دربی ۸۵ به لحاظ کیفی سطح مطلوبی نداشت و هیچیک از دو تیم نتوانستند استانداردهای لازم برای چنین دیدار حساسی را ارائه دهند. این بازی بسیار کم حادثه بود و به لحاظ داشتن موقعیت‌های گل در فقر به سر می‌برد. اما شاگردان برانکو ایوانکوویچ موفق شدند این بازی کم حادثه و کم کیفیت را با حداقل نتیجه ممکن به سود خود خاتمه دهند.
گریزی می‌زنیم به دربی ۸۴، جایی که پرسپولیس بسیار پر قدرت تر از حال خودش بود. پرسپولیس در دربی ۸۴ از بازیکنانی مثل سروش رفیعی، محسن مسلمان (از ابتدا و در ترکیب ثابت)، فرشاد احمدزاده، رامین رضاییان و مهدی طارمی سود می‌برد. ضمن این که یکسری از ستاره‌های این تیم مثل بیرانوند، حسینی، انصاری نسبت به حال خود شرایط بهتری داشتند و در اوج بودند.
منصوریان در حالی در آن دربی موفق به شکست دادن پرسپولیسی شد که به زعم بسیاری از اهالی فوتبال اگر بهترین پرسپولیس تاریخ نبود، یکی از بهترین پرسپولیس‌های تاریخ بود.
اما استقلالی‌ها برای آن بازی یک استراتژی خاص داشتند و آن هم تجمع در خط دفاعی، کشیدن پرسپولیس به زمین خودی و باز شدن با سرعت و استفاده از ضد حملات با پاس‌های بلند از دفاع به حمله بود. منصوریان در آن بازی با همان شیوه به برتری سه گله مقابل پرسپولیس رسید تا یکی از ناباورانه ترین شکست‌های سرخ پوشان رقم خورده باشد.
دربی ۸۵ شرایط متفاوتی داشت و هیچ یک از دو تیم نه آن اشتیاق پیروزی را داشتد و نه به آن صورت زورشان به هم می‌رسید. دو تیم با استراتژی نباختن و استفاده از فرصت‌ها قدم به میدان گذاشتند و این شاگردان برانکو بودند که اولین و معدود فرصتهای بازی را تبدیل به گل کردند.
پس از آن پرسپولیس همان شیوه‌ای را اتخاذ کرد که در دربی ۸۴ استقلال به آن متوسل شد. یعنی تجمع در زمین خودی، کشیدن تیم حریف در یک سوم دفاعی خودی و استفاده از ضد حملات سریع با پاس‌های بلند از دفاع به حمله و حساب کردن روی سرعت بالای علیپور و منشا. اتفاقی که بارها تکرار شد اما مهاجمان پرسپولیس توان استفاده از فرصتهای به دست آمده را نداشتند. در واقع پرسپولیس با همان نسخه‌ای برنده دربی ۸۵ شد که خود در دربی ۸۴ مغلوب شده بود.
