی سرمربیان یک اشتباه است اما پذیرفتن این درخواستها با علم به اشتباه بودن آن از سوی مدیران اشتباهی به مراتب بزرگتر محسوب می‌شود.
البته این تنها باری نبوده است که مدیرعامل استقلال خواسته‌های سرمربیان تیمش را با علم به اشتباه بودن آن پذیرفته و در آینده به آنها اعتراف کرده است. افتخاری چندی پیش هم اعلام کرد از ابتدا با حضور بویان در استقلال مخالف بوده اما با اصرار شفر وی را جذب کرده است.
اگر مجتبی جباری باوجود مصدومیت جذب استقلال شد، با استناد به گفته مدیران این باشگاه مبلغ قراردادش بازی به بازی بود و نمی توانست بار مالی چندانی برای این باشگاه داشته باشد. ضمن این که مجتبی جباری از محصولات آکادمی استقلال بود، سالهای سال برای این تیم زحمت کشید و بهترین سالهای فوتبالش را با پیراهن آبی سر کرد، کاپیتان این تیم بود، هواداران خاطرات خوشی از او داشتند و شاید حق جباری بود و بازیکنی در این حد بود که آخرین سال فوتبالش را با پیراهن استقلال سر کرده و با پیراهن این تیم خداحافظی کند و اصرار منصوریان بر جذب جباری علیرغم مصدومیتش می توانست این توجیهات را داشته باشد. توجیهاتی که البته مدیرعامل می توانست آنها را نپذیرد. اما وقتی پذیرفت هم بهتر بود که با گذشت یک سال از آن بار دیگر پرونده آن را باز نکند.
اما اصرار شفر برای جذب بازیکن در حد بویان می‌تواند سئوال بر انگیز باشد. بویان مجتبی جباری نبود که سالهای زیادی برای استقلال بازی کرده باشد و یکی از بهترین بازیکنان تاریخ این باشگاه باشد. کاپیتان این تیم نبود و گذشته از آن رزومه قوی هم نداشت. او قبل از پیوستن به استقلال ماه های زیادی را بازی نکرده بود و حضورش در این تیم هم اصلا موفقیت آمیز نبود. حال این که چرا مدیرعامل استقلال باتوجه به جمیع جهات و به خصوص باتوجه به رزومه نه چندان قوی بویان با اصرار شفر حاضر به عقد قرارداد با وی شد و بعدا نیز به آن اعتراف کرد.
