در بحث تیم ملی آنها گاهی واقعاً متعصب می‌شوند اما گاهی شما در یک بازی ملی دوستانه می‌بینید که 2 هزار نفر هم به ورزشگاه نمی‌روند! در بحث باشگاهی مردم ما واقعاً پرسپولیس و استقلال را دوست دارند و نتایج این دو تیم بعضاً روی زندگی خصوصی آنها تأثیر می‌گذارد. البته در سال‌های اخیر مشکلات فکری و اقتصادی مردم آن‌قدر زیاد شده که شاید خوشحالی با یک برد فوتبالی خیلی تایم زیادی نداشته باشد اما هنوز هم بخشی از مردم ساعاتی را با فوتبال خوش هستند و حتی حرص خوردن‌های آن را هم دوست دارند.
پرسپولیس در لیگ برتر 4 بار قهرمان شده که دو بار اول مزه بیشتری برای هوادارانش داشت. سال اول پرسپولیس، فجرسپاسی را در آزادی برد و استقلال در انزلی باخت. آن روز خیلی از پرسپولیسی‌ها اصلاً فکر نمی‌کردند تیم‌شان قهرمان شود و فقط 30، 40 هزار نفر به آزادی رفته بودند اما پرسپولیس «دقیقه نودی» قهرمان شد و به همین دلیل هم آن قهرمانی به پرسپولیسی‌ها چسبید. مشابه همین اتفاق سال 87 هم تکرار شد که پرسپولس با گل دقیقه 96، سپاهان را در تهران 2 بر یک برد و قهرمانی‌اش آن‌قدر هیجان‌انگیز شد که پرسپولیسی‌ها مثل بازی ایران و استرالیا به خیابان‌ها ریختند و تا پاسی از شب شادی کردند. امسال اما قهرمانی قرمزها نه اینکه برای آنها شیرین نباشد اما حلاوت قهرمانی‌های سال‌های 81 و 87 را نداشت. البته پرسپولیس در کل فصل شایسته قهرمانی بود و مزد خود را هم گرفت ولی یک بار دیگر ثابت شد که فوتبال‌دوستان ایرانی قهرمانی‌های دقیقه نودی و هیجان‌انگیز که تا روز آخر و حتی ثانیه‌های آخر طول بکشد را خیلی بیشتر دوست دارند. انگار در آن صورت کری خواندن برای رقیب هم مزه دیگری دارد.
