برانکو ایوانکویچ را می توان بهترین مربی پرسپولیس در دو دهه اخیر نامید. کسی که فلسفه فکری باشگاه را تغییر داد اما باید قبول او در بازی با الهلال عربستان دچار اشتباهات بزرگ تاکتیکی و حتی مدیریتی شد.
اینکه بازیکنان به صورت شبانه از هتل بیرون می روند و 4 صبح برمی گردند، مساله ساده نیست که بخواهیم به راحتی از کنارش عبورکنیم. پرسپولیسی هایی که این کار را کردند، هرگز جریمه نشدند و قبح کار وقتی شکست که مدیران باشگاه نیز، بازیکنان را همراهی می کردند و عضو هیات مدیره پرسپولیس نیز گشت زنی و تفریح بامدادی سرخپوشان را یک امر عادی دانست.
سرخپوشان در حالی از هتل بیرون رفتند که برانکو بارها گفت این موضوع را نمی دانسته و هرگز از آن خبردار نشده است. به نظر شما مربی بزرگی مثل برانکو نباید وضعیت بازیکنانش در اردو را بداند؟ آیا در اردوی تیم ملی با مدیریت کارلوس کی روش، یک بازیکن جرات می کند ساعت 10 شب از هتل خارج شود و 4 بامداد برگردد آن هم به فاصله دو روز مانده تا دیدار حساس در نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا. اصلا این طور بگوییم که ملی پوشان نیز شیطنت می کنند و از اردوی تیم ملی بیرون می روند؛ کی روش وقتی موضوع را بفهمد، چه بلایی بر سر این بازیکنان می آورد؟ آیا آنها دیگر می توانند فوتبال بازی کنند!
از سوی دیگر، پرسپولیس در بازی رفت می دانست که حریفش قلدر و قدرتمند است. برانکو حتی الهلال را رئال مادرید آسیا خطاب کرده بود و مشخصا حریف، هم باتجربه تر بود، هم متمول تر و هم بازیکنان خارجی بهتری نسبت به پرسپولیس داشت. در چنین شرایطی که بازی نیز خارج از خانه برگزار می شود، یک مربی کدام روش را انتخاب می کند؛ حفظ و کنترل بازی یا حمله با تیمی که هنوز در شوک محرومیت مهدی طارمی و غیبت محمد انصاری و کمال کامیابی نیاست؟ همان انتخاب هایی که برانکو برای چیدن تیمش در بازی داشت، او را از کسب مساوی مقابل الهلال در بازی رفت بازداشت و کار را به جایی کشاند که با دریافت 4 گل، در همان دیدار رفت با لیگ قهرمانان آسیا خداحافظی کند.
در بازی برگشت، ما هم قبول داریم که داور عمانی، هر مدل خوش خدمتی که فکرش را بکنید، برای الهلال داشت؛ علیه پرسپولیس پنالتی گرفت، دو پنالتی مسلم علیه الهلال را سوت نزد و تمام اشتباهاتش در طول بازی به سود تیم عربستانی بود اما اشتباهات تاکتیکی برانکو را نیز نمی توان فراموش کرد. استفاده از 2 هافبک تدافعی، تغییر یکباره تاکتیک و سیستم بازی و همچنین استفاده از بازیکنانی که توانایی های فنی و انگیزه های زیادی در سطح این رقابت نداشتند.
به عنوان مثال اگر قرار بود پرسپولیس با 2 هافبک دفاعی بازی کند، چرا از احمد نوراللهی در کنار کمال کامیابی نیا استفاده نشد؟ احمد هم انگیزه های بزرگ تری نسبت به باقی بازیکنان داشت، هم بهترین بازیکن پرسپولیس در بازی رفت آن هم بابت یک نیمه حضور در میدان بود و هم از قدرت بازیسازی بهتری نسبت به محسن ربیع خواه بهره می برد. نوراللهی می توانست در چند پست نیز برای پرسپولیس بازی کند و در همان دقایق کوتاهی که به میدان آمد، شرایط بازی را تغییر داد.
همچنین پرسپولیس در هنگام حمله، هافبک هایش را پشت سر خود نمی دید و فاصله بین خط حمله و میانی زیاد بود. برانکو، بت هواداران پرسپولیس است اما نمی توانیم تقصیرات او در حذف پرسپولیس از نیمه نهایی آسیا را نادیده بگیریم؛ همان طور که دور از انصاف است موفقیت های پرسپولیس را به نام فرد دیگری به غیر از برانکو سند بزنیم.
