برای شان چیزی شیرین تر از برپایی جشن قهرمانی لیگ برابر منچستر یونایتد نبود، هیچ چیز. در سایت باشگاه منچسترسیتی آمده بود "برابر یونایتد هیچ صندلی خالی نخواهد ماند، حتی یک صندلی". طرفداران سیتی صندلی ها را پر کرده بودند و خاطره دو بار برپایی جشن شیرین قهرمانی آرسنال در لیگ برابر تاتنهام را برمی شمردند. قرار بود در پایان دیدار دست های شان را در خانه برابر طرفداران سرخپوش بالا برده و پرچم های آبی آسمانی شان را تکان دهند. قرار بود بادکنک ها را هوا کنند و فشفشه ها را روشن، قرار بود آنها پس از شکست خفت بار سه شب پیش در لیگ قهرمانان برابر لیورپول از ته دل بخندند، قرار بود سیتی کنار بایرن مونیخ زودتر از موعد، جشن قهرمانی لیگ را برپا سازد.
همه چیز رویایی آغاز شد، بیش از حد سرخوشانه، مسحور کننده. سیتی حتی بدون کوین دی بروین، کایل واکر و سرجیو آگرو هم یونایتد را مقهور خود کرد. عقربه که دقیقه سی را نشان داد، غریو طرفداران سیتی بلند شده بود: "قهرمان، قهرمان، قهرمان...". آنها با دو گل جلو افتاده بودند و جشن قهرمانی لیگ پیش رو بود، برابر قدیمی ترین حریف، کینه جو ترین رقیب. گل اول را کاپیتان وینسنت کمپانی با سر در مصاف کریس اسمالینگ زده بود و گل دوم را گوندگان پنج دقیقه بعد با چرخشی باله وار در درون محوطه جریمه. رحیم استرلینگ دو فرصت باورنکردنی را برای گشودن دروازه داوید دگیا از دست داده بود، با این وصف قهرمانی سیتی "تمام شده" به نظر می رسید. آنها طی ده سال اخیر هرگز دیداری را که با دو گل اختلاف جلو افتاده بود واگذار نکرده بودند، هیچ وقت.
ولی در نیمه دوم همه چیز وارونه شد. بدون تغییری در ترکیب یونایتد، بدون تعویض. بازیکنان سرخپوش زخم پذیر نیمه اول بدل شدند با مردان کارساز نیمه دوم. پل پوگبا با موهای رنگ شده اش شبیه پانک ها بدل شد به شیر غران. او که در نیمه اول بدترین بازیکن میدان بود در نیمه دوم شد بهترین بازیکن... پاس با سینه آندر هررا برای پوگبا پس از سانتر آلکسی سانچز غنایی داشت توصیف نکردنی، آن هم برای بازیکنی که فصل پردغدغه ای را سپری کرده بود. پوگبا گل دومش را با آن ضربه سر لبالب از اقتدار زد. دو گل طی نود و هفت ثانیه، فقط نود و هفت ثانیه یادآور بهترین بازی های پل اینس، برایان رابسون و روی کین با همان پیراهن بود. گل سوم را اسمالینگ مغلوب کمپانی طی گل اول سیتی زد تا انتقامش از کاپیتان سیتی را با ظاهر شدن برابر دروازه و نواختن آن ضربه بگیرد.
چهره بهت زده ادرسون پس از گل اسمالینگ خبر از اهمال بی حصر مدافعان سیتی می داد "کجا بودید؟ چه می کردید؟"
پیروزی 0-2 سیتی طی شانزده دقیقه بدل شد به شکست 3-2. قلب دفاع سیتی - دوباره - شکنندگی اش را عیان ساخته بود. پپ در فاصله شکست سه روز پیش از لیورپول در لیگ قهرمانان و سقوط برابر یونایتد در لیگ نه فقط معمای "پاشنه آشیل" قلب دفاع مردانش را حل نکرده بود، بلکه برای اولین بار به عنوان مربی در دو دیدار پیاپی شاهد سه بار فرو ریختن دروازه مردانش شده بود: دریافت شش گل در دو دیدار طی هفتاد و دو ساعت.
پس از آن همه در "نمایش بزرگ" نقش های متفاوت شان را بازی کردند. دی بروین وارد شد و طی نوزده دقیقه چهار پاس خطرساز ارسال کرد. آگرو جای گوندوگان را گرفت تا دویستمین گلش با آن پیراهن را بزند. هجوم مهار ناپذیرش او را تا آستانه دروازه پیش برد ولی اشلی یانگ سرنگونش کرد و مارتین اتکینسون داور دیدار که برای دومین سال پیاپی قضاوت داربی منچستر در استادیوم اتحاد را بر عهده داشت نه یانگ را برای خطایش اخراج کرد و نه نقطه پنالتی را نشان داد. سپس داوید دگیا مثل همیشه نقش ویژه اش در پیروزی های یونایتد را با مهار توپ پس از ضربه سر آگرو بازی کرد. کمب بعد توپ هم به تیر دروازه افقی یونایتد خورد تا سیاهه ناکامی های سیتی در نیمه دوم کامل شود.
پیروزی بیش از حد دراماتیک یونایتد سوی پر تب و تاب دیگری هم داشت: پیروزی مورینیو برابر گواردیولا... طرفداران سیتی پیش از دیدار عکسی از مورینیو را که زیرش نوشته بودند "مربی تمام شده" کنار تصویری از گواردیولا با عنوان "مربی نابغه" بالا برده بودند. مورینیو پیش از آن طی بیست نبرد با پپ فقط چهار بار گواردیولا را شکست داده بود. ده بار شکست خورده و به شش تساوی قناعت کرده بود.
او این بار از شکست، پیروزی ساخت. او بین دو نیمه چه کرد؟ چه گفت؟
اسمالینگ در انتهای بازی برابر دوربین ها در پاسخ به این دو پرسش گفت "... مورینیو هشدار داد ما از اون دلقک ها نیستیم که بایستیم و جشن قهرمانی سیتی را تماشا کنیم، نه نیستیم".
جمله های مورینیو یادآور سخنانش به عنوان مربی چلسی پیش از مصاف با لیورپول که خود را آماده برپایی جشن قهرمانی کرده بود بشمار می رفت "... اونا می خوان از ما
چیزی شبیه دلقک های سیرک بسازن و جشن قهرمانی شان را برابر ما برپا کنند، ولی ما دلقک نیستیم"... به زانو درآوردن سیتی و پپ با این نمایش، مهم ترین پیروزی مورینیو روی نیمکت یونایتد بود و به همین دلیل از آن به عنوان مهم ترین پیروزی اش پس از فینال لیگ قهرمانان 2004 یاد کرد. این همان نبردی بود که "بازی دو نیمه ای" را تبیین می کد. یکی نیمه "آبی آسمانی" و یک نیمه "قرمز پررنگ".
سیتی هنوز - احتمالا - قهرمان لیگ خواهد شد، ولی طعم شکست های بیش از حد تلخ را هم چشیده. حالا سیتی یادآور آرسنال 2004 شده، تیمی که لیگ را فتح کرد، ولی رویای سه گانه را سپرد به باد.
