مراسم معرفی برترین‌های فوتبال آسیا در سال 2017 در بانکوک که ایران در بخش جوایز انفرادی آن تنها دو نماینده آن هم نه در فوتبال بلکه در فوتسال دارد، پایگاه خبری تحلیلی فاکس اسپورت آمریکا در بخش فوتبال آسیا گزارشی درباره عدم حضور نمایندهای از ایران در جمع نامزدهای کسب عنوان بهترین بازیکن سال قاره کهن منتشر کرده است.
این گزارش که به قلم جان دوئردن، کارشناس فوتبال آسیا نوشته شده را در ادامه می‌خوانید:
با ایرانی‌ها که صحبت می‌کنی، از افتخار و غرور‌آمیز بودن دستاورد تیم ملی‌شان می‌گویند. اینکه آسیا «شماره یکی» مشخص داشته باشد، اتفاقی نیست که اغلب اوقات رخ دهد اما در حال حاضر وضعیت اینگونه است و آن تیم از تهران می‌آید. یک مرور سریع از عملکردهایش در مرحله انتخابی جام جهانی 2018 نشان می‌دهد که این شاهزاده‌های پارسی در گروه A بر اوضاع مسلط بودند. اینکه رقبایش آنقدر تحسین‌برانگیز ظاهر نشدند هم چیزی از ارزش شکست‌ناپذیری ایران در تمام 10 بازی‌اش کم نمی‌کند. تنها در بازی دهم بود که در خط دفاعی ایران رخنه‌هایی پیدا شد اما آن موقع مدت‌ها بود که از صعود این تیم می‌گذشت.
کارلوس کی‌روش چند باری درباره دستاورد تبدیل کردن تیمش به تیم اول آسیا طبق رده‌بندی فیفا صحبت کرده بود. در 18 ماه گذشته یا قبل‌تر از آن، جدول رده بندی فیفا در رویدادهایی که در زمین مسابقه رخ می‌داد، منعکس شده و قطعاً کمتر کسی در هر کجای قاره آسیا است که کوچکترین اختلافی با این واقعیت داشته باشد. با این حال شاید لازم باشد که اعتبار بیشتری برای پیشرفتی که در این تیم حاصل شده است، قائل بود. هواداران در ایران هنوز هم کمی احساس ناراحتی می‌کنند، ناراحتی از اینکه شاید همه این دستاوردها کافی نباشد.
نگاهی به فهرست نامزدهای کسب دو جایزه اصلی مراسم معرفی برترین‌های فوتبال آسیا هم می‌تواند ناراحتی آنها را توجیه کند. یکی از این لیست‌ها بازیکنان شاغل در فوتبال آسیا و دیگری بازیکن که در عرصه‌‌های بین‌المللی بازی می‌کنند را شامل می‌شود. در نگاه اول به نظر می‌رسید احتمال اینکه نمایندگانی از ایران در هر دو لیست حضور داشته باشند، بسیار قوی باشد. فوتبال بازی عقاید است و به ندرت پیش می‌آید که همه فوتبالدوستان درباره مسئله در این ورزش کاملاً اتفاق نظر داشته باشند اما در سالی که ایران با اختلاف بهترین تیم ملی فوتبال آسیا را داشت و برخی از بازیکنان صادر شده از این کشور به اروپا هم خوش درخشیدند، غیبت هیچ نمایندهای از ایران در این دو لیست تعجب‌آور است.
در بخش بازیکنان شاغل در آسیا، مهدی طارمی یکی از بازیکنان ایرانی بود که شاید در پایان ماه نوامبر باید عازم بانکوک می‌شد. مهاجم پرسپولیس هم در رده باشگاهی و هم در رده ملی سال بسیار خوبی را تجربه کرد. در لیگ ایران، او برترین گلزن بود و به قرمزپوشان پایتخت کمک کرد عنوان قهرمانی لیگ را تصاحب کنند. در لیگ قهرمانان آسیا هفت گل زد تا تیمش به مرحله نیمه نهایی برسد و تنها شکست برابر الهلال بود که آنها را از رسیدن به مراحل بالاتر محروم کرد.
برنده جایزه بهترین بازیکن فوتبال ایران در دو سال اخیر، در رده ملی و برای « تیم ملی» هم به نوبه خودش خوب کار کرده است. او هشت گل زده و مسبب رقم خوردن اتفاقات مهمی شد. این اما با وجود و شاید هم به خاطر رقابتی بود که طارمی برای تصاحب پست‌های هجومی در تیم ملی ایران با مهاجمان تحسین‌برانگیزی دیگری داشت که در تعدادی از بزرگترین لیگ‌های دنیا توپ می‌زنند و به دنبال کسب فرصت بازی در تیم ملی بودند.
زمانی که ایران به ضربه آخر برای رسیدن به جام جهانی روسیه نیاز داشت، طارمی آماده خدمت‌رسانی بود. در 5 روز در ماه مارس، ایران عملاً اطمینان حاصل کرد که تابستان سال 2018 جزو تیم‌هایی نیست که بازیکنان ملی‌پوشش به تعطیلات می‌روند و با کسب دو پیروزی یک بر صفر افق‌های مسکو را می‌دید. بازی بعدی این تیم در خانه برابر ازبکستان بود و گل طارمی پیروزی را قطعی و مهر تأیید را پای صعود ایران زد. طارمی زمانی که تیم ملی به او نیاز داشت، از راه می‌رسید و کارش را انجام می‌داد.
در فهرست نامزدهای شاغل در خارج از آسیا هم بازیکنی مانند رضا قوچان‌نژاد هست. این مهاجم تکنیکی فصل گذشته دومین گلزن برتر مشترک لیگ دسته اول فوتبال هلند شد. لیگ هلند شاید این روزها جزو لیگ‌های برتر فوتبال اروپا نباشد اما هنوز هم جزو بهترین لیگ‌های جهان است و فقط از عده یک بازیکن خوب برمی‌آید که در آنجا خودش را اثبات کند و یک بازیکن خاص می‌‌خواهد تا بتواند در یک فصل آن 20 گل بزند، تنها یکی کمتر از آقای گل لیگ. پس اگر یک بازیکن آسیایی توانسته در چنین لیگ مهمی، چنین آمار تحسین‌برانگیزی را به ثبت برساند، آن بازیکن قطعاً شایسته تمجید است.
هدف، زیر سؤال بردن صلاحیت نامزدهای معرفی شده در لیست AFC نیست اما گوچی هم یکی از بهترین بازیکنان حال حاضر آسیا است که در لیگ مورد احترام و سطح بالای اروپایی خوب کار می‌کند. در عین حال، وقتی که عملکرد او در رده ملی را هم در نظر بگیرد، باز هم به این نتیجه خواهید رسید که 2017 برای او سالی خوب بود. علاوه بر او ایران بازیکنان خوب دیگری هم در مسیر رسیدن به روسیه داشت، از جمله سردار آزمون که همین حال هم توانسته جایگاهش را به عنوان یکی از مهاجمان طراز اول فوتبال آسیا مسجل کند. برخی شاید سطح تعریف و تمجید از او را بالاتر از این هم ببرند اما در نهایت همه در یک موضوع اتفاق نظر دارند: اینکه مهاجم 22 ساله روبین کازان بازیکنی با توانایی‌های خاص است. سامان قدوس هم بازیکن ایرانی دیگری است که در یک لیگ اروپایی دیگر، دقیقاً یک سال پیش، یک گل به یاد ماندنی زد.
اگر هریک از این سه بازیکن به لیست نهایی نامزدهای کسب جایزه بازیکن سال فوتبال آسیا راه پیدا می‌کردند، قطعاً در آسیا کسی از این اتفاق تعجب نمی‌کرد. در واقع اینکه هیچ یک از آنها شایسته قرار گرفتن در این فهرست دانسته نشده‌اند تعحجب‌آورتر است. این بدان معنا نیست که یک گرایش ضد ایرانی وجود دارد– شائبه‌ای در سال‌های اخیر بارها و بارها تکرار شده است – اما هواداران ایران و تعدادی از بازیکنان آنها حق دارند از دیده نشدن عملکرد نمایندگان‌شان در سال 2017 که برای آنها سالی استثنایی بود، ناراحت باشند.
